Η Σοφία Μπεκατώρου αποφασίζει να μιλήσει για όσα βίωσε 23 χρόνια πριν. Πιο συγκεκριμένα, για ένα γεγονός βιασμού. Αρκετός κόσμος ήταν υποστηρικτικός, ωστόσο όσον αφορά την κοινωνία… απλώς απαξιεί: «Τώρα το θυμήθηκε;». Δε νομίζω να τίθεται θέμα μνήμης, αλλά θάρρους, για να μιλήσει και να διεκδικήσει τα στοιχειώδη δικαιώματά της. Μακάρι όμως αυτές οι περιπτώσεις να σταματούσαν εκεί.
Δεν είναι απαράδεκτο να ζούμε στο 2021 και, ενώ η Ευρώπη ως μία από τις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες μάς προσφέρει ένα ισχυρό πλαίσιο προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι γυναίκες να φοβόμαστε να περπατάμε μόνες έξω το βράδυ; Και όχι μόνο. Στον εργασιακό περίγυρο, στο φιλικό ή ακόμη και οικογενειακό περιβάλλον ορισμένα άρρωστα μυαλά- που ντροπιάζουν το αρσενικό γένος- εκμεταλλεύονται την εκ φύσεως υπεροχή τους σε δύναμη και αποφασίζουν να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους πάση θυσία. Γιατί αυτή είναι η μοναδική και μη εξαιρετέα αιτία βιασμών. Δε φταίει ούτε το ποτό, ούτε το βράδυ, ούτε το ντύσιμο της γυναίκας.
Η κοινωνία φυσικά τα γνωρίζει όλα, αλλά επιλέγει να εθελοτυφλεί. Με ανησυχεί συχνά η σκέψη του πώς λοιπόν υποτίθεται ότι τα κορίτσια μπορούμε να έχουμε ελευθερία στην φοιτητική και ενήλικη ζωή, όταν ζούμε με τον φόβο να μην αισθανθούμε χέρια αγνώστου να μας τυλίγουν, καθώς περπατάμε στον δρόμο μετά τις εννιά;
Κάθε μία από εμάς, λοιπόν, οφείλει να μιλήσει και να καταγγείλει οποιοδήποτε περιστατικό καταπατά τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά της. Γιατί, αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές η σταγόνα θα φέρει καταιγίδα. Και αυτή η καταιγίδα δε θα δικαιώσει μόνο τις γυναίκες που θα αντιδράσουν, αλλά θα σώσει και τις επόμενες. Η σιωπή είναι συνενοχή.
