Με βαριά καρδιά έδωσαν το κόσμημα σε έναν πλανόδιο πωλητή και πήραν σε αντάλλαγμα μερικά ασημένια φλουριά. Πλέον θλιμμένοι και με κανένα στοιχείο να τους καθοδηγήσει, ανέβηκαν στην πρώτη άμαξα που βρήκαν διαθέσιμη και ταξίδεψαν μέχρι τις άκρες του ποταμού Ευφράτη. «Και τώρα τι κάνουμε; Είμαστε κουρασμένοι, άυπνοι και δεν έχουμε τίποτα που να μας συνδέει με τη γιαγιά. Ακόμα πιστεύω πως αυτή η απόφαση ήταν λάθος..», είπε ο Κωνσταντίνος, ρίχνοντας το πρόσωπό του στις παλάμες του. «ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΛΙΓΟ!», φώναξε η Ελένη, «Το καλό που σου θέλω να σταματήσεις να απελπίζεσαι τόσο πολύ. Αντί να κάνεις αρνητικές σκέψεις θα μπορούσες να προσευχηθείς. Ο Θεός είναι με το μέρος μας, έτσι κι αλλιώς, κάνουμε αυτό που κάνουμε για καλό σκοπό.», χαμογέλασε καθώς έκανε τον σταυρό της.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα μάτια του αδελφού της άναψαν, και σαν από θαύμα είδε κάτι που του έδωσε ελπίδα. Δεν ήταν κάτι το όμορφο, αντιθέτως, ήταν αισχρό… αλλά ήξερε πως ήταν η μόνη του ελπίδα. Τρεις έμποροι μετέφεραν πάνω από δέκα κοπέλες, δεμένες η μία με την άλλη, ταλαιπωρημένες και θλιμμένες, έτοιμες να επιβιβαστούν. Χωρίς να χάσει στιγμή, ο Κωνσταντίνος έτρεξε προς το μέρος τους και ρώτησε για πού προορίζονται αυτές οι όμορφες κοπέλες. Οι έμποροι, πολύ καχύποπτοι δεν του απάντησαν, καθώς ο Κωνσταντίνος ήταν μόνο ένα παιδί, οπότε άλλαξε την ερώτηση «Από πού προέρχονται;». Πάλι τίποτα. Ξέροντας ότι τέτοιου είδους άνθρωποι δε θα ήταν ευγενικοί ή πρόθυμοι, απλώς συλλογιζόταν τις κοπέλες αυτές, ώσπου είδε μία που την αναγνώριζε. Ήταν μια φίλη του. Η κοπέλα που έπαιζε μαζί του, όταν ήταν μικρά.
