Ο κινηματογράφος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται απλώς ως ένα εποπτικό μέσο διδασκαλίας αλλά πάνω από όλα ως Τέχνη που μας συναρπάζει , που αξιοποιεί ευφυώς και άμεσα κάθε νέα τεχνολογική ανακάλυψη, που συνυπάρχουν σε αυτόν κίνηση, χρώμα, εικόνες και ήχοι, που σα νεότερη τέχνη συνθέτει τις παλιότερες ως ένας υπέροχος συμβιβασμός μεταξύ των ρυθμών του χώρου και των ρυθμών του χρόνου. Μπορεί δε να συμβάλλει με μοναδικό τρόπο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και των νέων τόσο στο συναισθηματικό τομέα όσο και στο βουλητικό και στο γνωστικό. Άλλωστε μόνο όταν παρατηρούμε τον άνθρωπο κι από τις τρεις πλευρές του, το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα καταλάβουμε την οντότητά του, τον τριπλό διαφορετικό τρόπο με τον οποίο συγγενεύει με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ως δάσκαλοι έχουμε την ευθύνη οι νέοι να αποκτήσουν κριτικό πνεύμα όσον αφορά τα οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας γενικά και ειδικότερα τον κινηματογράφο αλλά και τη βεβαιότητα ότι η φύση του παιδιού απαιτεί την Τέχνη η οποία είναι καρπός της ελεύθερης ανθρώπινης φύσης.
Έφη Ρουκουνιώτη
Φιλόλογος
Αφήστε μια απάντηση