Της την έσπαγε πολύ, όταν έπρεπε να ξεμπλέξει τα μαλλιά της με τη βούρτσα μετά τον ύπνο. «Έλεος, υπάρχει άραγε τίποτα πιο ενοχλητικό και επώδυνο;» αναρωτιόταν. 25 Μαρτίου, βλέπεις, σήμερα. Σημαντική ημέρα. Κατάθεση στεφάνων, παρέλαση κι όλα τα σχετικά. «Ποιος πάει για παρέλαση με την τσίμπλα μες στο μάτι;» σκέφτηκε φορώντας τα ρούχα της. Μικρότερη αγαπούσε πολύ τις σχολικές γιορτές. Τη βάζανε μάλιστα στο νηπιαγωγείο να λέει και ποιήματα! Θραύση έκανε με την παιδική της φωνούλα, ξεκουφαίνοντας τους πάντες. Πλέον, απλώς ήθελε να ξεμπερδεύει με την άβολη φορεσιά και να πάει για καφέ με τις φίλες της. Όχι ότι δεν την ενδιέφερε να τιμήσει τους ήρωες, αλλά φέτος ήταν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού από το τόσο διάβασμα. Στάθηκε για λίγο στο τμήμα των κοριτσιών. Για ακόμα μια χρονιά την ημέρα της παρέλασης είχαν όλες το ίδιο ύψος· θαύματα κάνουν οι ψηλοτάκουνες γόβες! Ο γυμναστής πάντα τις άλλαζε και τις ξανάλλαζε θέσεις ενώ ταυτόχρονα σφύριζε στα αγόρια από πίσω να μην δίνουν σφαλιάρες στους τελευταίους της σειράς ή να μην κλωτσάνε τους διμοιρίτες. «Πώς στο καλό δεν πέφτετε ισορροπώντας πάνω σε αυτά τα πράγματα, δεν καταλαβαίνω!» μουρμούραγε πάντα ο γυμναστής. Φέτος θα έχανε αυτό το υπέροχο θέαμα, γιατί δε θα ήταν στη διμοιρία μαζί με τα άλλα κορίτσια. Φέτος θα ήταν σημαιοφόρος με δόξα και τιμή! Δε θα ανησυχούσε μήπως πατήσει την μπροστινή της κοπέλα. Βέβαια, φοβόταν μην πατήσει σε καμιά λακκούβα, αλλά έπαιρνε κουράγιο από την εικόνα του μπαμπά της που λιποθύμησε από χαρά, όταν άκουσε πως «το κοριτσάκι του» έγινε σημαιοφόρος.
