«Το να ζεις είναι το σπανιότερο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν, αυτό είναι όλο». Μία μυστική υπηρεσία σε παίρνει τηλέφωνο τα μεσάνυχτα και σου ανακοινώνει ότι μέσα στο επόμενο εικοσιτετράωρο θα πεθάνεις. Συναρπαστικό, έτσι; Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2017 μία υπηρεσία ονόματι «Death cast», κάλεσε δύο άγνωστα μεταξύ τους αγόρια: τον Mateo Torrez, έναν νέο που έζησε τη ζωή του μέσα από Xbox και PlayStation, αποφεύγοντας παρέες, εξόδους, πάρτυ και οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται μία κοινωνική ζωή και τον Rufus Emeterio, ένα αγόρι το οποίο έχασε την οικογένειά του από πνιγμό και έτσι, όντας ο μοναδικός επιζών, πνίγεται και ο ίδιος στις τύψεις. Οι δύο αυτοί νέοι, μην έχοντας κανένα κοινό -πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται να πεθάνουν την ίδια μέρα-, καλούνται να γίνουν φίλοι και να περάσουν μαζί την τελευταία μέρα που τους παραχωρείται, να ζήσουν μία τελευταία περιπέτεια, να ζήσουν μία ολόκληρη ζωή, σε μία μονάχα μέρα. Δεύτερες ευκαιρίες, προβληματισμοί, συναισθήματα, κηδείες, πτώσεις με αλεξίπτωτο, νοσοκομεία και τραγούδια στο πιάνο. Αυτό είναι το They both die at the end, το βιβλίο που ενώ μιλάει για τον θάνατο, σου δίνει ελπίδα: όχι ότι θα ζήσεις αιώνια, αλλά ότι θα ζήσεις (πρέπει, οφείλεις να ζήσεις), τη ζωή σου. Και αυτό σημαίνει να αρπάζεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται, να βγαίνεις έξω, να γνωρίζεις νέο κόσμο και να προσπαθείς, ακόμα και όταν όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου. Ο Adam Silvera, εκτός από το εξαιρετικά στοχευμένο χιούμορ του και τις σκέψεις στις οποίες σε βάζει μέσα από τις εκφράσεις και τις ιδέες του, δημιουργεί αξέχαστες εικόνες. Παρ ’όλα αυτά, θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο συχνά γίνεται κουραστικό μέσω των επαναλήψεων και της αργής εξέλιξης της πλοκής. Όμως, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο αξίζει να το διαβάσεις, πρέπει να το διαβάσεις, ώστε να μπεις σε προβληματισμούς που ποτέ δεν είχες και να εκτιμήσεις τη ζωή που σου έχει δοθεί όπως δεν το έκανες ποτέ.
