Ζωγραφιά: “Δώσε μου τη λύπη σου”.
Πάμε θέατρο και κάνουμε δραστηριότητες αντί-βίας
19-1-2018, θέατρο Μονής Λαζαριστών: Παρακολούθηση παράστασης «Σε μένα μιλάς;» του Ράινερ Χάχφελντ.*
Οργάνωση διαθεματικών δραστηριοτήτων: Ενσωμάτωση στη διδασκαλία μαθημάτων (αγγλικών, νέας ελληνικής γλώσσας, κοινωνικής-πολιτικής αγωγής).
Πριν από την παράσταση
Πληροφορίες για τον συγγραφέα και το θεατρικό έργο, με βάση τα λεγόμενα του ίδιου του συγγραφέα: Εστίαση στην ιστορία συγγραφής του έργου, στην ομάδα-σχολή του θεάτρου που ανήκει (Gripstheater) και στη λειτουργία-σκοποθεσία του, καθώς και σύντομη συζήτηση για τα εκφραστικά-γλωσσικά μέσα που υπηρετούν το περιεχόμενο.
Συζήτηση για τη θεματική «σχολικός εκφοβισμός», εστιάζοντας στην κρίσιμη επικαιρότητά της. Ανάδυση γνώσεων, απόψεων, συναισθημάτων, ανησυχιών-προβληματισμών και γενικά αναγκών των μαθητών/τριών (ανίχνευση). Χρησιμοποιήθηκαν σε κάποια τμήματα ως ερεθίσματα 2 σύντομης διάρκειας ιστορίες (βίντεο) με σχετικό περιεχόμενο: Μάρτυρες σε περίπτωση εκφοβισμού και διαδικτυακός εκφοβισμός.
Μετά από την παράσταση
– Συζήτηση για τις εντυπώσεις των μαθητών/τριών, αναστοχαζόμενοι-ες το έργο από θεατροπαιδαγωγική και καλλιτεχνική άποψη. Κατευθυντήρια ερωτήματα:
1) Tι σου άρεσε από την παράσταση; Τι δε σου άρεσε;
Πες τη γνώμη σου και εξήγησέ μας συγκεκριμένα.
2) Ποιος ευθύνεται / ποιοι ευθύνονται για την αυτοκτονία του Μάτσε;
Πες τη γνώμη σου και υποστήριξέ την.
– Πέραν της συζήτησης, χρόνος για καταγραφή προσωπικών σχολίων (σκέψεις και συναισθήματα),καθώς και κριτικά κείμενα από κάποιους/ες, ως εργασία κατ’ οίκον.
– Ομάδα μαθητών της γ΄ γυμνασίου ανέλαβε την απόδοση στα ελληνικά αποσπασμάτων από κείμενα-πηγές για το GripsTheater:
http://www.grips-theater.de/unser-haus/english/new-contentpage-2/
https://en.wikipedia.org/wiki/Grips-Theater
Καθηγήτριες-συντονίστριες, Μέλη παρατηρητηρίου βίας:
Καλαντζή Αγορίτσα (φιλόλογος και διδάσκουσα κοινωνική-πολιτική αγωγή)
Κουμπή Ειρήνη (φιλόλογος αγγλικής).
⇓
*Πληροφορίες για την παράσταση ή/και τον θεατρικό συγγραφέα, εικόνες, κριτική αποδέκτη δες στις εξής πηγές:
https://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=2&production=46494
https://www.culturenow.gr/se-mena-milas-toy-rainer-xaxfelnt-sti-moni-lazariston/
https://ntngreece.tumblr.com/post/169035479183/%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CF%83
“Η γκιόλα”
ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ/ΤΩΝ
Την Παρασκευή, 19-1-2018, όλοι εμείς οι μαθητές/τριες και καθηγητές/τριες του 2ου γυμνασίου Νεάπολης παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Σε μένα μιλάς;». Το θέμα της ήταν το bullying στο σχολείο, τα θύματα και οι θύτες, μικροί και μεγάλοι, μα και οι παρατηρητές.
