Συνεργαζόμενα Σχολεία

6ο Γυμνάσιο Χαϊδαρίου

1ο Γυμνάσιο Μεσσήνης

ΕΝΕΕΓΥΛ Νάξου

Γυμνάσιο Πηγαδίων Καρπάθου

 

Λίγα λόγια για τη δράση μας

Η δράση που υλοποιείται αποσκοπεί στην υιοθέτηση καλών πρακτικών και στην ανάπτυξη της συνεργασίας και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των μαθητών που φοιτούν σε δομές γενικής και ειδικής αγωγής. Σε αυτό το πλαίσιο, δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να αναδείξουν στοιχεία από την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους συνοδευόμενα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό καθώς και να ανταλλάξουν πληροφορίες που αφορούν τα ήθη, έθιμα και την εν γένει κουλτούρα της εκάστοτε περιοχής. Απώτερος στόχος είναι η ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των μαθητών καθώς και η -όσο το δυνατόν- μεγαλύτερη επαφή τους με το παρελθόν για τη διαμόρφωση της μελλοντικής πολιτιστικής τους ταυτότητας.

 

 

1^η Τηλεσυνάντηση Δικτύου Σχολείων

 

Έχοντας ως στόχο την εξωστρέφεια του σχολείου μας και τη συνεργασία με άλλα σχολεία, δημιουργήσαμε ένα δίκτυο σχολείων αποτελούμενο από γυμνάσια γενικής και ειδικής αγωγής της νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδας. Στόχος των κοινών δράσεων είναι η γνωριμία και η αλληλεπίδραση των μαθητών του Τμήματος Ένταξης του σχολείου μας με μαθητές από άλλα μέρη της Ελλάδας. Επιδιωκόμενος στόχος της αλληλεπίδρασης είναι η γνωριμία με την τοπική παράδοση και την ιστορία, τα ήθη και έθιμα, τα αξιοθέατα και τα μνημεία του τόπου καταγωγής των μαθητών. Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργίας Δικτύου Σχολείων στις  27/11/2023 έλαβε χώρα η πρώτη τηλεσυνάντηση στην οποία συμμετείχαν μαθητές των Τμημάτων Ένταξης του σχολείου μας, του Γυμνασίου Μεσσήνης, του ΕΝΕΕΓΥΛ Νάξου και του Γυμνασίου Πηγαδίων Καρπάθου.  Η εναρκτήρια συνάντηση είχε ως στόχο τη γνωριμία των μαθητών μεταξύ τους, την παρουσίαση των τόπων καταγωγής τους καθώς και την ενημέρωση για το περιεχόμενο των τηλεσυναντήσεων που θα ακολουθούσαν. Οι μαθητές παρουσίασαν τα σχολεία τους, μίλησαν για τα ενδιαφέροντα τους και ανακάλυψαν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των σχολείων τους.

 

                                                                                                                               

 

 

 

 

1. Παρουσίαση PowerPoint

Το Χαϊδάρι στο παρελθόν

 

 

 

 

2. Γεύση από τον χριστουγεννιάτικο στολισμό του Χαϊδαρίου.

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

3. Αξιοθέατα Χαϊδαρίου

 

 

 

Στρατόπεδο Χαϊδαρίου

                      

