«Ο πολιτισμός δεν είναι το παν, όμως, χωρίς τον πολιτισμό το παν είναι ένα τίποτα» αναγράφεται έξω από έναν κινηματογράφο της Γερμανίας. Καθημερινά ακούς για τις τραγικές συνέπειες που επιφέρει ο ιός στις επιχειρήσεις ή την τουριστική βιομηχανία. Πόσες φορές, όμως, έχεις ακούσει κάτι για τους καλλιτέχνες; Τι συμβαίνει σ’ αυτούς; Κάθονται χαρούμενοι στα σπίτια τους και ζωγραφίζουν ή παίζουν μουσική; Κι όμως, οι καλλιτέχνες υποφέρουν καθώς, όταν η στοιχειώδης επιβίωση γίνεται απόλυτη αξία και προτεραιότητα, η τέχνη πάντα περιθωριοποιείται ως περιττή, επικίνδυνη ή πολυτελής δραστηριότητα.
Μπορείς να θαυμάσεις τα εκθέματα ενός μουσείου με click away ή να παραλάβεις μια θεατρική παράσταση με delivery; Ο κλάδος της τέχνης βασίζεται κατά κύριο λόγο στη διασύνδεση και την επικοινωνία, έτσι όταν αυτά αναστέλλονται, αναστέλλεται και η δυνατότητα της δημιουργίας. Φυσικά υπάρχουν και οι διαδικτυακές συναυλίες ή οι περιηγήσεις σε γκαλερί… Είναι, όμως, το ίδιο; Ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη την αλληλεπίδραση με το κοινό έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει. Πώς αφιερώνεις ένα τραγούδι κοιτώντας σε μια οθόνη; Ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο για να εμπνευστεί. Πώς αποτυπώνεις ένα ρεαλιστικό τοπίο, όταν η καθημερινή σου θέα είναι οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματός σου; Ο καλλιτέχνης είναι εξερευνητής, οραματιστής, ακτιβιστής… Ζει τη ζωή στο μέγιστο, γιατί αυτό έχει μάθει να κάνει…
Γι’ αυτό, πριν παραπονεθείς για το αγαπημένο σου κατάστημα ρούχων που είναι κλειστό, σκέψου λίγο το ερημικό τοπίο που λογικά υπάρχει αυτή τη στιγμή στη μικροσκοπική γκαλερί κάποιου καλλιτέχνη. Σκέψου τις άδειες, σκονισμένες θέσεις στο θέατρο της πόλης σου. Έτσι ίσως αλλάξεις γνώμη…
