Αγαπητό ημερολόγιο,
Με εκνευρίζουν οι ενήλικες. Απλά δεν τους συμπαθώ, δεν είναι κάτι προσωπικό. Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να ταιριάζουμε με όλους. Εγώ, για παράδειγμα, δεν ταιριάζω με οποιονδήποτε άνθρωπο έχει φτάσει στην ηλικία των 20κάτι και θεωρείται επισήμως «ώριμος». Φυσικά, αυτή η «συμπάθειά» μου για τους ενήλικες ξεκίνησε από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου: τους γονείς μου.
Τι να πεις γι’ αυτούς… Άσε! Χαμένη υπόθεση… Νομίζω κάπου στο γυμνάσιο ξεκίνησε αυτός ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος στο σπίτι μου, τόσο τρομερός που εγώ και η αδερφή μου αναγκαστήκαμε να συνεργαστούμε -επίσης σπάνιο- γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα ανελέητα «Θα σου πάρω το κινητό για έναν μήνα!» ή «Να ξέρεις, θα ξαναβγείς από αυτό το σπίτι στον γάμο σου!» με τα οποία ήταν οπλισμένη η αντίπαλη πλευρά.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο κύριος λόγος ύπαρξής τους είναι να μας εκνευρίζουν και να τους εκνευρίζουμε. Για παράδειγμα εχθές, γυρνώντας από το σχολείο, έπρεπε δυστυχώς να ανακοινώσω στους γονείς μου εκείνο το πανέμορφο 15 που πήρα στο διαγώνισμα της φυσικής. Περιττό να σου πω πως η συζήτηση που ακολούθησε ήταν κάπως έτσι:
-Ο γιος της κυρά Κούλας, της γειτόνισσας της συμπεθέρας του πρώτου ξάδερφου του μπαμπά σου ιατρική πέρασε! Εσύ τι θα κάνεις με τη ζωή σου;
-Μα μαμά, όλοι πατώσαμε, δεν ήμουν μόνο εγώ!
-Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα παιδιά των άλλων!
Πώς γίνεται να αγαπιόμαστε ακόμα μετά από όλα αυτά; Κανείς δεν ξέρει. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