Το Χαϊδάρι στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας με 5.869 κατοίκους το 1940, υπήρξε την περίοδο της τριπλής Κατοχής το σημαντικότερο πεδίο εφαρμογής των κατασταλτικών μεθόδων και αντιποίνων των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, αλλά και ένα άγνωστο αλλά σημαντικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κατασκευασμένο το 1937 από τη Μεταξική Δικτατορία, το στρατόπεδο Χαϊδαρίου χρησίμευσε αρχικά ως στρατώνας, χωρίς όμως ποτέ να ολοκληρωθεί από τη Δικτατορία ως κτιριακό συγκρότημα. Η περίοδος όμως που το στρατόπεδο Χαϊδαρίου ξεκίνησε την πραγματικά νοσηρή ιστορία του ξεκινά το 1943. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1943, το στρατόπεδο θα περάσει στην διοίκηση των ιταλικών δυνάμεων κατοχής, ενώ μερικές ημέρες μετά, στις 10 του ίδιου μήνα το στρατόπεδο Χαϊδαρίου θα περάσει στα χέρια των Γερμανών. Το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου εγκαταστάθηκε κλιμάκιο της SD, της Υπηρεσίας Ασφαλείας των SS, εγκαινιάστηκε ουσιαστικά στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 με τη μεταφορά κρατουμένων από το στρατόπεδο της Λάρισας. Ο Αντώνης Φλούντζης, γιατρός του στρατοπέδου, αναφέρει πως οι κρατούμενοι ήταν 590, 243 κομμουνιστές Ακροναυπλιώτες, 20 Αναφιώτες και 327 αιχμάλωτοι των Ιταλών. Η πρώτη μεγάλη αποστολή Εβραίων που φεύγει από την Αθήνα για το Άουσβιτς την Κυριακή 2 Απριλίου αριθμεί περίπου 1.900 κρατούμενους του Χαϊδαρίου, κλεισμένους σε τριάντα περίπου φορτηγά βαγόνια. Καθ’ οδόν μεγαλώνει: Εβραίοι της Χαλκίδας, της Λάρισας, 2.400 αιχμάλωτοι από τον Βόλο, τα Τρίκαλα, και κυρίως από τα Ιωάννινα. Πρόκειται για έναν τερατώδη συρμό, με 5.200 ανθρώπους, σε συνθήκες φριχτού συνωστισμού και ασφυξίας. Μαρτυρείται πως μια άλλη μεγάλη μεταφορά 700-1.000 κρατούμενων έγινε τη δεύτερη εβδομάδα του Απριλίου του 1944, και από αυτούς ο «άγγελος του θανάτου», γιατρός του Άουσβιτς Γιόζεφ Μένγκελε, επέλεξε 320 άνδρες και 328 γυναίκες για ψευδοϊατρικά πειράματα. Το Χαϊδάρι ήταν κυρίως κέντρο μεταγωγών των κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης και λειτουργούσε με βάση τους κανονισμούς που ίσχυαν σε όλα τα ναζιστικά κολαστήρια. Στο Μπλοκ 15, την πτέρυγα απομόνωσης, οδηγούνταν οι μελλοθάνατοι και οι Εβραίοι από διαφορετικούς τόπους προέλευσης. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταφέρθηκαν εκτός των Εβραίων και χριστιανοί σε έξι αποστολές. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των αιχμαλώτων αυτών των αποστολών, εκτός από την αναφορά του Φλούντζη για 5.506 ανθρώπους που στάλθηκαν στη Γερμανία και στην Πολωνία. Το στρατόπεδο λειτούργησε ως τις 27 Σεπτεμβρίου 1944.

 

 

 

Ιερά Μονή Δαφνίου

           

                 

                             

 

Στις παρυφές του άλσους Χαϊδαρίου, αριστερά της Ιεράς Οδού, σε απόσταση 11 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας δεσπόζει το καθολικό της Μονής Δαφνίου. Η Μονή Δαφνίου ιδρύθηκε επί της Ιεράς Οδού, που από πάντα οδηγούσε από την Αθήνα στην Ελευσίνα. Ιδρύθηκε πιθανότατα στη θέση όπου βρισκόταν ο ναός του Δαφναίου Απόλλωνα, από όπου προέρχεται η ονομασία της. Από ανασκαφές, που έχουν διενεργηθεί στον χώρο, έχουν βρεθεί διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη, τα οποία εικάζεται ότι ανήκαν στον αρχαίο ναό. Σύμφωνα με άλλη άποψη, το Δαφνί πήρε το όνομά του από τις δάφνες που φύονται άφθονες στην περιοχή.

Η μονή ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα πάνω στα ερείπια του ναού του Δαφναίου Απόλλωνα, ο οποίος είχε καταστραφεί από τους Γότθους το 395 μ.Χ.  Κάποιοι κίονες ιωνικού ρυθμού του αρχαίου ναού χρησιμοποιήθηκαν και πάλι. Σήμερα έχει διασωθεί μόνο ένας, ενώ οι υπόλοιποι κλάπηκαν και μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο από τον Λόρδο Έλγιν. Η μονή Δαφνίου αποτελείται από το καθολικό, τον περίβολο, τα κελιά των μοναχών, την τράπεζα, το μαγειρείο, τον λουτρώνα, την κινστέρνα και μία ορθογώνια αίθουσα. Επίσης, η μονή Δαφνίου θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά βυζαντινά μνημεία, λόγω των λαμπρών ψηφιδωτών που κοσμούν τους τοίχους του καθολικού της. Πολλά από αυτά διατηρούνται μέχρι σήμερα, παρά τις ζημιές τόσο από σεισμούς όσο και από εργασίες που προκάλεσαν πολλές αλλοιώσεις.

