Εφηβεία… Ένα χάος με κάθε έννοια αυτής της λέξης! Η περίοδος της ζωής μας, όπου «είμαστε ακόμη παιδιά, έχουμε καιρό ακόμη», αλλά παράλληλα «μεγαλώσαμε πια, πρέπει να σοβαρευτούμε επιτέλους». Ενήλικες και μικρά παιδιά συγχρόνως… Φοβισμένοι και ανεξάρτητοι… Σε μόνιμη κατάθλιψη αλλά και σε σύννεφα ευτυχίας… Πώς γίνεται αυτό; Μη μας ρωτήσεις, ούτε εμείς ξέρουμε.
Χαμένοι στη μετάφραση, χαμένοι κάπου στη μέση της διαδρομής. Απαιτούμε από τους μεγάλους να μας καταλάβουν και γκρινιάζουμε κατευθείαν, όταν δούμε ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να συμβεί. Γιατί, πώς γίνεται να ζητάς από κάποιον να σε καταλάβει τη στιγμή που ούτε εσύ ο ίδιος μπορείς να καταλάβεις τον εαυτό σου; Πώς γίνεται να ωριμάσεις αρκετά ώστε να μπορείς να πάρεις τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής σου, ενώ είσαι ακόμα ένα παιδί παγιδευμένο κάπου στο ενδιάμεσο; Στο ενδιάμεσο της ξεγνοιασιάς και των υποχρεώσεων, της τρέλας και της σοβαρότητας.
Αφήνουμε πίσω έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και σχέδια και βαδίζουμε προς ένα μέρος που φαντάζει μονόχρωμο και γκρίζο. Και ενώ θέλουμε να μεγαλώσουμε, συγχρόνως φοβόμαστε. Δεν ξέρουμε αν ανυπομονούμε να γίνουμε επιτέλους φοιτητές γιατί «σαν τη φοιτητική ζωή δεν έχει», όπως ακούμε από τα μεγαλύτερα μας αδέρφια, ή αν θέλουμε απλώς να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, για να τα ζήσουμε όλα ξανά από την αρχή.
Για όσους, λοιπόν, αναρωτιούνται πώς εμείς οι έφηβοι βλέπουμε τον κόσμο… απλώς δεν τον βλέπουμε. Πάμε με τα ματιά δεμένα, κάνουμε ελεύθερη πτώση στο κενό και με κάποιο μαγικό τρόπο στο τέλος πάντα τα καταφέρνουμε.
