Η 15η Οκτωβρίου έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/126#goog_rewarded

Το 1930, στο Παρίσι, η Guilly d’Herbemont είχε την ιδέα να εξοπλιστούν οι άνθρωποι με αναπηρία όρασης με ένα λευκό μπαστούνι ως σύμβολο προστασίας και αναγνώρισης. Η ιδέα της έγινε πραγματικότητα στις 7 Φεβρουαρίου 1931, όταν και παραδόθηκαν από την ίδια τα πρώτα λευκά μπαστούνια σε οργανώσεις τυφλών. Έτσι καθιερώθηκε το λευκό μπαστούνι ως σύμβολο των τυφλών ατόμων.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να εισάγεις τα παιδιά μέσα σε μια δύσκολη κοινωνική κατάσταση/ έννοια είναι μέσα από ένα παραμύθι….

έτσι  παρακολουθήσαμε τον Ξουτ της Φωτεινής Τσάμπρα και της Ζωής Σκαλίδη

Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού σκυλάκου που περιπλανήθηκε αρκετά ώσπου στο τέλος  έγινε οδηγός ενός τυφλού αγοριού και βρήκε την αγάπη και τη στοργή που λαχταρούσε. Μέσα απο τις εικόνες τις ιστορίας εμφανίστηκε και σε μας το Λευκό Μπαστούνι….

Με τη βοήθεια πλούσιου εποπτικού υλικού μάθαμε οτι οι άνθρωποι που δε μπορούν αν δουν  μπορεί να χρειαστούν έναν άνθρωπο – συνοδό ή έναν εκπαιδευμένο σκύλο ή το άσπρο μπαστούνι που είδαμε στην ιστορία μας να κρατάει το αγόρι για να ξεπεράσουν τα εμπόδια στο δρόμο τους. Επίσης είδαμε πως κάποια πεζοδρόμια έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν, χάρη στις ανάγλυφες γραμμές και πως στα φανάρια υπάρχουν ειδικά κουμπάκια για να σταματάει η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να μπορούν να διασχίσουν το δρόμο.

Στο τέλος παίξαμε το παιχνίδι “ΕΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ” προσπαθώντας να βιώσουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων που δε βλέπουν

15 Οκτώβρη.. μια μέρα ξεχωριστή….με ιδιαίτερη σημασία

 έχει ορισθεί διεθνώς ως η ημέρα εορτασμού του

«Λευκού Μπαστουνιού»

Η μέρα αποτελεί μια ευκαιρία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και ανάδειξης των εμποδίων που συναντά στην καθημερινότητα του ένα άτομο με αναπηρία όρασης.

Στο πρώτο τμήμα του νηπιαγωγείου μας η μέρα μας ξεκίνησε με ένα εκπληκτικό βίντεο απο τη UNICEF

Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν και οι ερωτήσεις δεν άργησαν να ξεκινήσουν…

Το κοριτσάκι που τραγουδάει γιατί δε βλέπει;

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δε βλέπουν;

Πως κινούνται κυρία οι άνθρωποι που δε βλέπουν στο δρόμο;

Πως αποφεύγουν τα εμπόδια και δε σκοντάφτουν;

Μέσα απο πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό μάθαμε πως  οι αιτίες που προκαλούν προβλήματα όρασης ή τύφλωση είναι πολλές.

Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να χρειαστούν έναν άνθρωπο – συνοδό ή έναν εκπαιδευμένο σκύλο ή το άσπρο μπαστούνι για να ξεπεράσουν τα εμπόδια στο δρόμο τους.

Επίσης παρατηρήσαμε πως κάποια πεζοδρόμια έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν, χάρη στις ανάγλυφες γραμμές. Επιπρόσθετα είδαμε πως στα φανάρια υπάρχουν ειδικά κουμπάκια για να σταματάει η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να μπορούν να διασχίσουν το δρόμο.

Πώς όμως ξεκίνησε η ιστορία του Λευκού Μπαστουνιού…

“Η ιστορία του Λευκού Μπαστουνιού ξεκινάει μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι ώστε να διευκολυνθεί η μετακίνηση των τυφλών βετεράνων του πολέμου. Το 1930, στο Παρίσι, η Guilly d’Herbemont είχε την ιδέα να εξοπλιστούν οι άνθρωποι με αναπηρία όρασης με ένα λευκό μπαστούνι ως σύμβολο προστασίας και αναγνώρισης. Η ιδέα της έγινε πραγματικότητα στις 7 Φεβρουαρίου 1931, όταν και παραδόθηκαν από την ίδια τα πρώτα λευκά μπαστούνια σε οργανώσεις τυφλών. Έτσι καθιερώθηκε το λευκό μπαστούνι ως σύμβολο των τυφλών ατόμων.”

Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων και να κινηθούμε μέσα στη τάξη μας με κλειστά μάτια και με τη βοήθεια του δικού μας “λευκού μπαστουνιού”!!!

Αντιληφθήκαμε αμέσως πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων και τη σπουδαιότητα της χρήσης του Λευκού Μπαστουνιού!!

Στο τέλος της ημέρας εκφράσαμε τα συναισθήματα μας …

μέσα απο τη ζωγραφική …

Μπορείτε μαζί με τα παιδιά να παρακολουθήσετε ένα εξαιρετικό παραμύθι τον “Ξουτ” της Φωτεινής Τσάμπρα και της Ζωής Σκαλίδη. 

Ένας μικρός σκύλος που μετά από αρκετές περιπλανήσεις και διωγμούς,  γίνεται οδηγός ενός τυφλού αγοριού και βρσίσκει την αγάπη και τη στοργή που λαχταρούσε. Μέσα στις εικόνες τις ιστορίες παρατηρούμε την ύπαρξη του Λευκού Μπαστουνιού!!!