Οι μαθητές, στην παρεούλα, αφού αφού πρώτα “αέρισαν” με τα χεράκια τους τα κεφαλάκια τους 🙂 για να ανέβουν ψηλά οι ιδέες τους, εμπνεύστηκαν την παρακάτω ιστορία.

“Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα άσπρο μικρό συννεφάκι που βρισκόταν κάθε μέρα πάνω από τον τρούλο της εκκλησίας. Ήταν Φθινόπωρο, είχε καλό καιρό, ζέστη με ήλιο. Το σύννεφο το έλεγαν Παναγιώτη (Αριστέα). Το σύννεφο Παναγιώτης είχε φύγει και είχε μπει μέσα στην εκκλησία (Γιάννης). Προτού μπει μέσα, πήγε πανω, κάτω, δεξιά και αριστερά και έκανε και μια στροφή (Κρίστο). Μπήκε στην εκκλησία γιατι ήθελε να κάνει μια προσευχή (Ελισαβετ). Προσευχήθηκε να είναι χαρούμενο (Παντελής), γιατί είχε μια μικρή λύπη μέσα του (Φώτης). Ήταν λυπημένο γιατί δεν είχε παιχνίδια, τα είχε χάσει (Πορφύριος), του τα είχε πάρει ο Αέρας (Αμαρυλλίς).

Το σύννεφο Παναγιώτης μετά την εκκλησία αποφασισε να πάει να πάρει τα παιχνίδι του από τον αέρα (Γιάννης). Ο Αέρας ζούσε πάνω, ψηλά , στο σπίτι του (Κορίνα). Το μικρό σύννεφο χτύπησε την πόρτα μία φορά (Κύνθια). Ο Αέρας άνοιξε την πόρτα (Στέλιος). Το σύννεφο είπε ευγενικά στον Αέρα να του δώσει πίσω τα παιχνίδια. “Σε παρακαλώ, θα μου δώσεις τα παιχνίδια μου? (Λεωνίδας). Ο Αέρας απάντησε: “Nαι” και του έδωσε τα παιχνίδια (Παναγιώτης). Το μικρό σύννεφο ένιωθε τωρα χαρούμενο και επέστρεψε πάλι στη θέση του, πάνω από την εκκλησία (Τάσος).