Τετάρτη,21 Μαρτίου 2018,το 5ο ΓΕΛ ΒΟΛΟΥ πραγματοποίησε εκπαιδευτική επίσκεψη στη Μακρινίτσα με τη συμμετοχή 60 μαθητών της Γ Λυκείου και τη συνοδεία των καθηγητών,κ.Φασουλίδη, κ.Σταθόπουλου, κ.Κούντρια και κ.Γιαννά. Η διδακτική αυτή επίσκεψη έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος, Νεοελληνική Γλώσσα Γ Λυκείου και ειδικότερα στο κεφάλαιο : “Μνημεία και Εκπαίδευση-Παράδοση και Τέχνη”.

Οι μαθητές μας ενημερώθηκαν με βάση εργασία των συμμαθητών τους για την εξέλιξη της Πηλειορίτικης αρχιτεκτονικής, για την ιστορία των κρηνών της Μακρινίτσας, είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα αρχοντικά της Μακρινίτσας , να δροσιστούν από τις περίτεχνες κρήνες της και κυρίως να ανηφορίσουν στα μονοπάτια της Μακρινίτσας, απολαμβάνοντας την παρθένα φύση, τα δέντρα, τα φυτά, να αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα και να μαγευτούν από την πανέμορφη θέα  του Βόλου και του Παγασητικού. Επισκέφθηκαν και την εκκλησία των  Ταξιαρχών στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας κάτω από τον ίσκιο  του ιστορικού  της πλατάνου.

“Η Πηλειορίτικη αρχιτεκτονική είναι η παραδοσιακή αρχιτεκτονική η οποία αναγνωρίζεται στα σπίτια,τα αρχοντικά και τις εκκλησίες του Πηλίου. Η αρχιτεκτονική εφαρμόζεται μέχρι σήμερα σε έργα υποδομής όπως  κρήνες και γεφύρια και τη διακρίνουμε στα παλιά αρχοντικά που ο τρόπος κτισίματός τους έχει μοναδικά και γηγενή χαρακτηριστικά, καθώς είναι χτισμένα με πλάκες και πέτρες του Πηλίου. Ένας μεγάλος αριθμός αρχοντικών ανήκει στο βορειοελλαδίτικο τύπο που ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διαφυγή προσφυγικών ομάδων από την Ήπειρο στο Πήλιο, την εποχή της Τουρκοκρατίας. Ένα μικρότερο ποσοστό αρχοντικών εντάσσεται στο νεοκλασσικό τύπο που προήλθε από τους ιθαγενείς της Αιγύπτου. Οι τοίχοι των σπιτιών είναι αρκετά μεγάλοι σε πάχος(20-25cm) με αποτέλεσμα να είναι δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά το χειμώνα. Στη Μακρινίτσα συναντούμε 2 τύπους κρηνών, τις απλές ή ανοιχτές και τις σκεπαστές. Στη βόρεια πλευρά της κεντρικής πλατείας της Μακρινίτσας βρίσκεται η κρήνη με τα λιοντάρια, τρίπλευρη, με ημιεξαγωνικό σχήμα και λιθανάγλυφες απεικονίσεις. Χέρια λαϊκών μαστόρων λάξευσαν την πέτρα και το μάρμαρο και έδωσαν σε αυλές εκκλησιών ή δίπλα στο καλντερίμι τις βρύσες τις “κοινές” για νερό του νοικοκυριού, για το πότισμα των ζώων και το ξεδίψασμα των περαστικών. Κάθε κρήνη έχει το δικό της όνομα ,παρμένο από την παράδοση, από την τοποθεσία, από το όνομα του ανθρώπου που έδωσε τα χρήματα για να χτιστεί. Σε μερικές περιπτώσεις η ονομασία της έχει σχέση με τις ιδιότητες του νερού”.

Υ.Γ.:Τα ιστορικά στοιχεία έχουν αντληθεί από το ΚΠΕ Μακρινίτσας.