Η γονεϊκότητα είναι μια ιδιότητα ιερή και συγχρόνως ευθύνης. Κανείς δεν γνωρίζει εκ πρώτης πως να μεγαλώνει σωστά ένα παιδί, και τι ακριβώς ανάγκες έχει. Όσο συνειδητοποιημένος κι αν είναι κάποιος και επιθυμεί να αποκτήσει παιδί, θα υπάρξουν πολλές στιγμές που δεν θα αισθάνεται έτοιμος.
Υπάρχει μία άβολη αλλά συγχρόνως απλή αλήθεια. Γονιός δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι, “περνώντας” μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες και διλλήματα, και έχοντας σαν –κύριο- οδηγό το ένστικτο και όλα όσα βίωσες στην οικογένεια στην οποία μεγάλωσες. Δεν είναι καθόλου απλό, ούτε εύκολο να βρεις τα κατάλληλα βήματα που πρέπει να κάνεις για την ανατροφή ενός παιδιού. Και τα πράγματα φαίνονται ακόμη πιο δύσκολα, καθώς διαπιστώνεις ότι εκεί έξω δεν υπάρχει κανένα σχολείο να σε διδάξει πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ωστόσο, υπάρχει μία πυξίδα που θα σε καθοδηγήσει. Παρότι δεν θα βρεις πουθενά αναλυτικές οδηγίες και καθολικούς ρητούς κανόνες για την ανατροφή των παιδιών, οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν τρόπους αποτελεσματικούς για κάθε οικογένεια ξεχωριστά. Κάθε παιδί, όπως και κάθε γονιός έχει τη δική του μοναδική ιδιαιτερότητα. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν υπάρχουν άκαμπτες “συνταγές” και οδηγίες .
‘Ένας αλάνθαστος οδηγός για να αποσαφηνίσεις αν είσαι αποτελεσματικός γονιός, είναι τα συναισθήματα που έχεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, και αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα συναισθήματα που αναδύονται με το παιδί σου. Αν είσαι αγχωμένος και πιεσμένος από την εργασιακή σου καθημερινότητα, τότε θα γίνεις νευρικός και απότομος εντός του σπιτιού, όταν το παιδί σου σε πιέσει να ασχοληθείς μαζί του. Είναι αναγκαίο λοιπόν να βρεθεί ο χρόνος, μαζί και η διάθεση, να δείξεις ενδιαφέρον στις ανάγκες του παιδιού για παιγνίδι ή για βοήθεια στο διάβασμα ή στις εξωσχολικές δραστηριότητες που αναπτύσσει τον ελεύθερο του χρόνο. Είναι απόλυτα κατανοητό και αναγκαίο ότι και εσύ ως γονιός, οφείλεις να διαθέτεις στον εαυτό σου τη δυνατότητα ξεκούρασης και ηρεμίας για να μπορείς να ανταπεξέλθεις πιο αποτελεσματικά στις υποχρεώσεις που έχει ο γονεϊκός σου ρόλος.
Τα συναισθήματα των παιδιών είναι ένας πολύτιμος οδηγός για το γονιό, όταν εκείνος καταφέρνει να τα ακούει με σοβαρότητα και θετική διάθεση. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί προαπαιτεί ότι ο γονιός μπορεί να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί πρώτα τα δικά του συναισθήματα. Δεν γίνεται εύκολα ούτε αυτόματα κάτι τέτοιο: θέλει προσπάθεια και εκπαίδευση και σε κάποιες περιπτώσεις πιο ιδιαίτερη και συγκεκριμένη βοήθεια από τους ειδικούς όχι μόνο για να γίνει αποτελεσματικός γονέας αλλά για να νιώθει πιο ισορροπημένα με τον εαυτό του στις όποιες σχέσεις χτίζει και διαμορφώνει. Άλλωστε ο γονεϊκός ρόλος μας αναγκάζει πιο πιεστικά να διαχειριστούμε αποτελεσματικά ότι αφορά τις σχέσεις μας με τους άλλους και η σχέση μας με τους άλλους είναι η σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η γνώση είναι δύναμη. Η σωστή ενημέρωση μπορεί να σας βοηθήσει ν’ αξιοποιήσετε τις δικές σας δυνατότητες, να σας κάνει ικανούς να προσφέρετε στο δικό σας παιδί όλα όσα χρειάζονται ώστε το γενετικό υλικό με το οποίο το προικίσατε να εκφρασθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: βιολογικά, πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά.
Στο ταξίδι της ζωής έχετε το ατίμητο προνόμιο να προστατεύετε, να συμπορεύεσθε, να συμπαραστέκεσθε, να καθοδηγείτε, να διδάσκετε, να μεταλαμπαδεύετε στα παιδιά σας τις μεγάλες αξίες που δημιούργησε το γένος των ανθρώπων. Να βεβαιώνεσθε ότι όλα αυτά αναλύονται, αφομοιώνονται, διηθούν το πνεύμα και την ψυχή του παιδιού σας και αναπλάθονται σε τρόπους ζωής γεμάτους υγεία, ομορφιά, αξιοπρέπεια, αγάπη, δημιουργικότητα και ανθρωπιά.