Κατά τη γνώμη μου, η παράσταση ήταν απίστευτη. Οι ηθοποιοί έπαιξαν πάρα πολύ πειστικά τους ρόλους τους, τόσο που νόμιζες πως είναι 14 χρόνων, αφού μάλιστα η ενέργεια που έβγαζαν – και τα πολλά χοροπηδηχτά τους – ήταν όπως των παιδιών. Και η ιστορία ήταν υπέροχη. Το μόνο που με στεναχώρησε ήταν που δε μας ξεκαθάρισαν τελικά τον λόγο ακριβώς που έκανε τον Μάτσε, το θύμα, να αυτοκτονήσει: τι από όλα όσα περνούσε και ποιος από όλους όσους τον τυραννούσαν;
Αθηνά Γκαγκανιάρα
⇓
Με το σχολείο μας, το 2ο Γυμνάσιο Νεάπολης, είχαμε την ευκαιρία όλες οι τάξεις να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση του ΚΘΒΕ «Σε μένα μιλάς;». Το έργο είχε γραφτεί τη δεκαετία του 1990 από τον Ράινερ Χάχφελντ. Είχε γράψει αυτό το έργο για τους εφήβους εκείνης της εποχής στη Γερμανία, αλλά στην πραγματικότητα αυτά που γράφει το έργο συμβαίνουν και σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, μιλά για το bullying και προσπαθεί να δείξει με διάφορους τρόπους πώς ασκείται bullying και πώς μπορούμε να το σταματήσουμε. Όλοι παρακολουθήσαμε την παράσταση με προσοχή.
Η υπόθεση του έργου είναι περίπλοκη, αλλά και ενδιαφέρουσα. Κύριο θέμα είναι η αυτοκτονία ενός παιδιού που δεχόταν bullying, και δείχνει πώς φέρονται οι συμμαθητές του μετά το γεγονός. Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν πολύ καλά τους ρόλους τους, τα σκηνικά ήταν ωραία και οι ηθοποιοί βοηθούσαν στις γρήγορες αλλαγές τους ανάλογα με τις σκηνές του έργου. Η μουσική ήταν τέλεια και μου άρεσε ιδιαίτερα που υπήρχε dj να τη ρυθμίζει, ενώ σε κάποια σημεία έπαιζε ο ίδιος σαξόφωνο ή τραγουδούσε∙ ήταν ωραία η ιδέα να βρίσκεται κι αυτός μέσα στη σκηνή, από ψηλά.
Από την άλλη μεριά, αν και η παράσταση μου άρεσε, θα έλεγα ότι σε κάποια σημεία το έργο ήταν κάπως παρατραβηγμένο. Ήταν αρκετά σκληρό, αλλά μάλλον έτσι έδειχνε την αληθινή, σκληρή πραγματικότητα που ζούμε, έτσι μας έκανε να αντιληφθούμε πώς είναι στ’ αλήθεια τα πράγματα έξω, στη ζωή. Μάλλον γι’ αυτό και οι ηθοποιοί έλεγαν «κακά» λόγια και εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι έφηβοι. Ίσως μ’ αυτά τα απότομα και σε αρκετά σημεία ωμά λόγια των προσώπων ταρακουνηθήκαμε· και καταλάβαμε καλύτερα τι συμβαίνει με τα παιδιά στην εφηβεία σήμερα και τι κάνουν στη ζωή τους, πώς φέρονται στους άλλους και πώς φέρονται στον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι, τώρα θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε με κάποιον τρόπο, για να καλυτερέψουν οι δύσκολες καταστάσεις που συμβαίνουν σε σχέση με κάποια παιδιά. Επίσης, εγώ προσωπικά ένιωσα στενοχώρια για όλα όσα συνέβαιναν στον έφηβο που ήταν θύμα bullying, καθώς και ντροπή που εμείς οι έφηβοι συμπεριφερόμαστε άσκημα σε κάποια παιδιά.
Αυτή είναι η δική μου άποψη για τη θεατρική παράσταση που είδαμε. Με πολλές ευχαριστίες για τους συντελεστές της, εύχομαι «καλή επιτυχία» και στις επόμενες παραστάσεις που θα ανεβάσει το ΚΘΒΕ για παιδιά και εφήβους.
Φλώρα Αυγερινού
⇓
Πρόσφατα παρακολούθησα με το σχολείο μου μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Σε μένα μιλάς;». Το έργο πραγματευόταν το θέμα της ενδοσχολικής βία, τις συνέπειες και τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου. Πιστεύω πως ήταν μια πολύ πετυχημένη παράσταση.
