Η 19χρόνη Marseaux ή αλλιώς Μαρία Σοφία ασχολείται επαγγελματικά με την μουσική
και είναι μέλος του μουσικού σχήματος WNC. Οι WNC, υπό την αιγίδα του επίσης
τραγοδοποιού και τραγουδιστή Solmeister, καταφέρνουν να ‘χουν πάντα μια θέση στις
τάσεις και ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία, ιδιαίτερα σε
εφήβους. Πώς κατάφερε όμως η Marseaux από τόσο μικρή ηλικία να επιτύχει στον
χώρο της μουσικής;
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με το τραγούδι;
Όλα ξεκίνησαν στην Πέμπτη δημοτικού. Πλησίαζε η 25η Μαρτίου και όπως όλα τα
δημοτικά, έτσι και εμείς ετοιμαζόμασταν για την σχολική γιορτή. Την ώρα που κάναμε
πρόβα το «Άκρα του τάφου σιωπή», με πλησίασε η δασκάλα και μου είπε: «έλα στο
διάλειμμα να το τραγουδήσεις μόνη σου.» Εν τέλει, το τραγούδησα μόνη μου και στην
γιορτή και καταχειροκροτήθηκα. Τότε κατάλαβα ότι μάλλον μπορώ να τραγουδήσω.
Ποιες είναι οι κύριες μουσικές σας επιρροές και ποιοι άνθρωποι σάς ενέπνευσαν
να ακολουθήσετε τη μουσική;
Οι γονείς μου ήταν οι μεγαλύτεροι μου θαυμαστές και σίγουρα με γέμισαν με τη
σιγουριά που απαιτεί η ενασχόληση με την μουσική. Η μαμά μου, κάθε βραδύ, με έβαζε
να της τραγουδάω ένα τραγούδι πριν κοιμηθεί και με τον μπαμπά μου “καιγόμασταν”
στο Guitar Hero, ένα παιχνίδι στο playstation, που με έβαζε πάντα να τραγουδώ, για να
κερδίζουμε. Εξέφραζαν έντονα τον θαυμασμό τους και με παρακινούσαν να μην αφήσω
ποτέ το τραγούδι. Συνεπώς, οι κυρίες μουσικές επιρροές μου ήταν τα γούστα των
γονιών μου. Η μαμά μου άκουγε κυρίως ελληνική μουσική, σε σημείο που την Χαρούλα
Αλέξιου ένιωθα σα να την είχαμε συγκάτοικο. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, πάνκας
γέννημα θρέμα, άκουγε και ακούει μονό ξένα. Με έβαζε να ακούω Deep Purple,
Ramones, Pink Floyd, Rolling Stones και πολλές ακόμα ιστορικές μπάντες, άσχετα αν
αυτός είχε σταματήσει να τις ακούει δεκαετίες τώρα. Με ξεκινούσε από κάτι ήπιο και
όσο μεγάλωνα με μυούσε στις «καφρίλες». Στο γυμνάσιο, άκουγα πάρα πολύ Nirvana,
Queen και φυσικά pop και R&B, καθώς όλο μου το χαρτζιλίκι πήγαινε σε CD της
Beyoncé, οπότε καταλαβαίνεις ότι το playlist μου ξεκινούσε με Lithium και τελείωνε με
Beautiful Liar. Στο λύκειο, άρχισα να ακούω hip hop, punk, pop punk και να διευρύνω
ακόμα περισσότερο τα ακούσματά μου, βασιζομένη πλέον στο δικό μου επίκτητο
γούστο.
Με τι άλλο θα θέλατε να ασχοληθείτε πέρα από τη μουσική και γιατί;
Το τρίπτυχο της ευτυχίας μου είναι το θέατρο, ο χορός και το τραγούδι. Με το θέατρο
έχω μεγάλη αγάπη, αφού αποφοίτησα και από το Καλλιτεχνικό Σχολείο του Γέρακα,
στην κατεύθυνση του θεάτρου, και από μικρή ήμουν σε τοπικούς παιδικούς θιάσους.
Χορό ξεκίνησα στα 6 μου με μπαλέτο. Έχω περάσει από πολλά είδη, αλλά το flamenco με
κέρδισε, αφού φέτος δίνω και το επαγγελματικό πτυχίο, για να μπορώ να διδάξω.
Θέατρο, τραγούδι και χορό κατάφερα να συνδυάσω τα 3 χρόνια του Γυμνασίου,
συμμετέχοντας σε μιούζικαλ και μπορώ να πω πως ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες
της ζωής μου.
