2020 μια δύσκολη χρονιά για όλους μας. Νομίζω όλοι γνωρίζετε το γιατί. Βιώσαμε ασυνήθιστες καταστάσεις: καραντίνα, τηλεκπαίδευση, μάσκες παντού και αντισηπτικό μέχρι αηδίας. Όλοι παραπονιόμαστε ότι η κατάσταση αυτή είναι ανυπόφορη. Δεν καθίσαμε όμως ποτέ να σκεφτούμε πόσο δύσκολα πέρασαν και θα περνούν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι κάθε μέρα δίπλα μας· oι καθηγητές μας!
Έχω ακούσει από πολλούς να υποστηρίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί δε δυσκολεύτηκαν καθόλου, ότι αυτή η κατάσταση τους ωφέλησε. Δεν εκτελούσαν την εργασία τους με τον παραδοσιακό τρόπο και κατηγορούνταν ότι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Κι όμως οι καθηγητές αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα και παρ’ όλα αυτά τα κατάφεραν. Μέσα σε 10 μέρες ένας μέσος εκπαιδευτικός, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις τεχνολογίας, μπόρεσε να δημιουργήσει διαδικτυακές τάξεις, για να βρεθεί ξανά κοντά στους μαθητές του και να κάνει αυτό που αγαπά. Ωστόσο, κανείς μας δεν ξέρει πόσο σκληρή ήταν η απουσία «ζωντανού κοινού» για αυτούς και η έλλειψη επαφής με τους μαθητές τους.
Ακόμα και σήμερα, μετά από το τέλος των ψηφιακών μαθημάτων και την επιστροφή στο σχολείο, ο καθηγητής δεν έχει την δυνατότητα να εργαστεί όπως παλιά. Είναι αναγκασμένος να μιλάει μέσα από μια μάσκα και να έχει μπροστά του ένα σύνολο νέων, κρυμμένων πίσω από ένα κομμάτι πανί. Να τους κοιτάει μέσα στα μάτια και να προσπαθεί να καταλάβει την έκφραση των προσώπων τους, χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι εύκολη. Ειδικά στις μέρες μας χρειάζεται κουράγιο και υπομονή, γιατί- όπως φαίνεται- τα προβλήματα τους γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα.