Καταρχήν, η ιστορία του έργου παρουσιάζει τις συνθήκες του φαινομένου με ρεαλιστικό τρόπο, όπως συναντάται στα σχολεία, ίσως μάλιστα να εκδηλώνεται και με πιο άσκημους τρόπους, γι’ αυτό γίνεται κατανοητή και έχει μεγάλη απήχηση στα παιδιά. Πιο συγκεκριμένα, το απρεπές και ακατάλληλο για πολλές περιστάσεις λεξιλόγιο, όπως βωμολοχίες, τρέλες-λάθη των νέων, όπως τα αλκοολούχα ποτά και το κάπνισμα, καθώς και η δύσκολη καθημερινότητα στο σχολείο και στο σπίτι κάνουν τους θεατές να ταυτιστούν με τους ηθοποιούς και να σκεφτούν βαθύτερα για το φαινόμενο της βίας. Επίσης, γεγονότα όπως η κλοπή συναισθηματικά πολύτιμων αντικειμένων, όπως το ποδήλατο του Σβεν και τα παπούτσια της Λάνα, η καθημερινή βία στο σχολείο, ψυχολογική και σωματική, και η αυτοκτονία στην οποία προχώρησε ο Μάτσε, είναι τραγικά και ευαισθητοποιούν τους μαθητές, ωθώντας τους να δράσουν και να βοηθήσουν.
Γενικότερα, το έργο θίγει το θέμα ότι σε ένα περιστατικό εκφοβισμού κανένας δεν είναι αθώος, όλοι όσοι εμπλέκονται είναι υπόλογοι. Και οι απλοί, αμέτοχοι;;; παρατηρητές είναι ίσως αυτοί που βυθίζουν ολοένα και περισσότερο το θύμα πιο βαθιά. Είναι αυτοί που αρνούνται να λάβουν θέση, να αναλάβουν ευθύνες και να συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες της σιωπής.
Τέλος, το πιο σημαντικό – προσωπικά πιστεύω – είναι ότι το έργο δίνει απάντηση στο πώς να αντιμετωπίζεται το θέμα. Η ουσιαστική λύση είναι η αγάπη που όλοι, παιδιά και μεγάλοι, ζητάμε, που όλοι έχουμε ανάγκη, η φιλία και η ενότητά μας. Έχοντας αυτά, κανένα παιδί δε θα προχωρήσει σε βίαιες πράξεις εκφοβισμού και κανένας δε θα υποφέρει από τον εκφοβισμό.
Μεταξένια Νότα
⇓
Η θεατρική παράσταση που παρακολούθησα μου άρεσε πάρα πολύ.
Αρχικά, εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που οι ηθοποιοί κατάφεραν να παίξουν τόσο πειστικά και ζωντανά τους ρόλους τους, γιατί αισθάνθηκα σαν να έχουμε πράγματι την ίδια ηλικία. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ξεκινούσε το θεατρικό με εντυπωσίασε και με έκανε από την πρώτη στιγμή να ευαισθητοποιηθώ. Μετά τον θάνατο του παιδιού που είχε πέσει θύμα bullying, κατάλαβα ότι κανένας δεν ήθελε να έχει την ευθύνη και προσπαθούσε το κάθε πρόσωπο να ρίξει το φταίξιμο σε κάποιο άλλο. Αυτό με έκανε να νιώσω το νόημα του έργου. Όσο όμως για την ιστορία του έργου ειδικά, πιστεύω πως στις μέρες μας και στη χώρα μας, πιο συγκεκριμένα στην πόλη που ζω, το bullying δεν υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε ένα παιδί να φτάσει στην αυτοκτονία. Πιστεύω ότι γενικά έχει μειωθεί πολύ.
Από την άλλη μεριά, δύο λεπτομέρειες μου έκαναν μια ιδιαίτερη εντύπωση και μου άρεσαν πολύ. Πρώτον, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, στις δύο γωνίες της σκηνής υπήρχαν καθισμένα κάποια πρόσωπα, που εγώ θεώρησα ότι συμβόλιζαν αυτούς που βλέπουν τι γίνεται και δεν μιλούν, τους παρατηρητές· ήταν έτσι πράγματι άραγε; Δεύτερον, κατά τη δική μου σκέψη, ο κάδος ανακύκλωσης στην αυλή του σχολείου ήθελε να δείξει πως όλα τα γεγονότα του bullying ανακυκλώνονται. Γιατί κάθε φορά που συμβαίνει μια πράξη bullying παίρνουμε ως κοινωνία δραστικά μέτρα για τη στιγμή εκείνη, αφήνουμε σύντομα το γεγονός στην άκρη και μετά από ένα χρονικό διάστημα βλέπουμε και πάλι ειδήσεις για παρόμοιες πράξεις, ανοίγοντας την τηλεόραση.
Έρικα Υμέρι
⇓
Τον Ιανουάριο του 2018 επισκεφθήκαμε τη Μονή Λαζαριστών, για να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Σε μένα μιλάς;», με θέμα το bullying και τον κοινωνικό αποκλεισμό ατόμων πιο ευαίσθητων. Η παράσταση με ενθουσίασε για πολλούς λόγους.
