Στο πλαίσιο της ενδυνάμωσης της ψυχικής υγείας και ανθεκτικότητας των μικρών μας μαθητών αλλά και του προγράμματος αγωγής υγείας που υλοποιείται απο το πρώτο τμήμα του νηπιαγωγείου μας, μια εξαιρετική διδακτική προσέγγιση του γνωστού σε όλους μας παραμυθιού ” Η Κοκκινοσκουφίτσα”  ήρθε να μας υπενθυμίσει τον “κανόνα

“Δεν πρέπει να μιλάμε ποτέ σε αγνώστους, Δε πρέπει να μοιραζόμαστε τα προσωπικά μας στοιχεία”

Παρέα με την κυρία Χαρά παρακολουθήσαμε την ιστορία της μικρής μας φίλης…αν και είναι γνωστή σε όλους μας….

Μέσα από τη συζήτηση παρατηρήσαμε πως οι ήρωες του παραμυθιού μας έκαναν κάποια λάθη και είδαμε τους κινδύνους που έκρυβαν.

Η Κοκκινοσκουφίτσα πήγε μόνη της στο δάσος

Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν άκουσε τις συμβουλές της μαμάς της.

Μίλησε στον λύκο που ήταν ένας άγνωστος

Η γιαγιά άφησε τον λύκο να μπει μέσα στο σπίτι χωρίς να τον γνωρίζει.

Με αφορμή λοιπόν τα λάθη της φίλης μας συζητήσαμε το γιατί δε πρέπει να μιλάμε σε αγνώστους και τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που κάποιος άγνωστος μας πλησιάσει!! 

Προτείναμε και στην Κοκκινοσκουφίτσα τι θα έπρεπε να κάνει….

Μερικές συμβουλές από έναν ειδικό επιστήμονα

Πηγή : https://simerini.sigmalive.com/article/2018/9/29/giati-den-prepei-na-milame-pote-se-agnostous/

1. Υπενθυμίζουμε στο παιδί μας ότι οι ενήλικες δεν ζητούν βοήθεια από τα παιδιά.

2. Αντικαθιστούμε τη λέξη «ξένος» με το «πονηρός», επειδή η εξωτερική εμφάνιση, η θρησκεία και η υπηκοότητα δεν παίζουν κανένα ρόλο.

3. Πονηρός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε που το παιδί γνωρίζει περισσότερο ή λιγότερο. Ο γείτονας, ο περιπτεράς κ.λπ. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να κάνει ένα παιδί να παρακούσει τους κανόνες ή να βλάψει το σώμα του είναι πονηρός.

4. Ακούμε το παιδί μας! Αν, για παράδειγμα, δεν θέλει να βρίσκεται μόνο με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, όπως η babysitter, κάποιος συγγενής, ένας οικογενειακός φίλος, δεν το πιέζουμε και διερευνούμε διακριτικά του λόγους της αποφυγής.

5. Δημιουργούμε σχέδιο δράσης και προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για την περίπτωση που χαθούν σε ένα εμπορικό κέντρο ή αν κάποιος τους ζητήσει οδηγίες ή βοήθεια.

6. Δεν γράφουμε ΠΟΤΕ το όνομα του παιδιού στην εξωτερική πλευρά των ρούχων ή της τσάντας του. Ο πονηρός πιθανόν να το πλησιάσει λέγοντας το όνομά του.

7. Προτρέπουμε το παιδί μας να εμπιστεύεται το ένστικτό του. «Αν νιώσεις άβολα, πιθανόν κάτι να μην είναι σωστό».

8. Καθιερώνουμε έναν βασικό οικογενειακό κανόνα: «Στην οικογένειά μας δεν έχουμε μυστικά, ειδικά με άλλους ενήλικες».

9. Αφιερώνουμε ουσιαστικό χρόνο στο παιδί μας. Ο πονηρός θα εκμεταλλευτεί την δίψα του παιδιού για προσοχή.

10. Δεν πιέζουμε το παιδί να αγκαλιάζει ή να φιλά κάποιον αν δεν το θέλει. Το παιδί μπορεί από πολύ μικρό να εκφράζει τα συναισθήματά του όπως θέλει.

11. Ξέρουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι που έρχονται σε καθημερινή επαφή μαζί του στο σχολείο και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του.

12. Έχουμε πάντοτε ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας με το παιδί μας, ώστε να νιώθει άνετα να έρχεται να μας λέει αν κάτι το απασχολεί.

13. Διδάσκουμε τις έννοιες της ασφάλειας με γλυκό και χαλαρό τρόπο. Οι τακτικές εκφοβισμού κάνουν το παιδί να φοβάται και δεν είναι απαραίτητες.

Τι πρέπει να ξέρουν τα παιδιά

1. Το σώμα μου είναι δικό μου! (ή είμαι ο κύριος του κορμιού μου!).

2. Γνωρίζω το όνομά μου, τη διεύθυνσή μου, τον αριθμό μου και τα ονόματα των γονιών μου. (Μην ξεχνάτε, τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τους αριθμούς των κινητών των γονιών τους!)

3. Οι ενήλικες που είναι ακίνδυνοι δεν ζητάνε βοήθεια από παιδιά! (πηγαίνουν σε ενήλικες αν χρειάζονται βοήθεια).

4. Δεν πηγαίνω ΠΟΥΘΕΝΑ και δεν παίρνω ΤΙΠΟΤΑ από κάποιον που δεν γνωρίζω.

5. Πριν πάω οπουδήποτε, αλλάξω τα σχέδιά μου, πριν μπω σε ένα αμάξι ακόμη και κάποιου γνωστού, πρέπει πρώτα να ΡΩΤΗΣΩ κάποιον κηδεμόνα. Αν δε μπορώ να ρωτήσω, η απάντηση είναι ΟΧΙ!

6. Δεν χρειάζεται να είμαι ευγενικός, αν κάποιος με κάνει να φοβάμαι ή να νιώθω άβολα. Μπορώ να πω ΟΧΙ… ακόμη και σε έναν ενήλικα, αν χρειαστεί.

8. Δεν κρατάω μυστικά… ειδικά αν με κάνουν να φοβηθώ ή να αισθανθώ άβολα (κανένας ενήλικας δεν θα έπρεπε να πει σε ένα παιδί να κρατήσει μυστικό).

9. Αν χαθώ σε έναν δημόσιο χώρο, μπορώ να σταματήσω και να φωνάξω ή να πάω σε μια μαμά με παιδιά και να ζητήσω βοήθεια.

10. Πρέπει να ακούω πάντα τη φωνούλα μέσα μου, ειδικά αν μου λέει πως «κάτι δεν πάει καλά».