Μετά από ένα αρκετά ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο καλοκαίρι ήρθε η ώρα για επιστροφή στα θρανία. Ξεκινάμε και πάλι, δίχως να γνωρίζουμε τι μας περιμένει. Τα πράγματα αλλάζουν φέτος. Το κουδούνι έχει χτυπήσει και με δυσκολία μπορούμε να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στο σχολείο.
Φτάνοντας στον αυλόγυρο του σχολείου, αν μου έλεγε κάποιος ότι βρίσκομαι στο νέο νοσοκομείο που άνοιξε πρόσφατα στην περιοχή μας, θα μπορούσα να το πιστέψω. Παντού πρόσωπα με μάσκες. Πρόσωπα από πλαστικό. Δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ακόμα και τους ίδιους μας τους συμμαθητές. Για «χάρη» της δημόσιας υγείας, υποχρεούμαστε να ασφυκτιούμε καθημερινά μέσα στο γαλάζιο πλαστικό. Το γεγονός ότι καλύπτει την περιοχή του στόματος και της μύτης, με κάνει να νιώθω ότι αποτελεί εμπόδιο στην έκφραση της γνώμης και των συναισθημάτων μας.
Τα συναισθήματά μου για την τρέχουσα κατάσταση είναι ανάμεικτα. Έχουν μπερδευτεί μαζί με τις σκέψεις. Από τη μία πλευρά, η καθημερινή χρήση της μάσκας μου προκαλεί δυσφορία και νιώθω ότι «φυλακίζεται» η φωνή και η γνώμη μου, ενώ η σκέψη να την αφαιρέσω από το πρόσωπο με κάνει να νιώθω ανασφαλής- τόσο για τη δική μου υγεία, όσο και για των γύρω μου. Ούσα προβληματισμένη, ελπίζω ότι η μάσκα προστατεύει απ’ τον ιό που μας απασχολεί τελευταία και μπορεί να εμποδίσει την εξάπλωσή του.
Φυσικά και θέλω την προστασία της δημόσιας υγείας. Θα συνιστούσα όμως να επικεντρωθούμε σε μέτρα όπως οι αποστάσεις και η αποφυγή συναθροίσεων, με την ελπίδα να περιοριστεί αργότερα η χρήση της μάσκας. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι ο κορωνοϊός δεν αποτελεί τη μοναδική, ούτε την πιο επικίνδυνη ασθένεια.