Αρχικά, το θεατρικό έργο του Χάχφελντ ήταν καταπληκτικό και οι ηθοποιοί έπαιξαν καταπληκτικά τους ρόλους τους. Μπόρεσαν και πλησίασαν τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των προσώπων της ιστορίας, που ήταν παιδιά στην ηλικία μας, ήταν πειστικά ακόμα και ο τρόπος που μιλούσαν και το ντύσιμό τους. Επίσης, μου φάνηκε εντυπωσιακό το σκηνικό – μου έμειναν λεπτομέρειες όπως τα γκράφιτι με τα μηνύματα που συμμετείχαν στην ιστορία – καθώς και ο πρωτότυπος τρόπος που άλλαζαν το σκηνικό γρήγορα οι ίδιοι οι ηθοποιοί μπροστά μας.
Η όλη παράσταση με έκανε προσωπικά να σκεφτώ και να προσπαθήσω να βελτιωθώ σα χαρακτήρας απέναντι στους άλλους, μα και να σκεφτώ ειδικά πώς να αντιδράσω αν αντιμετωπίσω bullying.
Μόνο θετικά έχω να πω για την παράσταση. Συγχαρητήρια στους ηθοποιούς και σε όλους όσους συμμετείχαν, από την αρχή ως το τέλος της.
Κυριακή Σαγηρίδου
⇓
Η θεατρική παράσταση «Σε μένα μιλάς;» μιλούσε για τον σχολικό εκφοβισμό, που συμβαίνει στα σχολεία από την εποχή που γράφτηκε το έργο μέχρι και σήμερα. Αυτό το έργο μου πέρασε πολλά χρήσιμα μηνύματα, τόσο για την άσκηση bullying, όσο και για την αντιμετώπισή του. Πρόκειται για πολύ ωραίο και διδακτικό μαζί θέατρο. Σε σύντομες και γεμάτες δράση σκηνές θίγει με σύγχρονο τρόπο το ζήτημα του εκφοβισμού.
Τελικά, αυτό που κατανόησα είναι πως δεν πρέπει για κανέναν λόγο να ασκείς εκφοβισμό σε κανέναν, κι ας είναι διαφορετικός από σένα και τους περισσότερους.
Αντωνία Γιαννάκη
⇓
Η θεατρική παράσταση «Σε μένα μιλάς;» ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, είχε όμως αρκετά υβριστικό λόγο και έννοιες στους διαλόγους των προσώπων, που δε χρησιμοποιούνται σε τόσο συχνά και έντονα από τους μαθητές πρώτης και δευτέρας γυμνασίου.
Ως προς τα θετικά της, μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο ενσάρκωσαν τους ρόλους τους οι ηθοποιοί. Στους χαρακτήρες του καθηγητή και του διευθυντή δεν μου άρεσε το αίσθημα της αδιαφορίας που ένιωσαν να μου μεταδίδουν, οι οποίοι ταρακουνήθηκαν μόνο όταν η μαμά του παιδιού-θύματος σκόπευε να τον καταγγείλει.
Επίσης, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον τα σκηνικά, που ήταν μοντέρνα, και η μουσική από έναν μουσικό και dj, κάτι που σπάνια βλέπουμε πάνω στη σκηνή φανερά και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Ιωάννα Γκουδίνα
⇓
Το έργο «Σε μένα μιλάς;» ήταν σχετικά υπερβολικό για τα σημερινά δεδομένα. Αναφέρομαι σε κάποια σημεία του χαρακτηριστικά: Δε θα έπρεπε να υπάρχει το όπλο που είχε ένα παιδί και παιχνίδια με όπλα. Επίσης, είχε σχετικά πολλές αισχρές εκφράσεις, αλλά και πράξεις όπως, πχ, η επίδειξη προφυλακτικού και οι παρομοιώσεις που τη συνόδευαν, από μια ηρωίδα. Παρομοίως, πιστεύω ότι, για να θίξει το θέμα του καπνίσματος, θα ήταν αρκετό να δείξει το τσιγάρο και πως δεν έπρεπε να δείξει και τσιγαριλίκι. Αντιθέτως, πιστεύω ότι με την υβριστικά γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι ήρωες, μας έβαζαν στον ρόλο τους, αφού όλα τα παιδιά πλέον μιλάνε έτσι.
