Μπήκα χθες σ’ ένα καφενείο του χωριού όπου περίπου 20 θαμώνες παρακολουθούσαν αφοσιωμένοι τις ειδήσεις. «Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας… Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις έξω από το κτίριο…» λέει το δελτίο και τη στιγμή που αναρωτιόμαστε αν είναι για κάποιο σημαντικό πολιτικό
πρόσωπο, δύο αστυνομικοί βαστάνε σφιχτά έναν άνδρα και τον μεταφέρουν ταχύτατα μέσα στο κτίριο κρατώντας το κεφάλι του χαμηλά.
Άλλοι αστυνομικοί συγκρατούν ένα οργισμένο πλήθος που απειλεί να επιτεθεί στον άνθρωπο που μεταφέρεται στο κτίριο. Οι θεατές ξεσπάνε. «Να κρεμαστεί! Δεν αξίζει τη ζωή! Να θανατωθεί!» Φωνάζουν οι συγγενείς στην οθόνη, κραυγάζουν και οι πελάτες.
Δεν μπορεί κανείς να απαιτεί από τους συγγενείς ψυχραιμία ή ηρεμία απέναντι στον εγκληματία. Μπορούμε, όμως, να περιμένουμε ανθρώπινη συμπεριφορά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μπορούμε να ζητάμε πολιτισμένη αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Μπορούμε να μην επιδεικνύουμε ζωώδη ένστικτα που απαιτούν αίμα και την εσχάτη των ποινών ως απονομή δικαιοσύνης. Μπορούμε να δείχνουμε σεβασμό στο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή και να κατανοήσουμε ότι προστατεύεται από το νόμο και ότι ισχύει για όλους. Μπορούμε να μην απαιτούμε
την ικανοποίηση της οργής και της αγανάκτησής μας για ένα γεγονός μέσω μιας μη αναστρέψιμης ποινής.
Τη στιγμή που γράφω τούτο το άρθρο, χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο καταδικάζονται σε θάνατο για κάποιο έγκλημα. Όμως, η θανατική ποινή δε φέρει το σωφρονιστικό χαρακτήρα που έχει η έννοια της τιμωρίας. Δε διδάσκει την υποταγή στους νόμους. Απλώς τονίζει την έλλειψη πολιτισμού,
την απουσία πραγματικής δικαιοσύνης και ισονομίας και σβήνει την αλόγιστη δίψα του όχλου για αίμα που πηγάζει από την λανθασμένη αίσθηση του για το τι είναι «δίκαιο».
Πηγές : https://www.europarl.europa.eu/news/el/headlines/world/20190212STO25910/thanatiki-poini-stoicheia-gia-tin-katastasi-stin-europi-kai-ton-upoloipo-kosmo
