Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλοι χαιρόμασταν, όταν απεργούσε κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής και σχολάγαμε νωρίτερα. Όμως, τι πραγματικά έκανε ο δάσκαλος μας τότε;
Ασκούσε το νόμιμό του δικαίωμα να απεργεί. Χρησιμοποιούσε το πιο ισχυρό του όπλο, για να κάνει την κοινωνία να ακούσει τη φωνή του και τη φωνή πλήθους άλλων συναδέλφων του, ώστε να αλλάξει τη στάση της σε ορισμένα θέματα σχετικά με τον τομέα τους. Κράδαινε τον πιο σημαντικό μοχλό πίεσης που είχε στα χέρια του, ώστε να ταρακουνήσει τον εργοδότη του και να διασφαλίσει τα εργασιακά του συμφέροντα. Έτσι πράττουν και πλήθος άλλων εργαζομένων στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, με σκοπό να πετύχουν την υλοποίηση των συλλογικών τους διεκδικήσεων.
Είναι παράλογο να αντιδρούμε υπερβολικά σε οποιαδήποτε ομάδα που κάνει στάση εργασίας, καθώς έχουν και σύμφωνα με τον νόμο το δικαίωμα να το κάνουν. Άλλωστε οι απεργίες προκηρύσσονται από συνδικαλιστικές οργανώσεις που λειτουργούν στο πλαίσιο του νομοθετικού πλαισίου και πρέπει να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις, για να θεωρούνται νόμιμες, όπως την απόφαση για στάση εργασίας μετά από γενική συνέλευση, την προειδοποίηση του εργοδότη, την πρόληψη καταστροφών της επιχείρησης, το σκοπό της απεργίας κ.α.
Παρόλα αυτά, τα ΜΜΕ και ο κόσμος δεν το αντιμετωπίζουν πάντα έτσι. Ισχύει ότι συχνά μπορεί να βλάπτονται ορισμένες πτυχές της καθημερινότητας από κάποια απεργία όπως οι μετακινήσεις ή η τροφοδοσία ρεύματος, νερού κλπ. και για αυτό η άσκηση αυτού του δικαιώματος είναι μειωμένη στη χώρα μας. Όμως, για κανένα λόγο δεν πρέπει να ζητάμε την εξάλειψη αυτού του δικαιώματος.