Γιώργος Παπύρας
⇓
Δε μου άρεσε η θεατρική παράσταση «Σε μένα μιλάς;», επειδή δεν πιστεύω ότι αναφερόταν στη ζωή παιδιών 14-15 χρόνων, αλλά μεγαλύτερων. Και η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν τα πρόσωπα δεν είναι αυτή που χρησιμοποιούμε εμείς. Βρίζανε πάρα πολύ· κι εμείς βρίζουμε, αλλά όχι τόσο πολύ. Επίσης, το έργο μιλούσε για ένα ακραίο περιστατικό, την αυτοκτονία.
Από την άλλη μεριά, οι ηθοποιοί έπαιξαν καλά τον ρόλο τους και τα σκηνικά ήταν όπως άρμοζαν στις περιστάσεις της ιστορίας.
Ανώνυμο λόγω επιθυμίας του γράφοντος
⇓
Το θεατρικό έργο «Σε μένα μιλάς;» που παρακολουθήσαμε είχε θέμα τη σχολική βία και πώς οι μαθητές την αντιμετωπίζουν.
Μέσα από αυτό μάθαμε ότι πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον μεγαλύτερο και να μιλήσουμε για το θέμα που μας απασχολεί, για να βρούμε τη λύση. Κάποιοι μαθητές όμως φοβούνται να μιλήσουν ή δεν επιμένουν να τους προσέξουν οι μεγαλύτεροι που είναι υπεύθυνοι. Και μπορεί να οδηγούνται στην αυτοκτονία ή στρέφονται στο τσιγάρο, στο ποτό και άλλες ουσίες. Το θεατρικό ήταν ένας καλός τρόπος για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι η ζωή μας και πώς πρέπει να λύνουμε τα προβλήματά μας χωρίς να κάνουμε κακό στον εαυτό μας.
Η μόνη ένσταση που έχω σε σχέση με το θεατρικό είναι το κάπως υπερβολικό περιεχόμενο σε κάποια σημεία, και οι υβριστικές εκφράσεις που ακούγονταν από τους εφήβους.
Αναστασία Τσίνγκου
⇓
Το θεατρικό που είδαμε ήταν πολύ ωραίο και περνούσε πολλά μηνύματα σχετικά με το bullying, αλλά σε μερικά σημεία ήταν κάπως υπερβολικό και τραβηγμένο όσον αφορά τη γλώσσα, εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν τα πρόσωπα της ιστορίας, είχε δηλαδή άσκημες ή προσβλητικές εκφράσεις. Επίσης, μια σκηνή με ένα προφυλακτικό ήταν μάλλον χυδαία, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι παρακολουθούσαν και μικρά παιδιά α΄ γυμνασίου· πιστεύω ότι δε χρειαζόταν να μπει αυτή η σκηνή στο έργο.
Γενικά πιστεύω όμως ότι οι υπερβολές σκόπευαν να δείξουν σε εντονότερο βαθμό τα μηνύματα μέσα από το έργο, όλα τα παιδιά να καταλάβουν τι γίνεται στην κοινωνία μας. Τέλος, έκανε τα παιδιά που δέχονται bullyingνα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν αυτά που περνάνε καθημερινά, από την άλλη μεριά τα παιδιά που ασκούν bullyingνα το σταματήσουν. Με μια λέξη, ήταν ένα θεατρικό γεμάτο νόημα.
Εύα Κουλακίδου
⇓
To θεατρικό που παρακολουθήσαμε με το σχολείο μου ήταν αρκετά ενδιαφέρον και μου άρεσε. Οι ηθοποιοί κατάφεραν να μας μεταφέρουν έντονα τα συναισθήματα των προσώπων και με τον τρόπο που έπαιζαν μπορέσαμε να καταλάβουμε πώς είναι κάποια παιδιά στην εφηβεία. Κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ο τρόπος με τον οποίο παρευρισκόταν και συμμετείχε η μουσική στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια του έργου, καθώς και τα σκηνικά από τη σύγχρονη καθημερινή ζωή. Από την άλλη μεριά, αυτό που με ενόχλησε λίγο ήταν το τέλος της ιστορίας. Γιατί περίμενα να μας δείξει καθαρά την αιτία που αυτοκτόνησε το παιδί, να μην αφήσει να εννοηθεί μόνο.
