Η 15η Οκτωβρίου έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/126#goog_rewarded

Το 1930, στο Παρίσι, η Guilly d’Herbemont είχε την ιδέα να εξοπλιστούν οι άνθρωποι με αναπηρία όρασης με ένα λευκό μπαστούνι ως σύμβολο προστασίας και αναγνώρισης. Η ιδέα της έγινε πραγματικότητα στις 7 Φεβρουαρίου 1931, όταν και παραδόθηκαν από την ίδια τα πρώτα λευκά μπαστούνια σε οργανώσεις τυφλών. Έτσι καθιερώθηκε το λευκό μπαστούνι ως σύμβολο των τυφλών ατόμων.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να εισάγεις τα παιδιά μέσα σε μια δύσκολη κοινωνική κατάσταση/ έννοια είναι μέσα από ένα παραμύθι….

έτσι  παρακολουθήσαμε τον Ξουτ της Φωτεινής Τσάμπρα και της Ζωής Σκαλίδη

Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού σκυλάκου που περιπλανήθηκε αρκετά ώσπου στο τέλος  έγινε οδηγός ενός τυφλού αγοριού και βρήκε την αγάπη και τη στοργή που λαχταρούσε. Μέσα απο τις εικόνες τις ιστορίας εμφανίστηκε και σε μας το Λευκό Μπαστούνι….

Με τη βοήθεια πλούσιου εποπτικού υλικού μάθαμε οτι οι άνθρωποι που δε μπορούν αν δουν  μπορεί να χρειαστούν έναν άνθρωπο – συνοδό ή έναν εκπαιδευμένο σκύλο ή το άσπρο μπαστούνι που είδαμε στην ιστορία μας να κρατάει το αγόρι για να ξεπεράσουν τα εμπόδια στο δρόμο τους. Επίσης είδαμε πως κάποια πεζοδρόμια έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν, χάρη στις ανάγλυφες γραμμές και πως στα φανάρια υπάρχουν ειδικά κουμπάκια για να σταματάει η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να μπορούν να διασχίσουν το δρόμο.

Στο τέλος παίξαμε το παιχνίδι “ΕΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ” προσπαθώντας να βιώσουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων που δε βλέπουν