Η μουσική, μία από τις σημαντικότερες τέχνες μοιάζει πολύ με μία άλλη «τέχνη»: την τέχνη της οικογένειας. Έχουν και οι δύο εξίσου παράφωνες νότες και λάθη, ύψη και βάθη, αλλά και υπέροχες μελωδίες, μαγικές στιγμές και «άκουσμα ευτυχίας». Φυσικά, έχει- όπως όλες οι τέχνες- τη δυσκολία της. Είναι γνωστές οι αντιξοότητες της συμβίωσης, την οποία και προσφάτως βιώσαμε εντατικά!
Ισχύει πως, όσο και αν αγαπάμε την οικογένειά μας, μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να «ανοίξουμε τα φτερά μας», ώστε να σταθούμε αντιμέτωποι με τη ζωή, συμβαίνει συχνά να λησμονούμε τη «φωλιά» από την οποία ξεκινήσαμε ή συνήθως στο πλαίσιο απόρριψης θεσμών που μας διακρίνει, απορρίπτουμε και τον θεσμό της οικογένειας. Παρόλα αυτά, η οικογένεια παραμένει ένας ιερός θεσμός, όχι μόνο, γιατί σε δύο μέλη της οφείλουμε το ζην μας, όπως είχε πει ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά και γιατί είναι μια μικρή κοινωνία μέσω της οποίας λαμβάνουμε σημαντικά μαθήματα ζωής.
Μαθαίνουμε να συγχωρούμε τους ανθρώπους κοντά μας, γιατί τους αγαπάμε, όσο και να μας αρέσει να «κάνουμε μούτρα», για να το διασκεδάσουμε λίγο, να μοιραζόμαστε τα αγαθά που μας παρέχονται και να αφήνουμε ορισμένες φορές το «εγώ» μας στην άκρη. Αρετές, οι οποίες, αν κατακτηθούν, θα μας κάνουν χρηστούς ανθρώπους. Όμως, όσο και να το αρνηθούμε, η οικογένεια είναι το καταφύγιο στο οποίο θα προστρέξουμε, όταν αντιμετωπίσουμε δυσκολίες. Γιατί η οικογένεια είναι πάντα ένα στήριγμα για εμάς και πηγή ελπίδας. Ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, δε χρειάζεται να ψάχνουμε αλλού τη λύση και να αποστρεφόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά να αντλούμε ελπίδα από την αγάπη τους.