Αν μπορούσατε, τι συμβουλή θα δίνατε στον 16χρονο εαυτό σας;
Να σταματήσει να αγχώνεται για τα πάντα τόσο πολύ, όταν κάτι την ενοχλεί να το λέει
και να μην επιτρέπει σε κανέναν να παίζει με τον ψυχισμό της. Α, και να σηκώνει το
τηλέφωνο, γιατί οι γονείς της ανησυχούν.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μάθημα και με τι άλλες δραστηριότητες
ασχολούσασταν;
Μου άρεσε πολύ η Χημεία και η Θεατρολογία. Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με κάτι από
τα δυο ακόμα.
Ποιος νομίζετε είναι ο κύριος λόγος που τόσα νέα παιδιά ταυτίζονται με τη
μουσική σας και σας ακούνε φανατικά;
Νιώθω ότι τα παιδιά που ταυτίζονται με εμένα αγανακτούν με την πλαστικούρα και την
ψευτιά που επικρατεί, όπως κι εγώ. Το Βαλς της Ανασφάλειας, το πιο πρόσφατο
τραγούδι μου που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στο YouTube, αναφέρεται σε αυτό. Σε
μια εποχή που προβάλλονται τόσο λανθασμένα πρότυπα ομορφιάς, ζωής και
χαρακτήρα, ο Solmeister έγραψε ένα κομμάτι για τους ατελείς ανθρώπους, που τους
βασανίζουν οι ανασφάλειες τους, που δεν έχουν κάτασπρα πλαστικά χαμόγελα, που
έχουν ελαττώματα.
Ποιο/Ποια είναι τα κύρια μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσω της μουσικής
σας στα νέα παιδιά;
Το μήνυμα που θα ήθελα να περάσω εγώ, αλλά και όλο το WNC στα νέα παιδιά είναι να
είναι ο εαυτός τους, να μην προσπαθούν να χωρέσουν σε μόδες που δεν τους ταιριάζουν
και να εξελίσσουν τον εαυτό τους όπως επιθυμούν, χωρίς να προσπαθούν να γίνουν
κάτι άλλο απλά για να εντάσσονται. Εμείς, σαν ομάδα, έχουμε την ελευθερία να
αναπτύσσουμε ο καθένας την προσωπικότητα του μέσα από την μουσική, χωρίς να το
παίζουμε κάτι που δεν είμαστε. Δεν είναι κακό το να μην είμαστε τέλειοι, δεν είναι κακό
το να είμαστε ευαίσθητοι, δεν είναι κακό το να είμαστε ανασφαλείς. Το κακό είναι να
καταπιέζουμε τον εαυτό μας και να καταλήγει να δυστυχεί, αντί να τον αφήσουμε να
εκτιμηθεί από αυτούς που πρέπει.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν έφηβο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με
τη μουσική;
Το να αγαπάς και να σέβεσαι πραγματικά την μουσική σα τέχνη σε κάθε της έκφανση,
νομίζω είναι το μεγαλύτερο εφόδιο για να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτή.
Προετοιμάσου για θυσίες, χαμένο χρόνο και σίγουρα ρίσκο. Η τέχνη δεν έχει την
σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά έχει σίγουρη την συναισθηματική
ολοκλήρωση. Χρειάζεται γερό στομάχι, αυτοπεποίθηση και αφοσίωση. Δεν έρχονται
όλα εύκολα, ούτε κατευθείαν. Αν, όμως, κάτι το θες πολύ και προσπαθείς γι’ αυτό,
κάποια στιγμή θα το πάρεις. Η ταπεινότητα, για μένα, είναι επίσης σημαντική αρετή, με
σεβασμό στον ακροατή που σε στηρίζει και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που κάνουν
το κομμάτι τους.
Ποια νομίζετε είναι η δύναμη των νέων και πώς θα μπορούσαν να την
χρησιμοποιήσουν θετικά;
Οι νέοι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Σκοπός μας κάθε χρονιά και σε κάθε δεκαετία
ήταν, είναι και θα είναι να απαλλαγούμε από την καθημερινότητα που μας στερεί τα
όνειρα και να οραματιζόμαστε έναν κόσμο καλύτερο για όλους, με ευκαιρίες ,αξίες,
ιδανικά και δικαιοσύνη. Η νεολαία είναι η κινητήριος δύναμη.
