Τετάρτη 6 Μαΐου 2020.
Ξεκινάω να γράφω το editorial του Μαΐου, το τελευταίο editorial για τη φετινή χρονιά και δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να το κάνω. Λένε, όμως, πως κάθε τέλος συνεπάγεται και μία νέα αρχή∙ την αρχή κάτι νέου, καινούργιου. Έτσι, λοιπόν, ένα όμορφο ταξίδι, το οποίο κράτησε 12 μήνες, έφτασε στο τέλος του. Αύριο θα πρέπει να παραδώσω για τελευταία φορά το editorial στα ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ. «”Αύριο”, λες, και μέσα σ’αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ» (Τ. Λειβαδίτης).
Σα χθες μου φαίνεται η αρχή του ταξιδιού στον κόσμο της δημοσιογραφίας, κι όμως έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που μας ανακοίνωσαν ότι ανήκαμε στη νέα συντακτική ομάδα της σχολικής εφημερίδας. Ένα ταξίδι, που στην αρχή φάνταξε γολγοθάς. Ένα ταξίδι γεμάτο άγχος, λάθη, απειρία, μα πάνω απ’ όλα όμορφες στιγμές. Στιγμές που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλες στην ψυχή μου και που καθόρισαν την πορεία της ζωής μου. Στιγμές γεμάτες φίλους και αγαπημένα πρόσωπα που θα κατέχουν για πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Αναπολώντας όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές, δε θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω την αγωνία που νιώθαμε, όταν ξεκινήσαμε να στήνουμε το πρώτο μας φύλλο. Από τη μία ένας γλυκός ενθουσιασμός και από την άλλη φόβος για το αν θα τα καταφέρουμε. Όταν, όμως, στην πώληση είχαν τελειώσει πια όλα τα φύλλα, το αίσθημα περηφάνιας που μας πλημμύρισε ήταν μοναδικό και μας έκανε να προσπαθούμε όλο και περισσότερο από μήνα σε μήνα. Αμέτρητες ώρες έρευνας, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Κι η αλήθεια είναι ότι στην αρχή όλοι είχαμε τρομοκρατηθεί. Πήραμε στα χέρια μας μια καλά «οργανωμένη» επιχείρηση, την οποία θα έπρεπε να συνεχίσουμε με επιτυχία. Ωστόσο, με τον καιρό η έννοια της «επιχείρησης» έπαψε να υπάρχει. Τη θέση της πήρε η «οικογένεια».
Γι’ αυτό και τώρα, κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο από τη ζωή μας! Ένα κεφάλαιο γεμάτο εμπειρίες και διδάγματα ζωής που μας έκαναν πιο υπεύθυνους και πιο ώριμους. Ένα κεφάλαιο που μας έμαθε πως αν δεν το πιστέψεις, δε θα τα καταφέρεις. Ένα κεφάλαιο στο οποίο μάθαμε τι θα πει συνεργασία και αλληλεγγύη.
Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, οφείλω να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» από καρδιάς στους συναδέλφους μου, που ήταν οι καλύτεροι συνταξιδιώτες καθώς και στους δυο υπεύθυνους καθηγητές, την κα Ζαρίμπα και τον κο Φιλίππου που μας συνόδεψαν σε αυτό το όμορφο ταξίδι. Και ενώ στην αρχή πίστευα ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να είμαι η διευθύντρια της εφημερίδας, τώρα συνειδητοποιώ πως το πιο δύσκολο είναι να σας αποχαιρετήσω…
