Είτε το έχεις αντιμετωπίσει είτε πρόκειται να αποτελέσει τη νέα ποθητή πραγματικότητα της ζωής σου, το δίλημμα είναι υπαρκτό, πολλοί είναι αυτοί που αναπολούν με λησμονή τις σχολικές τους αναμνήσεις , ενώ άλλοι αποθεώνουν τα χρόνια της φοιτητικής τους ζωής.
Αν ρωτήσετε εμένα, θα σας πω πως πρόκειται για δύο διαφορετικά μεγέθη. Όντας φοιτητής δέχεσαι μεταξύ άλλων το εισιτήριο για την ενήλικη ζωή και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Γίνεσαι κύριος του εαυτού σου, αναλαμβάνεις την υποχρέωση να συντηρήσεις το δικό σου σπίτι, να προσαρμοστείς και να αξιοποιήσεις κάθε τι που εκτυλίσσεται μπροστά σου. Το κυριότερο όμως… γνωρίζεις τον εαυτό σου! Εξερευνείς τον εσωτερικό σου κόσμο, ανακαλύπτοντας διαρκώς νέες πτυχές του. Δοκιμάζεις τα όριά σου, τη δύναμη της ψυχής σου, εξελίσσεσαι και προοδεύεις. Μην ξεχνάς, βέβαια, ότι η σχολική σου διαδρομή αποτέλεσε το θεμέλιο και το εναρκτήριο σημείο όλων.
Κρατήστε, λοιπόν, αυτό, τη φράση ενός ανθρώπου προτύπου για εμένα: «Όταν ένα κεφάλαιο της ζωής μας κλείνει, όσο δύσκολος κι αν είναι ο αποχωρισμός, η αποδοχή του ότι η ζωή προχωρά και μαζί της κι εμείς διατηρώντας ως μια πολύτιμη ανάμνηση όσα τη σηματοδοτούν, είναι το κλειδί της αρμονίας μας».
