Αγαπητό ημερολόγιο,
Θέλω να πάω σχολείο! Ιου! Μόνο που το λέω μου προκαλεί μια απέχθεια… Σ’ ολόκληρη τη ζωή μου πότε δεν έχω τολμήσει να ξεστομίσω μια τόσο απαίσια έκφραση και δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο. Έχω πέσει τόσο χαμηλά… Αλλά ξες τι; Δε γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση, αν είναι δυνατόν! Έχει δύο μήνες τώρα και έχω αρχίσει να μετατρέπομαι σε ριχτάρι του καναπέ!
Ένα παράπονο με πόδια είμαι, το ξέρω, αλλά νομίζω η γκρίνια είναι το βασικό μου χόμπι αυτές τις μέρες. Ενώ άλλοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους, ανακαλύπτουν την τέχνη και τη δημιουργία, εγώ ανακάλυψα το παράπονο. Το λες και… μια κρυμμένη πλευρά του εαυτού μου, για να ακουστεί και λίγο πιο βαθυστόχαστο. Αλλά τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι μου λείπει το σχολείο! Μου λείπει η κλασική αντίστροφη μέτρηση, για να χτυπήσει το κουδούνι, οι υπέροχες πρώτες ώρες που κατά τη διάρκεια τους μετανιώνεις κάθε λόγο ύπαρξής σου, ο αιώνιος πόλεμος ανάμεσα στην ανθρωπιστικών και τη θετική. Ακόμη και τα διαγωνίσματα! Άλλη γλύκα έχει να μπαίνεις στην τάξη αμέριμνος και χαρούμενος και ξαφνικά να ακούς αυτή τη μαγική πρόταση: «Διάβασες για το διαγώνισμα, έτσι;». Σοκ, εγκεφαλικό και δύο εμφράγματα… Άντε να προλάβεις σε ένα διάλειμμα να μάθεις την ύλη ολόκληρου κεφαλαίου τώρα.
Θυμάμαι που γκρινιάζαμε ασταμάτητα, πριν λίγους μήνες, επειδή θα άνοιγαν τα σχολεία μετά από τόσο καιρό… Και τώρα γκρινιάζουμε, για να γυρίσουμε πίσω… Μήπως ζητάμε πολλά τελικά;
