Πάντα του άρεσαν οι καταλήψεις. Όχι ιδιαίτερα, επειδή ήταν επαναστάτης, αλλά κυρίως επειδή έχανε μάθημα. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. «Δεν είναι ώρα να υψώσουμε το ανάστημά μας;» έλεγε στη συνέλευση ο πρόεδρος. Δεν πολυάκουγε βέβαια, γιατί πάλευε να κρατήσει ανοιχτά τα μάτια του. «Ποτέ ξανά Netflix μέχρι τις 4!» υποσχέθηκε στον εαυτό του. Πες-πες πάντως μια ολόκληρη βδομάδα πείστηκε. Αποφάσισε να δώσει το παρών στην επανάσταση των συμμαθητών του.
Και θα το έκανε… αν δεν έβλεπε εκείνη τη σειρά εποχής το προηγούμενο βράδυ. «Άλλο ένα τελευταίο επεισόδιο» έλεγε ξανά και ξανά στον εαυτό του. Το ξυπνητήρι στις 7 είναι ανελέητο. «Πέντε λεπτά ακόμα» γρύλισε και του πέταξε το μαξιλάρι. 1-0. Ξανάκλεισε τα μάτια του, αυτή τη φορά όμως τον ξύπνησε ο μπαμπάς του. Με Λουτσιάνο Παβαρότι στο τέρμα! Σηκώθηκε και έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα στο ξυπνητήρι, «Έτσι και γελάσεις, σε έχω πουλήσει!». 8 η ώρα. Πανικός. Σπριντ 200 μέτρων μέχρι το σχολείο. Ατομικό ρεκόρ 29 δευτερόλεπτα, κάποια μέρα έπρεπε να κοντράρει και τον Bolt.
Βρήκε κλειστό το σχολείο και τους καθηγητές έξω. Πήγε να μπει στην αυλή, οι φίλοι του ήταν ήδη μέσα και φώναζαν. Εκπληκτικό ποσοστό συμμετοχής πάντως. Μάλλον «αυτές οι καρδιές δεν αναπαύονται παρά μόνο στο δίκιο». Ή απλώς δε θέλουν να κάνουν μάθημα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έσκυψε κάτω από το λίγο ανορθόγραφα γραμμένο πανό και πήγε στο βάθος. Η κοιλιά του γουργούριζε. «Αχ, ας άφηναν τουλάχιστον την κυρία του κυλικείου να μπει…». Άρχισε να κάνει τις ασκήσεις του φροντιστηρίου. Η Χημεία δε συνηθίζει να λύνεται μόνη της.