Για τους επόμενους αιώνες (7^ος, 8^ος και 9^ος ) δεν υπάρχει καμία πληροφορία για την τύχη της Μονής, μιλάμε δηλαδή για τη σκοτεινή περίοδο της Μονής Δαφνίου. Η Μονή θα έρθει ξανά στο προσκήνιο όταν το 1080 μ.Χ. ένας άγνωστος δωρητής ήρθε και καθάρισε τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής και ανοικοδόμησε τον καινούριο ναό. Η κωνσταντινουπολίτικη επίδραση που παρατηρείται τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στην ψηφιδωτή διακόσμηση του καθολικού της μονής, έχει οδηγήσει τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο δωρητής ήταν κάποιος υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος ή κάποιος αυτοκράτορας, που πιθανόν κάλεσε τεχνίτες από την Πόλη. Μετά τη λεηλασία της μονής από τους Σταυροφόρους το 1205, ο Όθων ντε λα Ρος, Δούκας των Αθηνών, την παραχώρησε σε Γάλλους μοναχούς. Οι Γάλλοι μοναχοί ανοικοδόμησαν τον εξωνάρθηκα, πρόσθεσαν έναν περίβολο γύρω από το μοναστήρι καθώς και άλλες αλλαγές. Παρέμειναν έως και τον 15ο αιώνα, μέχρι και την εκδίωξή τους από τους Τούρκους. Μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Τούρκους, το 1458, το μοναστηριακό συγκρότημα αποδόθηκε και πάλι στους ορθοδόξους μοναχούς, οι οποίοι οικοδόμησαν στον μικρό περίβολο διώροφα κτήρια με κελιά και τραπεζαρία, αποθήκες και περιμετρική στοά. Δυτικά του εξωνάρθηκα προσκολλήθηκε στους όψιμους χρόνους της Τουρκοκρατίας παρεκκλήσι με την αψίδα του Ιερού προς Βορρά, το οποίο κατασκευάσθηκε από τη Συντεχνία των Μπακάληδων. Μετά την Επανάσταση του 1821 -κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά ως φρουραρχείο – και την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους (1830), η Μονή ερημώθηκε και τελικά εγκαταλείφθηκε, για να μετατραπεί σταδιακά σε αρχαιολογικό χώρο, αφού στέγασε για μικρό χρονικό διάστημα στρατώνα των βαυβαρικών στρατευμάτων (1838-1839), καθώς και το Δημόσιο Ψυχιατρείο (1883-1885).

 

 

 

 

Διομήδειος Βοτανικός Κήπος

    

Ο Διομήδειος Βοτανικός Κήπος της Ιουλίας και Αλεξάνδου Διομήδους είναι ο μεγαλύτερος Βοτανικός Κήπος της χώρας μας αλλά και ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Ο κήπος βρίσκεται βόρεια του Αιγάλεω και 8 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Τα όρια του κήπου αρχίζουν μετά το Δρομοκαϊτειο ψυχιατρείο και συνεχίζει κατά μήκος της Ιεράς Οδού.

Το 1975 ο κήπος άνοιξε τις πύλες του στο κοινό. Από τότε επιτελεί σημαντικό εκπαιδευτικό και επιστημονικό έργο φέρνοντας σε επαφή το κοινό με μέρος από τον φυτικό πλούτο του πλανήτη βοηθώντας στη διατήρηση και προστασία σπάνιων και απειλούμενων φυτών.

Διαθέτει συνολικά περίπου 4.000 είδη φυτών και πάνω από 16.000 αποξηραμένα φυτά στην φυταποθήκη του. Τα είδη αυτά έχουν φυτευτεί στα εξής διαφορετικά τμήματα:

1. Το ιστορικό τμήμα με φυτά, τα οποία αναφέρονται σε διάφορα κείμενα της ιστορίας ή της μυθολογίας.
2. Ο ανθώνας με παρτέρια που είναι ανθισμένα ολόκληρο το έτος.
3. Ο δενδρώνας με δένδρα από όλο τον κόσμο.
4. Το οικονομικό τμήμα, με τα είδη της ελληνικής χλωρίδας που έχουν οικονομική και παραγωγική σημασία
5. Το φαρμακευτικό τμήμα με φυτά που έχουν φαρμακευτική σημασία
6. Το συστηματικό τμήμα που έχει εκπαιδευτική σημασία και παρουσιάζει τις βασικές οικογένειες της Συστηματικής Βοτανικής

