Άρση περιοριστικών μέτρων, τέλος στη γραπτή άδεια μετακίνησης, τέλος στα sms στο 13033. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε κοντά και στο τέλος της καραντίνας… Και τώρα; Τι κάνουμε; Περάσαμε όλον αυτόν τον καιρό ζώντας μία νέα πραγματικότητα και μία εντελώς διαφορετική καθημερινότητα. Όμως, σε λίγο θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην παλιά μας! Ή μήπως και όχι; Σίγουρα η περίοδος της καραντίνας πλησιάζει στο τέλος της, όμως η καθημερινότητα που μας περιμένει μετά, θα είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που είχαμε ζήσει πριν. Μπορεί ο κόσμος εξωτερικά να μοιάζει ίδιος, όμως όλοι εμείς έχουμε, έστω και σε ένα μικρό βαθμό, αλλάξει, ο τρόπος σκέψης μας, η συμπεριφορά μας, ο χαρακτήρας μας. Όλα, έχουν έστω και λίγο επηρεαστεί απ’ όσα ζήσαμε το τελευταίο διάστημα…
Πριν από εκατό χρόνια περίπου, ο κόσμος βυθίστηκε σε ένα παγκόσμιο πένθος, καθώς η πανδημία της- πρωτοεμφανιζόμενης- ισπανικής γρίπης είχε στοιχίσει τις ζωές σε εκατομμύρια ανθρώπους. Τότε βέβαια δεν ήξεραν σε τι οφείλεται αυτή η αρρώστια αλλά μόνο ότι έπρεπε να πάρουν σοβαρά μέτρα προστασίας, για να σταματήσουν την εξάπλωσή της. Τα μέτρα που πήραν, λοιπόν, ήταν παρόμοια με αυτά που χρειάστηκε να ακολουθήσουμε και εμείς, έτσι παρόλο που οι δύο ασθένειες δε φαίνεται να συνδέονται με κάποιο τρόπο, συνεχίζουν να έχουν κάτι κοινό. Και οι δύο προκάλεσαν παγκόσμιες κρίσεις και άλλαξαν και θα αλλάξουν τον -όπως ήταν τότε και τώρα γνωστό- κόσμο.
Αν θυμηθούμε το πώς ξεκίνησε ο γνωστός πλέον σε όλους μας κορωνοϊός σίγουρα θα καταλήξουμε στην Κίνα όπου και καταγράφηκε το πρώτο θύμα του. Βέβαια, πριν καν ακόμα υπάρξει αυτή η τεράστια εξάπλωση του, πολλοί θεωρούσαν τους κατοίκους αυτής της χώρας υπαίτιους, εμφανίζοντας ρατσιστικές συμπεριφορές προς αυτούς και αποφεύγοντας οποιονδήποτε φαινόταν να είναι Ασιάτης. Παρόμοια στοχοποίηση είχε δεχθεί τότε και η χώρα της Ισπανίας αν και απ’ ό,τι φαίνεται ο ιός μπορεί στην πραγματικότητα να προήλθε από τις ΗΠΑ και απλώς η πρώτη καταγραφή του να έγινε στην Ισπανία.
Τα σημαντικότερα κατάλοιπα όμως του ιού, στις ανθρώπινες σχέσεις δεν εντοπίζονται εκεί. Αλλά βρίσκονται στην παγκόσμια αλληλεγγύη που έχουν δείξει όλες οι χώρες μεταξύ τους και στον αγώνα που όλοι μας δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε, ώστε να ξεπεράσουμε μαζί αυτή την κρίση. Χρειάστηκε, λοιπόν, να μπούμε όλοι σε καραντίνα, και ενώ φαινόταν ότι όλος ο κόσμος θα παρέλυε, εμείς καταφέραμε να συνεχίσει να «γυρίζει». Οι βιντεοκλήσεις αντικατέστησαν τις συναντήσεις και οι τηλεδιασκέψεις και τα διαδικτυακά μαθήματα πήραν τη θέση των σχολείων, οι αγορές από το διαδίκτυο περιόρισαν τη φυσική παρουσία μας στα μαγαζιά με επιχειρήσεις να προσφέρουν ακόμα και ανέπαφη παράδοση στο σπίτι σου.
Πέρα απ’ αυτά όμως μέσα στην καραντίνα εμφανίστηκε και μία νέα πλευρά στον καθένα μας η οποία ίσως πριν να μην ήταν τόσο εμφανής. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό φάνηκε ότι ως πολίτες της Ελλάδας δίνουμε μεγαλύτερη βάση στο κοινό συμφέρον απ’ ό,τι στο ατομικό. Ακολουθήσαμε πιστά τις οδηγίες που έδωσε το υπουργείο υγείας δείχνοντας μία συλλογική στάση προκειμένου να διαφυλάξουμε ό,τι έχει αξία για εμάς και να κατακτήσουμε για ακόμη μία φορά την «ελευθερία» μας παραμένοντας όμως πάνω απ’όλα ασφαλείς!
Αυτό είναι το τελευταίο άρθρο μου ως αρχισυντάκτρια της εφημερίδας. Όσο δύσκολη και αν αποδείχθηκε αυτή η χρονιά και για εμάς, τους συντάκτες των Ανοιχτών Χαρτιών, που δεν καταφέραμε να πουλήσουμε όπως θα θέλαμε τα 3 τελευταία μας φύλλα, εγώ συνεχίζω να είμαι ικανοποιημένη και χαρούμενη με τη δουλειά μας αλλά και με την εξέλιξη που θα υπάρξει στον κόσμο από εδώ και πέρα. Γιατί μπορεί η καραντίνα και ο κορωνοϊός να μας έχουν στοιχίσει πολλά, μας έδωσαν όμως την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι και να αποκτήσουμε γνώσεις που στο μέλλον μπορεί να αποδειχθούν ακόμη πιο χρήσιμες.
