Λίγο πριν ανακοινωθούν τα μέτρα για την τελευταία καραντίνα και το κλείσιμο των σχολείων, είχαμε προλάβει να δημιουργήσουμε δια ζώσης το δέντρο της αμυγδαλιάς. Ομως μετά από την πρόσφατη στοχευμένη παρατήρηση των μαθητών μου,  τα δέντρα τώρα αρχίζουν να γεμίζουν καρπούς σιγά σιγά και εμείς διαλέξαμε κερασάκια.

Όμως κάτω από το δέντρο έκανε την εμφάνιση του κι ένας λαγός, ο οποίος ανυπομονούσε να φάει τα κεράσια. Τους πρότεινα τότε μια κατασκευή-παιχνίδι και έτσι προστέθηκε και η αραχνη, σαν ήρωας στην ιστορία, που δημιούργησαν αμέσως μετά, προκειμένου να περάσουμε και στην κατασκευή μας.

Η ιστορία μας

“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μπλε αραχνούλα, που ζούσε σε ένα χωριό, σε μια τρύπα μέσα στο έδαφος. Η τρύπα αυτή ήταν κοντά σε μια κερασιά. Στην αραχνούλα άρεσε πολύ να κάνει βόλτες πάνω στο δέντρο της κερασιάς, ώσπου μια μέρα ήρθε ένα λαγός και έσκαψε μια τρύπα για να κάνει το λαγούμι του.

Εκεί που περπατούσε ο λαγός, είδε την μπλέ αραχνούλα και της είπε:

“Καλημέρα, μπλε αραχνούλα, τι κάνεις;”

“Καλα είμαι, εσύ;” του απάντησε.

“Ήρθα εδώ για να φάω κεράσια. Μου αρέσουν πολύ τα κεράσια” σχολίασε ο λαγός.

Εκείνη την ώρα έγινε ένας σεισμός. Κουνιότανε η γη και άρχισαν να πέφτουν τα κεράσια από το δέντρο. Ο λαγός έσκυψε κάτω και τύλιξε με τα αυτιά του το κεφάλι του. Η αραχνούλα προσπάθησε να γίνει μια μπαλίτσα με τα πόδια της για να προστατευτεί, γιατί φοβήθηκε πολύ.

Όταν τέλειωσε ο σεισμός, ήταν και οι δυο τους πολύ χαρούμενοι. Έπεσαν πάνω στα κεράσια και τρώγανε.”

Σε επόμενη φάση,,  αφού κάναμε μια άσκηση σεισμού και θυμηθήκαμε τα βασικά σε περιπτωση έκτακτης ανάγκης, οι μαθητές εξασκώντας την μνήμη τους, προσπάθησαν να αναδιηγηθούν την ιστορία τους και τελικά να περάσουν στην πολυπόθητη κατασκευή-παιχνίδι, την αραχνούλα τους. Οι χρωματιστές αράχνες περπάτησαν, έτρεξαν, κρεμάστηκαν σε όλη την αίθουσα αλλά και την αυλή του σχολείου μας 😉