Αυτός που κυβερνάει παίρνει τις αποφάσεις, παίρνει και την ευθύνη. Ή μήπως αυτή; Αυτή που αγωνίζεται κάθε μέρα να αποδείξει ότι είναι καλή μάνα, νοικοκυρά, καλλιτέχνιδα, επιστήμονας, εργαζόμενη· αυτή που κατατρύχεται από στερεότυπα, που είναι πρόσφυγας, μέλος ευπαθούς ομάδας, θύμα ρατσισμού, βίας, σεξισμού. Το ερώτημα «Ποιος κάνει κουμάντο στον κόσμο;» μας απασχολεί στο φύλλο του Μαρτίου και είναι αφιερωμένο στη γυναίκα.
Πάμε τρείς μήνες πριν. Τo Μετρό της Αθήνας είναι γεμάτο με αφίσες που αφορούν τις αμβλώσεις. Οι αφίσες κατεβαίνουν και η συζήτηση ξεκινά. Το νομοθετικό πλαίσιο για την άμβλωση είναι καθορισμένο, η επιστήμη έχει αποφανθεί, αλλά οι απόψεις διίστανται.
Από τη μία πλευρά, η γυναίκα έχει την πλήρη ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα της. Η εγκυμοσύνη δεν είναι μια εύκολη διαδικασία και πολλές φορές- μάλιστα- μπορεί να θέσει τη ζωή της σε κίνδυνο. Η μητρότητα είναι απόφαση της γυναίκας και κανείς δεν μπορεί να την υποχρεώσει να γίνει μητέρα, αν εκείνη δεν το επιθυμεί. Το δικαίωμα στην άμβλωση είναι νομικά κατοχυρωμένο, οπότε μιλάμε καθαρά για ηθικό ζήτημα.
Από την άλλη πλευρά, δε μιλάμε μόνο για το σώμα της γυναίκας αλλά και για το σώμα ενός άλλου «ανθρώπου»· μπορεί να αναπτύσσεται μέσω εκείνης, δεν είναι ωστόσο το δικό της σώμα. Ακόμα και στις περιπτώσεις βιασμών, καμιά δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποδοθεί με την άμβλωση. Και εν τέλει αν μια γυναίκα δεν επιθυμεί να γίνει μητέρα, είναι προτιμότερο να γεννήσει το παιδί και να το παραχωρήσει σε μια οικογένεια που επιθυμεί να αποκτήσει δίνοντάς τους χαρά.
Είναι φανερό ότι κάθε περίπτωση και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η γυναίκα είναι αυτή που καλείται να πάρει την απόφαση μόνη της, φορτωμένη με το βάρος των συνεπειών της επιλογής, με τους άλλους απέναντι και όχι δίπλα της. Και αυτή η διαπίστωση προχωρά πέρα από το θέμα των αμβλώσεων. Ελευθερία να καθορίσω τη ζωή μου σημαίνει ότι έχω την εκπαίδευση, το νομικό πλαίσιο, την έμπρακτη στήριξη της Πολιτείας και μια κοινωνία απαλλαγμένη από στερεότυπα!
Ευχαριστώ τις κυρίες Βάγια Κιηγμά, Ζωή Παπαδάκη και Βασιλική Ψιλιτέλη για την ενδιαφέρουσα συζήτηση κατά τη σύνταξη του άρθρου μου.
