Αν είχα μια μέρα ακόμα μαζί σου, θα ήταν και οι 24 ώρες αφιερωμένες σε εσένα. Ούτε τον ύπνο δε θα άφηνα να με κλέψει από σένα. Τα μάτια μου θα σε κοίταζαν όλο καμάρι, να με κοιτάς κι εσύ περήφανος. Δε θα έβγαζα μιλιά, ποια, εγώ! Όλο το οξυγόνο θα το έδινα σε εσένα, όλες οι ανάσες που πήρα όσο έλειπες, να σου επιστραφούν. Να γεμίσουν τα πνευμόνια σου από την αγάπη μου κι από την προσμονή μου να σε δω. Αν σε είχα κοντά μου για μια παραπάνω ημέρα, θα σου ζητούσα όλες τις συμβουλές, για να κρατώ τα λουλούδια μου υγιή και τα λαχανικά μου φρέσκα. Για να ομορφύνω, έτσι, από τα λεγόμενά σου, τον κόσμο και να ταΐσω αυτούς που πεινάνε. Θα σε παρακαλούσα να μου πεις όλες σου τις ιστορίες, να σε μάθω από παιδί. Μα θα σου ζητούσα και μια βόλτα, σε όσα μέρη περπατήσαμε, μαζέψαμε λουλούδια, μου κρατούσες το χέρι. Κι όταν θα νύχτωνε, όταν οι 24 ώρες θα τελείωναν, θα σε αγκάλιαζα, θα με νανούριζες όπως παλιά και θα δενόμασταν λιγάκι παραπάνω. Θα σου έλεγα ένα ακόμα «σ’ αγαπώ» κι «ευχαριστώ», που είσαι κομμάτι μου και ιστορία μου. Γιατί είσαι η ρίζα μου κι εγώ ο ανθός σου.