Κάθε φορά που ο γονιός επιβάλλεται στο παιδί του, στην πραγματικότητα προσπαθεί να επιβληθεί στα τραύματα της παιδικής του ηλικίας για να μην πονάει.
Όταν ελέγχει το παιδί του, επιδιώκει να ελέγξει τα δικά του συναισθήματα ώστε να μην κατακλυστεί από αυτά.
Εάν ανταγωνίζεται το παιδί του, φοβάται πως θα χάσει την επιδοκιμασία από το δικό του γονιό, αν κάποιος άλλος αποδειχτεί καλύτερος από εκείνον.
Κάθε φορά που δεν καταφέρνει να ενωθεί με το παιδί του, είναι επειδή ο πόνος από την έλλειψη της συναισθηματικής δέσμευσης που βίωσε ο ίδιος ως παιδί δεν του επιτρέπει να δεσμευτεί.
Κάθε φορά που ερμηνεύει τη φυσιολογική αντίδραση του παιδιού του, -που προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητά του μέσα από μιμήσεις αλλά και μέσα από διαφοροποιήσεις, χαράζοντας το δικό του ανεξάρτητο δρόμο- ως αντίδραση ενάντιά του ή ως απειλή, ένα δικό του φόβο προβάλει στο παιδί του. Φοβάται ο ίδιος, επειδή δεν εμπιστεύεται αρκετά τον εαυτό του και φαντασιώνεται ως εχθρούς τις ανασφάλειες που υπάρχουν μέσα του.
Όταν ασκεί βία στο παιδί του, προβάλλει σε εκείνο την οργή που αισθάνεται από παιδί, η οποία απωθήθηκε μέσα του και μεταθέτει σε εκείνο τα συναισθήματα που νιώθει για τους δικούς του γονείς, όπως τους έζησε ή όπως τους φαντασιώθηκε.
Κάθε φορά που πιέζει το παιδί να ανταποκριθεί σε δικές του απωθημένες προσδοκίες, παραμένει αιχμάλωτος μιας τέλειας φαντασιωσικής εικόνας προς την οποία αποβλέπει, θυσιάζοντας τη δική του αληθινή επιθυμία άρα και του παιδιού του. Νομίζει πως δεν αξίζει ο ίδιος να εκφράσει τις επιθυμίες του και να τις πραγματοποιήσει, να χαρεί με αυτές, ώστε να επιτρέψει και σε άλλους να αναλάβουν τις δικές τους.
Κάθε φορά που ακυρώνει το παιδί του με πράξεις, λέξεις ή με την επικριτική σιωπή του, που το υποτιμά, το συγκρίνει, το απειλεί, αδιαφορεί για εκείνο ή το εκβιάζει συναισθηματικά, είναι οι δικές του παιδικές πληγές που ματώνουν. Το παιδί του είναι κομμάτι του εαυτού του, σε εκείνο βλέπει τη δική του αξία. Εάν αγαπά τον εαυτό του, μπορεί να αγαπήσει ό,τι σχετίζεται με κείνον. Μπορεί να εκτιμήσει την αξία του άλλου, όσο εκτιμά τη δική αξία. Εάν δεν εκτιμά τον εαυτό του, το καλύτερο κομμάτι του που είναι το παιδί του, αντικατοπτρίζει κάτι πολύ μεγάλο για εκείνον, οπότε, για να το χωρέσει μέσα του, θα προσπαθήσει να το μικρύνει.
Οι τρόποι συμπεριφοράς προς το παιδί του αντικατοπτρίζουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τον τρόπο που φέρεται ο ίδιος στον εαυτό του.
Ο γονιός αλλάζει και εκτιμά τον εαυτό του, άρα και τους ανθρώπους του, όταν αποφασίσει να σεβαστεί τον εαυτό του και να απελευθερωθεί από τις προσδοκίες της παιδικής του ηλικίας. Όταν αναγνωρίσει την αλήθεια της δικής του παιδικής ηλικίας και έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα που βίωσε ως παιδί, απελευθερώνεται. Αν επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, αυτές δεν θα συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο μέσα του και σε άλλους ανθρώπους. Όταν συναισθανθεί το δικό του εσωτερικό παιδί, μπορεί να συναισθανθεί και το παιδί του. Όταν κατανοήσει τον εαυτό του, θα κατανοήσει και τους ανθρώπους που αγαπά.
Ο ρόλος του γονιού είναι αγάπη. Κι όταν κάποιος αγαπά πολύ, αλλάζει για να χαρίσει και να δεχτεί συναισθήματα που τον κάνουν να χαίρεται, να μοιράζεται, να ζει.
Ακολουθεί ενημερωτικός οδηγός για γονείς από το Elizα:
