Όχι και τόσο διαφορετικοί

Άντζελα-_λογοτεχνικό
Άντζελα Ελέζι

Ο Νταλί, το «κακό παιδί», ο «Αλβανός», για άλλη μια φορά τρέχει να κρυφτεί στο σοκάκι πίσω από το σχολείο, εφόσον προκάλεσε για άλλη μια φορά ζημιές. Πάνω στη βιασύνη του να μην τον πιάσουν έπεσε πάνω στη Γιασμίν, κοπέλα από τη Συρία, την… ήσυχη.
«Πρόσεχε ντε, άμα με πιάσουν θα πω πως εσύ το έκανες».
«Γιατί;», «Γιατί είσαι πάντα τόσο κλειστός, πάντα τόσο αγχωμένος, τι σε έκανε έτσι;»,
«Δεν ξέρεις πως είναι να παίρνουν οι άλλοι αποφάσεις για εσένα, να μη σε ρωτάνε άμα συμφωνείς,
πώς είναι να μην υπάρχει δημοκρατία … Αλλά τι σε νοιάζει; Λες και θα καταλάβεις …» και με μια
αναστροφή, έκανε να φύγει. Η Γιασμίν, όμως, τον έπιασε από το χέρι και τον σταμάτησε.
«Ξέρεις από πού είμαι;», ο Νταλί απλώ έγνευσε αρνητικά. «Έχω έρθει από τη Συρία μέχρι εδώ. Έχασα
τα αδέλφια μου στη θάλασσα, οι γονείς μου σκοτώθηκαν, έπρεπε να αφήσω το σπίτι μου, αυτό είναι
να μην έχεις κανένα δικαίωμα».

Αυτός είδε δύο δασκάλους να τρέχουν δίπλα του, ακόμα τον έψαχναν.
«Δεν το ήξερα αυτό …αλλά δεν είσαι η μόνη, ο πατέρας μου μετανάστευσε εδώ πριν από χρόνια, με
πήρε και εμένα μαζί του, για ένα καλύτερο μέλλον» είπε. «Έπρεπε να αφήσω πίσω τη μητέρα μου,
τους φίλους μου. Εδώ ούτε φίλους έχω, ούτε τίποτα»
«Για αυτό δεν φταις εσύ, μα η συμπεριφορά σου. Δε σε έχω δει ποτέ να προσπαθείς να
προσαρμοστείς εδώ. Και θα σου ήταν τόσο εύκολο, εφόσον ξέρεις και τη γλώσσα. Για ρώτα εμένα…».
Έτσι και οι δύο συνέχισαν να μιλάνε, ώσπου αυτοί που τον έψαχναν τον άκουσαν να μιλάει. Με γοργά
βήματα μπήκαν στο σοκάκι και τον έπιασαν.
«Θυμήσου αυτό που σου είπα. Η συμπεριφορά σου!» φώναξε η Γιασμίν με ένα χαμόγελο στα χείλη
της.

Πηγές εικόνας : https://9b16f79ca967fd0708d1-2713572fef44aa49ec323e813b06d2d9.ssl.cf2.rackcdn.com/1140x_a10-7_cTC/Turkey-Greece-Migrants-1583311685.jpg?fbclid=IwAR1DJUixAD-1-OGnFewtuZz3i6YDcl3JXOTCNNmJmenGh681dIozXSRGTXw<span data-mce-type=”bookmark” style=”display: inline-block; width: 0px; overflow: hidden; line-height: 0;” class=”mce_SELRES_start”></span>