Νέα Αγγλία, δεκαετία του ΄60. Σε μια σχολή αρρένων, προπαρασκευαστική για το Πανεπιστήμιο, με παράδοση και αυστηρές αρχές, το σχολικό έτος αρχίζει με την πρόσληψη νέου καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία και το μέλλον των περισσότερων μαθητών της σχολής είναι ήδη προκαθορισμένη από τους γονείς τους και σε αρκετούς από τους ήρωες της ταινίας απέχουν πολύ από τα δικά τους όνειρα και επιθυμίες.
Μεταξύ των υποχρεωτικών, στυφών και βαρετών παραδόσεων και του όγκου της μελέτης, ο νέος καθηγητής, με φαντασία, ευελιξία, κατανόηση και με έναν εντελώς δικό του επαναστατικό για τα δεδομένα της σχολής και της κοινωνίας τρόπο, αλλά κυρίως δοσμένος ολόψυχα στον ρόλο του δασκάλου, θα κάνει την διαφορά. Με έναυσμα ένα ποίημα του Γουίτμαν, θα τους μάθει να αγαπούν και έτσι να κατανοούν την ποίηση και θα γίνει ο καπετάνιος των ψυχών τους.
Με οδηγό του, και μότο της ταινίας την φράση «ΚΑΡΠΕ ΝΤΙΕΜ» (άδραξε τη μέρα) θα τους καθοδηγήσει να χαίρονται όσα πηγάζουν από την ποίηση. Τον ρομαντισμό, την αγάπη, τη φύση την ίδια τη ζωή και την ομορφιά της. Και με τον τρόπο αυτό τους διδάσκει ότι η ζωή είναι ένα ποίημα και ένα ποίημα εκφράζει την ίδια τη ζωή. Ότι ο καθένας μας είναι ένας ποιητής, ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να συνεισφέρουμε στη ζωή, γράφοντας την δική μας στροφή στο ποίημά της. Τους μαθαίνει ότι μόρφωση είναι να σκέφτεσαι μόνος σου και όχι να αναπαράγεις απλως τις ιδέες άλλων. Ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τις ιδέες και τα όνειρά μας, τις αρχές και τις δικές μας επιλογές με τόλμη αλλά και εξυπνάδα και λογική, προκειμένου να κάνουμε τη ζωή μας ένα ποίημα της δικής μας χαράς. Τους μαθαίνει πώς να γίνουν ελεύθεροι στοχαστές, να αναζητήσουν τις δικές τους φωνές στα δικά τους εδάφη. Να γίνουν υπέρμαχοι της ζωής και όχι σκλάβοι της. Να μην επαναπαυτούν σε μία ζωή κοινότυπη, κομφορμιστική, και κατά τις επιλογές άλλων αλλά να εναντιωθούν, υπερασπίζοντας τα δικά τους όνειρα.
Η δημιουργία από τους ήρωες της ταινίας της Λέσχης των Νεκρών Ποιητών, είναι η αφορμή για να νιώσουν άνθρωποι αποφασισμένοι να ρουφήξουν το μεδούλι της ζωής.
Στο τέλος της ταινίας, οι ήρωες συμβιβάζονται στον βωμό του κατεστημένου. Όμως, ακόμη κι ένας τραγικός θάνατος κι ένα εξιλαστήριο θύμα, δεν καταφέρνουν να θάψουν τον σπόρο της ελευθερίας του πνεύματος που φύτρωσε ο καπετάνιος τους, ο οποίος απολαμβάνει την αναγνώριση και τον σεβασμό τους. Διότι η ταινία πραγματεύεται πέραν των άλλων, και την τεράστια επιρροή και σημασία που ασκεί ένας εκπαιδευτικός, όταν είναι ελεύθερο πνεύμα, στους μαθητές του και πόση διαφορά μπορεί να κάνει η μέθοδος διδασκαλίας που ακολουθεί. Δεν επηρεάζονται μόνο η μάθηση και η γνώση του αντικειμένου που διδάσκεται αλλά μπορεί να καθορίζεται σημαντικά και η ψυχολογία, ο χαρακτήρας, οι επιλογές, ο τρόπος ζωής, το μέλλον ενός νέου ανθρώπου.
Η ταινία μας υποδεικνύει ότι ο καθένας μας είναι ο ποιητής της ζωής του. Μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε θελήσει. Αδραξε λοιπόν τη μέρα. Άρπαξε τις ευκαιρίες. Ανάσανε την ύπαρξή σου, προσπαθώντας να ζήσεις όπως εσύ θέλεις, για να κερδίσεις την δική σου ευτυχία. Για να μην φτάσεις, λίγο πριν πεθάνεις, να ανακαλύψεις ότι δεν έχεις ζήσει.
Αφήστε μια απάντηση