Ελένη Τσιγερίδου
⇓
Το θέατρο που παρακολουθήσαμε μου φάνηκε ενδιαφέρον. Το κεντρικό θέμα ήταν ο ρατσισμός. Οι δύο κεντρικοί ήρωες παρουσιάζονταν με έναν εφηβικό χαρακτήρα που είχε αρνητικά αλλά και θετικά. Για παράδειγμα, ο τρόπος που εκφράζονταν ήταν συχνά χυδαίος και υπερβολικός. Από την άλλη όμως, αυτή η παράσταση με τις υπερβολές έβαλε εμάς τους θεατές σε βαθιές σκέψεις. Οι δικές μου προσωπικές σκέψεις ήταν: Γιατί να υπάρχει ρατσισμός εναντίον κάποιων ανθρώπων; Γιατί να υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, που έχουν τόσα κοινά στοιχεία; Γιατί να υπάρχουν οι λέξεις «κατώτερος» και «ανώτερος»;
Στο θεατρικό αυτοκτόνησε ένα παιδί-θύμα του ρατσισμού, συνέβη δηλαδή μια ακραία πράξη που όμως, όσο σκληρή κι αν ήταν, οι θύτες δεν έβαλαν μυαλό και συνέχιζαν. Θεωρώ πως η αυτοκτονία είναι η πιο υπερβολική, η τελευταία λύση – και είναι λύση πραγματικά; Πιστεύω ότι με συζήτηση και βοήθεια από την οικογένεια δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, θα βρει το παιδί άλλη λύση στο πρόβλημα.
Μαγδαληνή Ισαακίδου
⇓
Πρόσφατα συμμετείχα σε μια εκπαιδευτική εκδρομή που οργάνωσε το σχολείο μου, για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση «Σε μένα μιλάς;». Το έργο ασχολούνταν με ένα περιστατικό έντονου εκφοβισμού εναντίον ενός εφήβου, που οδήγησε στην αυτοκτονία του. Και λίγο μετά την αυτοκτονία γίνεται προσπάθεια να βρεθεί ο υπαίτιος.
Αυτή η θεατρική παράσταση ήταν πολύ διαφορετική από όλες όσες έχουμε παρακολουθήσει. Η ζωντάνια της και οι διαφορετικές μορφές δράσης πάνω στη σκηνή είναι ένας από τους λόγους που την έκαναν να ξεχωρίσει: Η ζωντανή μουσική με τον μουσικό στο φόντο, ο φωτισμός και τα φωτορυθμικά, τα νεανικά χορευτικά hip-hop και τα λιτά αλλά έξυπνα σκηνικά που μεταλλάσσονταν σύμφωνα με τις ανάγκες της ιστορίας τόνισαν την ιστορία και συντέλεσαν εξίσου με τους ηθοποιούς στην πετυχημένη θεατρική απόδοσή της. Όσο για τους ηθοποιούς και την ιστορία, δέθηκαν με τους χαρακτήρες που υποδύονταν και η ερμηνεία όλων ήταν καλή. Ξεχώρισα ιδιαίτερα τη Φανή Αποστολίδου, που υποδυόταν τη Minnie, γιατί κατάφερε να ενσωματώσει στο ίδιο πρόσωπο αντίθετους χαρακτήρες, το κακό και αναίσθητο κορίτσι με το γλυκό κορίτσι που γυρεύει την αγάπη.
Βέβαια, πρόσεξα ότι πολλοί συμμαθητές/συμμαθήτριές μου είχαν ανησυχία για τις πολλές χυδαιολογίες που έλεγαν τα πρόσωπα της ιστορίας, μαζί με κάποιες προκλητικές συμπεριφορές που είχαν. Πιστεύω ότι κάποιες στιγμές αυτά φαίνονταν λίγο υπερβολικά για να είναι πειστικά ή δεν ήταν εύστοχη η χρήση τους, ενώ η ιστορία δεν τα είχε ανάγκη για να δείξει όσα σκόπευε.
Αυτά ωστόσο δεν είχαν μεγάλη σημασία τελικά, διότι σκοπός του έργου δεν ήταν να θίξει ή να προσβάλει τους θεατές, αλλά μέσα από μια ζωντανή, νεανική και προκλητική κάποιες στιγμές ιστορία, να περάσει μηνύματα κατά του εκφοβισμού και γενικότερα αντιρατσιστικά, πράγμα που πιστεύω ότι το πέτυχε. Επιπλέον, πιστεύω ότι συνδέεται στενά με την εποχή μας, παρ’ όλο που γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε στη δεκαετία του 1990, καθώς και σήμερα το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού συνεχίζει να υπάρχει έντονο.
