Σεξισμός είναι ένας άντρας που φωνάζει ότι έχει καλύτερο ταμπεραμέντο από μία γυναίκα που περιμένει υπομονετικά να μιλήσει, αφού έχει διακοπεί 10 φορές, διάβασα στο διαδίκτυο.
Παρόλο που πληθώρα ανθρώπων θεωρούν μη αναγκαία τα φεμινιστικά ιδεώδη τον 21ο αιώνα, παρόλο που οι δυτικές κοινωνίες λένε επανειλημμένα πως το πρόβλημα έχει εξαλειφθεί, παρόλο που ο καθένας δηλώνει πως «εγώ σέβομαι τις γυναίκες», ποιος μπορεί να επιβεβαιώσει πως όλα αυτά ισχύουν;
Από τον Μάιο του 1912, όταν οι γυναίκες βγήκαν στους αμερικανικούς δρόμους, διαδηλώνοντας για τον τερματισμό του κατεστημένου ότι είναι υποχρεωμένες να μένουν κλεισμένες στο σπίτι, έως το 1952, σημαδιακή χρονιά κατά την οποία οι γυναίκες (της Ελλάδας) διεκδίκησαν έπειτα από αδιάκοπους αγώνες δικαίωμα ψήφου, το γυναικείο φύλο είναι αυτό που πάντα μαχόταν διηνεκώς για μία ζωή δίχως διακρίσεις, για μία καθημερινότητα χωρίς περιορισμούς, για μία θέση στην κοινωνία, σε μια κοινωνία που μπορούσαν να είναι κάτι παραπάνω από «βιτρίνες».
«Θα σε βιάζει η κοινωνία, θα λες ευχαριστώ» είπε ο Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου. Οπότε, στη δική μου εκδοχή μιας δίκαιης κοινωνίας, μία γυναίκα δε φοβάται να περπατήσει μόνη της στο πεζοδρόμιο μετά τις 8 μ.μ., δε νιώθει τρόμο, όταν περνάει ολομόναχη μπροστά από μία παρέα ανδρών, δεν αναγκάζεται να δουλέψει δέκα φορές πιο σκληρά από τον άνδρα συνεργάτη της, για να πάρει το μισό μισθό σε σχέση με αυτόν που θα πάρει αυτός, δεν ακούει χυδαία σχόλια, όταν φοράει μία φούστα που είναι πάνω από το γόνατο της. Σε μία δίκαιη κοινωνία, η γυναίκα παύει να είναι το εκ γενετής «βιασμένο φύλο».