Διενεργούνται πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα εντός του Βοτανικού Κήπου, τον οποίο επισκέπτονται περισσότερα από 300 σχολεία και άλλοι φορείς κάθε χρόνο

Ο κήπος αυτός ήταν όραμα για τον Αλέξανδρο Διομήδη και τη σύζηγό του Ιουλία (απ΄όπου πήρε το όνομα του), οι οποίοι άφησαν όλα τα περουσιακά τους στοιχεία, ως κληροδότημα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με το αίτημα την δημιουργία του. Στη βιοποικιλότητα του Κήπου του Διομήδους, που στολίζει τη Δυτική Αττική, αξίζει κάποιος να περιηγηθεί και να θαυμάσει πώς αναπτύσσεται η πολύχρονη ομορφιά των φυτών.

 

 

 

 

Ο ιστορικός πύργος Παλατάκι

   

 

Το Παλατάκι είναι διατηρητέο κτίριο που ανήκει στο Δήμο Χαϊδαρίου, στη θέση κατά την οποία έλαβε χώρα η Μάχη του Χαϊδαρίου (1826). Αποτελεί τυπικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του ρομαντικού ιστορισμού με νεογοτθικά στοιχεία. Βασικά χαρακτηριστικά του είναι ο φρουριακός χαρακτήρας (επάλξεις, γωνιακοί πύργοι, στενά παράθυρα), οι ραδινές αναλογίες και τα γοτθικίζοντα διακοσμητικά στοιχεία (οξυκόρυφα τόξα, εξωτερικός κεραμοπλαστικός διάκοσμος).   

Εσωτερικά ο πύργος αποτελείται από δυο ορόφους, δώμα και ημιυπόγειο. Οι χώροι διαθέτουν περίτεχνη διακόσμηση, επιβλητικά έπιπλα και εξαιρετικής ποιότητας οροφογραφίες. Ο μικρός αριθμός των αιθουσών υποδεικνύει ότι το κτίριο χρησιμοποιούνταν ως εξοχική κατοικία, υπόθεση που ενισχύεται και από τη σχετικά μεγάλη απόσταση που χωρίζει το Παλατάκι από το κέντρο των Αθηνών.

Στον εξωτερικό προαύλιο χώρο βρίσκονταν ένας ξενώνας, σταύλοι, και ελαιοτριβείο, που περιβάλλονταν από ανθώνες, ελαιώνες και φοίνικες συνολικής έκτασης 30 στρεμμάτων. Στα μετέπειτα χρόνια το Παλατάκι μετατράπηκε σε καλλιτεχνικό κέντρο, όπου σύχναζαν οι μεγάλοι Έλληνες ζωγράφοι Νικηφόρος Λύτρας και Νικόλαος Γύζης. Αδιάψευστα ίχνη της παρουσίας τους εκεί αποτελούν οι τοιχογραφίες «Οι τέσσερις εποχές» του Ν. Γύζη στον ξενώνα, καθώς και τοιχογραφίες του Λύτρα στον μικρό ναό του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος βρισκόταν εντός των ορίων του αγροκτήματος. Σήμερα διασώζονται ο ξενώνας, που είναι το επονομαζόμενο Κτίριο Νικολάου Γύζη και οι σταύλοι.

 

 

 

 

 

 

4. Ανοιξιάτικες εικόνες από την πόλη μας !!!

 

               

 

 

 

 

 

 

5. Πασχαλινά ήθη και έθιμα των προσφύγων της Μικράς Ασίας

 

 

Φώκαια Μικράς Ασίας

 

Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, όσοι πρόσφυγες σώθηκαν ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές. Από αυτούς περίπου 2500 εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές στην Αττική. Ανάμεσά τους πολλοί πρόσφυγες που προέρχονταν από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας ήρθαν στο Χαϊδάρι. Στην αρχή οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης μέσα σε πρόχειρες παράγκες, τσαντήρια ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Οι περισσότεροι από αυτούς εργάστηκαν τον πρώτο καιρό στα χωράφια και τα εργοστάσια με πολύ φθηνό μεροκάματο. Όμως, περνώντας ο καιρός με την εργατικότητά τους, την ευφυΐα τους και τις γνώσεις τους κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας.

