Ένας μικρότερος κόσμος
Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, να ‘χω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες. ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι. ή πως δεν υπάρχουνε όπλα
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους. ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι
η πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν άμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός
πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Αγαπητοί γονείς,
στα πλαίσια στα του Άξονα: “Ηγεσία – Οργάνωση και διοίκηση της σχολικής μονάδας” του ΙΕΠ και ειδικότερα του Σχεδίου Δράσης που έχει αναλάβει το Νηπιαγωγείο μας και το τρέχον σχολικό έτος με θέμα: «Παιδαγωγική αξιοποίηση, αναδιαμόρφωση και καλλωπισμός του αύλειου χώρου του Νηπιαγωγείου», σας αποστέλλουμε πληροφοριακό υλικό του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Κιλκίς που προσεγγίζει το θέμα «κήπος και ελληνικό σχολείο». Αναπόφευκτα ο νους ταξιδεύει στον «κήπο της φύσης» που η θύμηση του φέρνει χρώματα, μυρωδιές, ήχους, συναισθήματα…
«Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα,
οι μενεξέδες κάτω από πέπλους
μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς
και πέρασα,
οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες με κοίταζαν, ασάλευτοι.
Και στάθηκα σ’ αυτούς…»
Κωστής Παλαμάς
Η σχολική αυλή αποτελεί έναν χώρο κοινωνικής συνεύρεσης, έναν χώρο άθλησης και εκπαίδευσης, έναν χώρο χαλάρωσης ή εκτόνωσης για την ξεκούραση του νου και του σώματος από την ώρα του μαθήματος μέσα στην τάξη. Προκειμένου να εξαλειφθεί το φαινόμενο της κυριαρχίας του τσιμέντου στις αυλές των σχολείων και να κυριαρχήσει το πράσινο, με αποτέλεσμα η σχολική αυλή να αποτελεί παράλληλα και πνεύμονα πρασίνου για την τοπική κοινωνία, είναι αναγκαίο να επιδιώκουμε οι αυλές των σχολείων να σχεδιάζονται εξ ολοκλήρου με περιβαλλοντικά και εκπαιδευτικά κριτήρια.
Τα τελευταία χρόνια ο όρος «προστασία περιβάλλοντος» έχει μπει στην πολιτική, στον χώρο εργασίας, στην καθημερινότητα, στη ζωή μας. Παρόλα αυτά, τα προβλήματα που προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον συνεχίζουν να συσσωρεύονται. Μία από τις βασικές αιτίες αυτού είναι η έλλειψη περιβαλλοντικής παιδείας απόκτηση της οποίας είναι μία διαδικασία δύσκολη και πολύχρονη.
Η απόκτηση περιβαλλοντικής συνείδησης πιστεύεται ότι πρέπει να ξεκινάει από την μαθητική ηλικία τουλάχιστον. Σημαντικότερη είναι και η συμβολή του εκπαιδευτικού που με τις γνώσεις και το μεράκι του θα διατηρήσει αμέριστο το ενδιαφέρον των μαθητών καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και θα επιληφθεί της συνεχής ανανέωσης του κήπου με νέες Ιδέες και νέα ενδιαφέροντα, γιατί πάνω απ’ όλα ο κήπος μοιάζει με ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται.
Το σχολείο, με τον τρόπο που είναι κτισμένο [δομικά υλικά, υπαίθριοι χώροι, σχολικοί κήποι, θέρμανση, κ.λ.π.), συμμετέχει στη δημιουργία του περιβάλλοντος . Η κάλυψη των σχολικών αυλών με μπετόν συνιστά μια πραγματικότητα η οποία έχει περιορίσει το φυσικό έδαφος στο ελάχιστο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την πυκνότητα δόμησης, το κυκλοφοριακό, τους θορύβους στα αστικά κέντρα, συνθέτουν ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον. Η δημιουργία και συντήρηση σχολικών κήπων θα μπορούσε να αποτελέσει κομμάτι ενός γενικότερου σχεδίου μιας βιώσιμης πόλης. Ο σχολικός κήπος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα χώρο όπου το παιδί θα είχε την ευκαιρία να οικοδομήσει βιωματικά πλήθος σημαντικών εννοιών.
Ευελπιστούμε στην συνδρομή σας προκειμένου να κάνουμε την σχολική μας αυλή έναν χώρο αντάξιο των προσδοκιών όλων μας, όπου τα νήπια έχοντας πραγματικές φυσικές εμπειρίες, θα μαθαίνουν να συνεργάζονται , να ψυχαγωγούνται , να συμμετέχουν στην αισθητική & φυσική βελτίωση του , να σέβονται το φυσικό περιβάλλον & να υιοθετούν θετικές περιβαλλοντικές στάσεις ώστε να γίνουν μελλοντικά ενεργοί πολίτες που θα συμμετέχουν σε διαδικασίες βελτίωσης, με ανάληψη δράσεων προστασίας
Ακολουθεί πληροφοριακό υλικό του εκπαιδευτικού προγράμματος: «Κάθε σχολείο… ένας κήπος»:
Λήψη αρχείου