«Ο χορός δεν είναι για άνδρες». Μία άποψη που κυριαρχεί αιώνες στη χώρα μας. Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ γιατί ο χορός, εν έτει 2020, πρέπει να έχει φύλο; Με λυπεί το γεγονός ότι οι γυναίκες κυριαρχούν στα ξύλινα πατώματα, ενώ οι άνδρες αρνούνται να συμμετέχουν στον τομέα αυτό. Και ξαναρωτάω, γιατί;
Το αιτιολογικό υπόβαθρο του φαινομένου αυτού έχει ρίζες στα κοινωνικά στερεότυπα. Είναι ιδιαίτερα σύνηθες, ο άνδρας που εκφράζεται συναισθηματικά, έχει ευαισθησίες και εκθέτει την εσωτερικότητά του, να θεωρείται λιγότερο «αρρενωπός», με άμεσο απότοκο να πνίγεται από τα «πρέπει» που του επιβάλλει η κοινωνία. Το ελληνικό μοντέλο άνδρα είναι σκληρό, δυνατό, χωρίς συναισθήματα ή καλλιτεχνικές ανησυχίες. Η αλήθεια όμως παραμένει κρυμμένη.
Γνωρίζατε ότι σε ένα χορευτικό ζευγάρι ο καβαλιέρος είναι η αρχή; Είναι μάλιστα εκείνος που καθοδηγεί την ντάμα και της προσφέρει ασφάλεια, ώστε να μπορεί να κάνει το κάθε της βήμα. Ο χορός είναι τρόπος έκφρασης, τρόπος ζωής. Απομακρύνει πόνο και φόβους, ενώ ταυτόχρονα ξεγυμνώνει την ψυχή, σε έναν συνδυασμό κίνησης και μουσικής. Το σώμα μιλάει, τα λόγια απλώς περισσεύουν. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τους χορευτές «αθλητές του Θεού», αφού είναι ίσως οι μοναδικοί που μπορούν να ξεδιπλώσουν τόσο αυθόρμητα τον ψυχικό τους κόσμο. Γιατί, λοιπόν, οι άντρες να στερούνται την ευκαιρία αυτή;
Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι αυτή η προκατάληψη δεν είναι τίποτα, παρά ένα μεγάλο λάθος. Ο άνδρας που ξέρει ποιος είναι, δεν έχει ταμπού και δεν χρειάζεται επιβεβαίωση από την κοινωνία, δεν φοβάται να τολμήσει και να αναδείξει τη συναισθηματική του πλευρά. Αγόρια και κορίτσια, ξεκινήστε χορό!