Βασιλική Σαββίδου
⊗ ⊗ ⊗
“καρδιά-πέτρα-βάρκα”
ενδεικτικές ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ – ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΘΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ
στις ερωτήσεις που τέθηκαν
- Τι σου άρεσε από την παράσταση; Τι δε σου άρεσε;
Από την παράσταση μου άρεσαν ιδιαίτερα κάποια σημεία αστεία, το πώς παίζανε οι ηθοποιοί τους ρόλους τους, καθώς και ο τρόπος που συμπεριφέρονταν τα πρόσωπα, όπως είναι και στην πραγματικότητα. Δε μ’ άρεσε που βρίζανε τόσο πολύ και κάποια σημεία στη συμπεριφορά τους, που δεν ήταν για την ηλικία μας.
⇓
Μου άρεσαν τα πρόσωπα του έργου, επειδή είχαν το ίδιο λεξιλόγιο που έχουμε εμείς και όσα έπαιζαν έμοιαζαν πολύ με την πραγματικότητα. Έπαιζαν πολύ καλά και είχαν και πολλή πλάκα.
⇓
Στην παράσταση μου άρεσε ο Dj, αλλά και οι χορευτές. Επίσης, μου άρεσαν και οι βρισιές. Αλλά είχαν κάνει το έργο λίγο υπερβολικό για μαθητές α΄ γυμνασίου.
⇓
Μου άρεσε το θέατρο που είδαμε επειδή ήταν πολύ ρεαλιστικό και συνδέεται πολύ με τη ζωή, αλλά δε μου άρεσε που ήταν προκλητικό.
⇓
Στην παράσταση δε μου άρεσαν κάποια σημεία που ήταν υπερβολικά, όπως αυτό με το προφυλακτικό και οι βρισιές που έλεγαν τα πρόσωπα.
⇓
Αυτό το θεατρικό έργο μου άρεσε που ήταν ρεαλιστικό. Έδειχναν τους εφήβους όπως πραγματικά φέρονται, μιλάνε και αντιδρούν. Δε μου άρεσε που τα είχαν κάνει λίγο πιο τραβηγμένα.
⇓
Αυτό που μου άρεσε στο θεατρικό ήταν οι ηθοποιοί, τα σκηνικά και οι πολλές αλήθειες που μας έδειχναν, για να μας «ανοίξουν» τα μάτια. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν μερικές «κακές» φράσεις που έλεγαν τα πρόσωπα στο έργο.
⇓
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην παράσταση ήταν ότι έδειχνε την πραγματική ζωή, χωρίς να την κάνει πιο γλυκιά.
⇓
Μου άρεσε η υπερβολή με την αυτοκτονία, γιατί μας δίδαξε πού μπορεί να οδηγήσει η βία.
⇓
Η παράσταση μου άρεσε γιατί ήταν όλα αληθοφανή και μιλούσε για ένα θέμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
⇓
Μου άρεσαν πολύ οι ηθοποιοί, που έπαιξαν με πολλή αυτοπεποίθηση και φαίνονταν στ’ αλήθεια να είναι στην ηλικία παιδιών. Επίσης, μου άρεσε που έδειχνε ότι όλα αυτά μπορεί να συμβούν και στην πραγματικότητα.
⇓
Στο έργο αυτό μου άρεσε το σενάριο και η αναπαράσταση του σήμερα, αλλά και οι ηθοποιοί, πιο πολύ ο Σβεν, ο καινούριος μαθητής, όπως υποστήριξε τον ρόλο του.
⇓
Δε μου άρεσε στην παράσταση που κάποιες στιγμές παρουσίαζε αισχρά πράγματα, που κάπνιζαν κλπ. Μου άρεσε όμως που στο τέλος μαθεύτηκε η αλήθεια για τον Μάτσε και που συζητήσαμε με τους ηθοποιούς. Επίσης, μπράβο στα παιδιά που μίλησαν από τους θεατές και παραδέχτηκαν ότι τους έκαναν bullying, χρειάζεται θάρρος για να το κάνει κάποιος αυτό.
⇓
Στη θεατρική παράσταση μου άρεσε που συζητήσαμε στο τέλος με τους ηθοποιούς για το θέμα. Δε μου άρεσε η συμπεριφορά των γονιών των παιδιών στο έργο.
⇓
Μου άρεσε όλη η παράσταση, γιατί ήταν πολύ οργανωμένη και οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ παραστατικά.
⇓
Ήταν ένα καταπληκτικό θέατρο, με χιούμορ, αλλά έστελνε το μήνυμά του στα παιδιά.