 

Οι πρόσφυγες μετέφεραν παράλληλα και την πλούσια πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά της Μικράς Ασίας, που χάνεται στο βάθος των αιώνων, εμπλουτίζοντας την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση της Ελλάδας. Η ζωή τους ήταν διανθισμένη με ποικίλα λαογραφικά στοιχεία που αφορούσαν σχεδόν όλους τους τομείς της καθημερινότητάς τους. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα παρουσιάσουμε τα ήθη και έθιμα του Πάσχα.

Στην Μικρά Ασία, όπως και οπουδήποτε υπήρχε ελληνισμός, το Πάσχα γιορτάζονταν με ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια, χωρίς άμετρες διασκεδάσεις. Τα έθιμα των προγόνων μας είναι πολλά και διάφορα, άλλα κοινά για κάθε μέρος της Ελλάδας και άλλα μοναδικά, ανάλογα τον τόπο.  Για τους Έλληνες της Μ. Ασίας, οι «εορτασμοί» του Πάσχα ξεκινούσαν το Σάββατο του Λαζάρου και έληγαν το Νιότριτο (την Τρίτη μετά το Πάσχα). Τα ήθη και τα έθιμα είναι αρκετά οικεία με τα σημερινά δικά μας. Το Σάββατο του Λαζάρου οι πιστοί επισκέπτονταν τα νεκροταφεία για το στόλισμα και την περιποίηση των τάφων. Αυτό συνέβαινε ως μία προσπάθεια για «ανάσταση» και συμμετοχή  των νεκρών στις εκδηλώσεις της Λαμπρής, άμεσα συνδεδεμένη με τον συμβολισμό της ανάστασης του Λαζάρου. Την ίδια μέρα τα παιδιά γύριζαν από γειτονιά σε γειτονιά τραγουδώντας τα εγκώμια του Λαζάρου και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά και «λαζαράκια» (ανθρωπόμορφα κουλουράκια ζυμωμένα με ζάχαρη, λάδι και κανέλα). Την Κυριακή των Βαΐων, όλοι οι πιστοί πήγαιναν στην εκκλησία για τα Νύφια (ακολουθία του Νυμφίου) και έπαιρναν μικρούς περίτεχνους σταυρούς πλεγμένους αριστοτεχνικά από φύλλα φοινικιάς. Το καθιερωμένο φαγητό της ημέρας αυτής ήταν τα ψάρια και οι σαλάτες σε αφθονία.

Στη συνέχεια ακολουθούσε η Μεγάλη Εβδομάδα, στη διάρκεια της οποίας η διακόσμηση των ναών μετατρεπόταν σε πένθιμη με μωβ και μαύρες κορδέλες. Η θρησκευτική μεγαλοπρέπεια έφτανε στο απόγειό της την Μεγάλη Παρασκευή, όπου κορίτσια, γυναίκες και παιδιά έσπευδαν στην εκκλησία με λουλούδια για τον στολισμό του επιταφίου. Την ημέρα εκείνη μικροί και μεγάλοι περνούσαν κάτω από το στολισμένο Ιερό Κουβούκλιο, για να πάρουν ευλογία. Παράλληλα, καλλίφωνες γυναίκες έψαλλαν ένα δραματικό μοιρολόι. Κατόπιν, ακολουθούσε η περιφορά του Επιταφίου που συνοδευόταν από τα κατανυκτικά εγκώμια. Σε όλα τα παράθυρα και στα πεζούλια των σπιτιών κάπνιζαν πήλινα και μπρούτζινα θυμιατά, ενώ οι γυναίκες έραιναν έξω στους δρόμους τους διερχόμενους επιτάφιους με χιώτικο ανθόνερο. Κύρια φαγητά της Μεγάλης Παρασκευής ήταν οι νερόβραστες φακές, που συμβόλιζαν τα δάκρυα της Παναγιάς, τα μαρούλια και οι κουκόμυτες (βλαστοί φρέσκων κουκιών), όλα χωρίς λάδι και βουτηγμένα σε μπόλικο ξίδι, σε ανάμνηση του όξινου που δοκίμασε ο Εσταυρωμένος Χριστός.

