Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος γεμάτο ψηλά δέντρα και πουλιά που τραγουδούν, ζούσαν κάτι πολύ μικροσκοπικά πλασματάκια, που τα έλεγαν Φύλλουλους.
Οι Φύλλουλοι δεν έμοιαζαν με κανένα άλλο πλάσμα: είχαν κεφαλάκια από πηλό, μαλλιά από κουκουνάρια και κλαδάκια, και αυτιά από πέταλα και φύλλα και ο τι άλλο φανταστείς.
Ήταν οι φύλακες του δάσους και το σπουδαιότερο καθήκον τους ήταν να κρατούν χαρούμενα όλα τα δέντρα, τα φυτά και τα ζώα.
Ένα πρωινό, ο Ήλιος ανέτειλε λαμπερός, μα κάτι παράξενο συνέβαινε…
Το δάσος ήταν ήσυχο, υπερβολικά ήσυχο. Τα πουλιά δε κελαηδούσαν και τα φυλλαράκια δεν θρόιζαν στον άνεμο.
Οι Φύλλουλοι ανησύχησαν:
«Ωχ! Νομίζω πως το δάσος χρειάζεται λίγη χαρά!» είπε ο μικρός Φύλλουλος με τα κίτρινα πέταλα για μαλλιά.
«Κάτι λείπει… Μάλλον χρειαζόμαστε περισσότερους φίλους!» είπε ένας άλλος.
Και τότε είχαν μια υπέροχη ιδέα:
Θα αναζητούσαν παιδιά που αγαπούν τη φύση, για να τους βοηθήσουν!
Γι’ αυτό ταξίδεψαν μέχρι το κοντινό σχολείο, κρύφτηκαν πίσω από δέντρα και θάμνους, και ψιθύρισαν με απαλή φωνή:
«Ελάτε να μας φτιάξετε!
Φτιάξτε κι εσείς Φύλλουλους με πηλό, ξυλάκια, πετραδάκια και ό,τι όμορφο βρίσκετε στο δάσος.
Χρειαζόμαστε πολλούς, πολλούς νέους φίλους για να ξαναγελάσει το δάσος!»
Και από τότε, κάθε φορά που τα παιδιά φτιάχνουν έναν Φύλλουλο, το δάσος γεμίζει ξανά γέλια, ήχους και χρώματα.
Γιατί κάθε νέα κουκλίτσα που δημιουργείται, γίνεται ένας νέος μικρός φύλακας της φύσης.
