Ένα ποίημα κι ένα άρθρο από μας
≈≈≈
ΤΕΜΠΗ: Aπολογισμός
Πριν από λίγο καιρό ένα φρικτό σιδηροδρομικό δυστύχημα συνέβη στα Τέμπη, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους, πολλοί
από τους οποίους ήταν φοιτητές και φοιτήτριες. Παιδιά ακόμα κάποιοι, που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα, εξαιτίας της ανευθυνότητας και αμέλειας κάποιου άλλου. Πού να ήξεραν αυτά τα αθώα παιδιά πως ζούσαν τις τελευταίες τους στιγμές και δε θα ξαναντάμωναν με οικογένεια και φίλους ποτέ ξανά;
Δεν πρόλαβαν ούτε να ζήσουν τη ζωή τους, κάτι που κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει. Αυτό που τους συνέβη είναι απαίσιο και τόσο, μα τόσο άδικο…Αθώες ψυχές ήταν σ’ αυτό το τρένο, ούτε εγκληματίες ούτε κακοποιοί, για να τιμωρηθούν – και σε ποιον αξίζει μια τέτοια τιμωρία δηλαδή; Τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι για να τιμωρηθούν έτσι; Τίποτα. Απλά πλήρωσαν τα λάθη άλλων. Και ακόμα χειρότερα: Κάτι τέτοιο «έπρεπε» να γίνει για να ξυπνήσουμε και να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα; Γιατί τέτοιοι είμαστε. Δεν αξίζουμε όμως τίποτα περισσότερο από αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα και θα μπορούσαμε να ήμασταν και εμείς εκεί.
Και φυσικά, τραγικές φιγούρες είναι οι γονείς και οι άλλοι συγγενείς των θυμάτων, που ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο πονάνε. Γονείς έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν στον κόσμο εκείνη τη μέρα και, μαζί με τα παιδιά τους, τα καμάρια τους, μπορεί να μην το βλέπουμε, αλλά πέθαναν και εκείνοι μέσα τους. Είναι αδιανόητο: Ένας γονιός να χάνει το παιδί του, είναι ένας φρικτός και αφόρητος πόνος, που δε γιατρεύεται ποτέ.
Πολλές φορές είναι αδύνατον να καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Το ζήτημα όμως τώρα είναι τι θα κάνουμε. Πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη γι’ αυτές τις δύστυχες ψυχές και πώς θα φροντίσουμε γι’ αυτό εμείς οι ίδιοι. Έτσι, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε από την πλευρά μας είναι να καθίσουμε να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται γύρω μας και να κάνουμε τα πάντα, για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο.
Ας αναπαυθούν οι ψυχές τους εν ειρήνη…
Μαθητής του 2ου Γυμνασίου Νεάπολης