⇓
Πιο πολύ στο έργο μου άρεσε στο τέλος που ο Λάκυ με τον νέο μαθητή έγιναν φίλοι. Δε μου άρεσε που ο Λάκυ πλακωνόταν με τον καινούριο μαθητή στην αρχή και του πήρε το ποδήλατό του.
⇓
Εμένα μου άρεσε που ο Σβεν, ο καινούριος μαθητής, κατάφερε να «νικήσει» τον Λάκυ και στο τέλος έγιναν φίλοι.
⇓
Μου άρεσε ο τρόπος που διάλεξε το έργο για να περάσει το μήνυμα στα παιδιά, καθώς και το μήνυμα το ίδιο. Επίσης, μου άρεσε το ότι μάθαμε για ποιον λόγο οι bullies έκαναν ό,τι έκαναν. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι προς το τέλος που βγαίνουν όλα στη φόρα, μαλώνουν, αλλά τελικά τα βρίσκουν.
- Ποιος ευθύνεται / ποιοι ευθύνονται για την αυτοκτονία του Μάτσε;
Πολλά άτομα ευθύνονται για την αυτοκτονία του Μάτσε. Αρχικά ευθύνεται ο πατριός του, ο οποίος του ασκούσε ψυχολογική και σωματική βία. Επίσης, ευθύνονται και οι συμμαθητές του, οι οποίοι τον αντιμετώπιζαν με πολύ άσκημο τρόπο, ενώ μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο καθηγητής του, ο οποίος πρώτον δεν ενδιαφερόταν για την ψυχολογία των μαθητών του και δεύτερον τους εκφόβιζε με τον τρόπο του.
⇓
Για την αυτοκτονία του Μάτσε ευθύνονται κάποιοι συμμαθητές του και ο καθηγητής, δηλαδή ο Λάκυ, που δεν έκανε παρέα και μερικές φορές τον χτυπούσε, η Λάνα που του πήρε την τσάντα και την πέρασε απ’ όλη την τάξη, επειδή ο Μάτσε δεν της έδινε σημασία, η Μίνη που του κατέβασε το παντελόνι και ο καθηγητής που του είχε πει μια φράση, ότι δεν αξίζει, την οποία ο Μάτσε έκανε πράξη.
⇓
Για την αυτοκτονία ευθύνονται πολλοί παράγοντες. Καταρχάς ο πατριός Μάτσε, που είχε τον γιο του να ζει σε ένα ακατάλληλο οικογενειακό κλίμα. Επίσης έφταιγαν και οι συμμαθητές του, που του φέρονταν άσκημα, ενώ ο δάσκαλος αδιαφορούσε πλήρως γι’ αυτό που βίωνε ο Μάτσε.
⇓
Για την αυτοκτονία του Μάτσε ευθύνονται όλοι. Διότι ο πατριός του τον χτυπούσε, κάποια παιδιά του έκαναν bullying και οι δάσκαλοι αδιαφορούσαν. Αυτά τον έκαναν να βάλει τέλος στη ζωή του.
⇓
Ο Μάτσε είχε αρκετά προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι. Ο πατριός του τον μάλωνε, τον έδερνε συνεχώς, ενώ στο σχολείο του ασκούσαν bullying. Κι αυτό το παιδί πόσο να αντέξει;
⇓
Για την αυτοκτονία του παιδιού ευθύνονται τα παιδιά που του έκαναν bullying. Αυτοκτόνησε από την πίεση που δεχόταν και από την ανασφάλεια που ένιωθε απέναντι σ’ αυτούς.
⇓
Ο Μάτσε ευθύνεται για την αυτοκτονία του, αφού ο ίδιος σκότωσε τον εαυτό του, από την άλλη το bullying που έτρωγε από τους συμμαθητές του. Άμα όμως μιλούσε ο Μάτσε σε κάποιον ειδικό, δε θα γινόταν αυτό.
⇓
Για την αυτοκτονία ευθύνεται ο Μάτσε ο ίδιος, γιατί δεν ανέφερε τίποτα από όσα του κάνανε.
⇓
Την αυτοκτονία του Μάτσε, αν και ο ίδιος έβαλε το σκοινί γύρω από τον λαιμό του και κρεμάστηκε, άλλοι την προκάλεσαν. Γι’ αυτήν ευθύνονται οι συμμαθητές του που τον κακομεταχειρίζονταν και τον κορόιδευαν, ο πατριός του που τον χτυπούσε.
Ευθύνονται όλοι για την αυτοκτονία του Μάτσε, επειδή δεν τον συμβούλεψε κανείς τι να κάνει και κανείς δεν του συμπαραστάθηκε.
⊗ ⊗ ⊗
