Κάθε Νοέμβρη, η μνήμη μας επιστρέφει στο Πολυτεχνείο σε εκείνες τις μέρες όπου η φωνή των νέων έγινε χρώμα, φως και αντίσταση απέναντι στο σκοτάδι. Ήταν η στιγμή που η ελπίδα πέρασε τα κάγκελα κι έγινε κραυγή για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Όπως στο τραγούδι «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο», έτσι και οι μαθητές μας ζωγράφισαν το δικό τους όνειρο πάνω στους τοίχους…
Δημιούργησαν κάρτες, σημαιάκια με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και το παραμύθι “Ντενεκεδούπολη” ζωντάνεψε στην τάξη μας. Οι μαθητές και μαθήτριες πρότειναν λύσεις και μαζί με τους ήρωες μπόρεσαν να φέρουν πάλι την Δημοκρατία στην Ντενεκεδούπολη. 
Το Πολυτεχνείο δεν είναι απλώς μια επέτειος. Είναι ένας τοίχος γεμάτος χρώματα — ένας καμβάς όπου η νέα γενιά συνεχίζει να ζωγραφίζει το μέλλον της, με πίστη, τόλμη και αγάπη για την ελευθερία.
