Το Youtube προτείνει να παρακολουθήσω δύο βίντεο. «Βοσκαρουδάκι αμούστακο» τραγουδά ο Κρητικός Γιάννης Χαρούλης στη συναυλία του και ακολουθεί ο Ηπειρώτης Κωνσταντής Πιστιόλης με τα «Ξενιτεμένα μου πουλιά». Ξεσηκώνουν το κοινό τους οι δύο τραγουδιστές που με τα μοναδικά τους φωνητικά προσόντα φέρνουν την παράδοση κοντά στους νέους με έναν ανεπανάληπτο τρόπο!
Ακούγοντάς τα, συγκινήθηκα και αναρωτήθηκα γιατί λείπουν από το καθημερινό μας λεξιλόγιο λέξεις όπως παράδοση και ρίζες; Νομίζω πως, όπως όλα τα πράγματα, η αξία που έχει (ή δεν έχει) η παράδοση εξαρτάται από τα πρόσωπα που τη σταθμίζουν. Για παράδειγμα, για κάποιους μπορεί να είναι προσοδοφόρο εμπόρευμα, για άλλους το αντίθετο της προόδου, για άλλους λύση σε αμήχανες στιγμές για το τι να γράψει κανείς σε μία έκθεση ιδεών, για κάποιους ψυχοφθόρες ή ενδιαφέρουσες εκπομπές, όπως «Κυριακή στο χωριό», ενώ για άλλους πρόκληση για έρευνα για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το βέβαιο είναι ότι με τη συμβολή της τεχνολογίας το έργο για τη διάδοση των παραδόσεων γίνεται ευκολότερο. Ψηφιακές εφαρμογές και διαδραστικά παιχνίδια, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται σε όλο και περισσότερα μουσεία φέρνοντας σε πιο άμεση επαφή τους επισκέπτες με τα αντικείμενα. Παράλληλα, πολλά μουσεία ψηφιοποιούν τις συλλογές τους μέσω διαφόρων εφαρμογών προσφέροντας τη δυνατότητα σε κάποιον που το επιθυμεί να κάνει μία «εικονική» βόλτα. Ακόμα, οι γονείς ή το σχολείο μέσα από την τεχνολογία της μουσικής μαθαίνουν στα παιδιά παραδοσιακά τραγούδια, αλλά και τραγούδια που αποκαλύπτουν τη ζωή στο παρελθόν, όπως τα ρεμπέτικα.
Αυτό που εγώ συνιστώ είναι την επόμενη φορά που θα ακούσετε τραγούδια στο κινητό σας να αναζητήσετε και παραδοσιακά και αν σας αρέσουν να τα επιλέγετε συχνότερα!
