Το βιβλίο του 2019 έκλεισε έχοντας ένα ευχάριστο περιεχόμενο για κάποιους, ενώ για άλλους ίσως όχι και τόσο. Χτίζοντας γερά θεμέλια για τη νέα χρονιά, είναι χρήσιμο να αναθεωρήσουμε κάποιες «κακές συνήθειες» οι οποίες μας καθιστούν δέσμιους των λαθών μας.
Πρώτα πρώτα, δεν προσφέρουμε συγχώρεση σε άλλους ή ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό μας. Με τον όρο αυτόν αναφέρομαι στην αποδοχή των γεγονότων, και όχι την ανοχή άδικων συμπεριφορών. Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι παραμένουμε στα λάθη μας και δε συγχωρούμε τον εαυτό μας, έτσι κυριαρχούν αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις. Προσφέροντας, λοιπόν, τη συγχώρεση απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από αυτά ενώ ταυτόχρονα διατηρούμε υγιείς σχέσεις.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω τις προσδοκίες, όπως αυτές των καλύτερων καταστάσεων. Όμως, επειδή τα πράγματα δεν αποβαίνουν πάντα όπως τα έχουμε φανταστεί, δημιουργείται το αίσθημα της απογοήτευσης. Επομένως, είναι πιο χρήσιμο να βυθιζόμαστε στην ξεχωριστή εμπειρία που μας προσφέρεται κάθε φορά, ζώντας την στο έπακρο.
Σίγουρα έχουμε αναρωτηθεί κάποια στιγμή «…μα τι θα πει ο τάδε…». Για ποιο λόγο να μας απασχολεί τόσο το τι θα πουν οι γύρω; Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να επιδρά αυτό στον τρόπο που λειτουργούμε, να μας γίνεται εμμονή και να πέφτει το ηθικό μας. Θεωρώ πως η γνώμη όσων εμπιστευόμαστε είναι υπεραρκετή. Μην επιτρέπουμε, λοιπόν, την κρίση άσχετων με τη ζωή μας ατόμων να μας επηρεάσει.
Όσο δύσκολο ή χρονοβόρο μπορεί να αποδειχθεί το να τις κόψουμε, το αποτέλεσμα θα είναι εμφανές στην ψυχολογία και στον τρόπο σκέψης μας. Τι καλύτερο, λοιπόν, από την έναρξη ενός νέου έτους ως αφορμή της κίνησης αυτής!