Με το πρώτο φως του Μεγάλου Σαββάτου, το κλίμα άλλαζε εντελώς. Στους δρόμους επικρατούσαν φωνές, κίνηση και φασαρία μιας και όλοι έσπευδαν να ολοκληρώσουν τις προετοιμασίες για την ημέρα της Λαμπρής. Στους ναούς, κατά την πρώτη Ανάσταση, οι ιερείς, αλλά και το εκκλησίασμα, έκαναν μεγάλο θόρυβο χτυπώντας δυνατά ό,τι μπορούσε να βγάλει ήχο (στασίδια, πόρτες κ.ά.), κουνούσαν τους πολυελαίους και έραιναν με νεραντζόφυλλα τους πιστούς. Μάλιστα, ενδεικτική είναι η φράση που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα «έγινε το ανάστα ο Κύριος».

Τη βραδιά της Ανάστασης, οι ναοί ήταν κατάμεστοι από τους πιστούς που περίμεναν το Άγιο φως και την Ανάσταση του Χριστού. Για τους υπόδουλους Μικρασιάτες, όταν ακόμα βρίσκονταν στις πατρογονικές τους εστίες, η στιγμή αυτή συμβόλιζε και μια άλλη ανάσταση. Έβρισκαν την ευκαιρία να εκφράσουν θορυβωδώς τον άσβεστο πόθο για λευτεριά, αγνοώντας πλήρως την παρουσία των επισήμων τουρκικών αρχών κατά τη μεγάλη αυτή χριστιανική γιορτή. Μετά την εκκλησία, επέστρεφαν στο σπίτι όπου οι οικογένειες έτρωγαν σούπα αυγολέμονο, τηγανητά εντόσθια, μυζήθρες και τσουγκρισμένα, κόκκινα αυγά. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονίσουμε πως η μαγειρίτσα ήταν παντελώς άγνωστη στην Ελλάδα πριν το 1922. Η μέρα της Λαμπρής ξημέρωνε άκρως γιορτινή και χαρούμενη. Οι δρόμοι πλημμύριζαν από γέλια, ευχές και αυτοσχέδια γλέντια γεμάτα νόστιμα, πασχαλινά εδέσματα.

Τα περισσότερα από αυτά τα έθιμα αναβιώνουν κάθε χρόνο μέχρι σήμερα, θυμίζοντάς μας πως ο ελληνικός πολιτισμός είναι κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, που δύσκολα θα αλλάξει στην πάροδο των χρόνων.

 

Πάσχα 1921. Η περιφορά του Επιτάφιου στο μέτωπο. Η 1^η Μεραρχία Πεζικού είχε προωθηθεί στο εσωτερικό της Ανατολίας στην πρώτη γραμμή του μετώπου και προετοιμαζόταν για την μάχη στον Σαγγάριο.

 

 

Πάσχα στο προαύλιο του Γραικικού Νοσοκομείου Σμύρνης “Άγιος Χαράλαμπος”, έδρα της Αποστολής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στη Σμύρνη (1919). Αρχείο Φωτογραφιών του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών.

 

 

 

 

2^η Τηλεσυνάντηση Δικτύου Σχολείων

 

Η επόμενη τηλεσυνάντηση έλαβε χώρα στις 25/04/2024 και είχε ως θέμα την παρουσίαση των τοπικών αξιοθέατων και μνημείων της κάθε περιοχής. Οι μαθητές του σχολείου μας παρουσίασαν μεταξύ άλλων σημείων της πόλης μας το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου Μπλοκ 15, τη Μονή Δαφνίου, τον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο και τον ιστορικό Πύργο Παλατάκι. Στη συνέχεια της δράσης οι μαθητές “συναντήθηκαν ” και αντάλλαξαν πληροφορίες για την τοπική διάλεκτο, τα παραδοσιακά τραγούδια, τους παραδοσιακούς χορούς καθώς και τις παραδοσιακές φορεσιές του τόπου καταγωγής τους. Το τελευταίο θέμα της τηλεσυνάντησής μας, λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα, ήταν τα πασχαλινά έθιμα και η παραδοσιακή τοπική γαστρονομική παράδοση. Οι μαθητές του σχολείου μας παρουσίασαν στους μαθητές των άλλων σχολείων τα παραδοσιακά πασχαλινά έθιμα των προσφύγων από τη Μικρά Ασία που λάμβαναν χώρα από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι τη Λαμπρή Εβδομάδα, καθώς και τα πασχαλινά εδέσματα που ετοίμαζαν οι νοικοκυρές για να γιορτάσουν αυτήν τη μεγάλη γιορτή. Η τηλεσυνάντηση ολοκληρώθηκε με την ανταλλαγή πασχαλινών ευχών.