…εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν» έγραψε η Κική Δημουλά, σε ένα ποίημα που αντικατοπτρίζει τη θέση της γυναίκας με τον ρεαλιστικότερο τρόπο. «Έτσι σε παραγγείλανε στον γλύπτη, αιχμάλωτη» αναφέρει, για κάθε γυναίκα στην οποία επιβλήθηκαν αποφάσεις για τη ζωή της, τις οποίες πήρε κάποιος άλλος. «Δεμένα είναι τα χέρια σου» επισημαίνει, για κάθε κοπέλα που δεν της δόθηκε ευκαιρία να υπερασπισθεί τον εαυτό της.
Αλλά εμείς επιμένουμε, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισότητα. Και η ισότητα εκλείπει, από τη στιγμή που το θηλυκό έμβρυο αποκολλάται από την κοιλιά της μητέρας του και προσκολλάται στα φυλετικά στερεότυπα που το περιβάλλουν. Από εκείνη τη στιγμή που το εξάχρονο κοριτσάκι πάει να αγοράσει την πρώτη της σχολική τσάντα και οι γονείς της τη μεταφέρουν αμέσως στην πτέρυγα με εκείνες που έχουν πάνω την Μπάρμπι ή εκείνη τη στιγμή που η δεκαεφτάχρονη έφηβη καλείται να συμμετάσχει σε μία συζήτηση που περικλείεται από σεξιστικά «αστεία», όμως δεν μπορεί να αντιτεθεί, διότι θα επικριθεί. Από τότε εκλείπει η ισότητα.
Διότι όταν μία γυναίκα λέει ότι αγωνίζεται για τα γυναικεία δικαιώματα και εσύ γελάς, με τη δικαιολογία ότι «Οι γυναίκες έχουν ήδη δικαιώματα», είναι σαν να γελάς με τα αμέτρητα κορίτσια από το Πακιστάν που από φέτος θα γίνονται ανήλικες νύφες, τα κορίτσια στην Τουρκία τα οποία θα αναγκαστούν να παντρευτούν τον βιαστή τους προκειμένου ο ίδιος να μην τιμωρηθεί, τα αναρίθμητα θηλυκά έμβρυα στην Ινδία που θα εκτρωθούν μόλις ο υπέρηχος δείξει ότι είναι κορίτσια, το 70% των γυναικών στις ανατολικές χώρες που υπέστη ενδοοικογενειακή βία και εκείνη τη μία στις πέντε γυναίκες που πέφτει θύμα σεξουαλικού βιασμού στις Η.Π.Α. κάθε χρόνο.
«Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη», λοιπόν.
