Είναι το γνωστό διήγημα του Βιζυηνού που διδάσκεται στη θεωρητική κατεύθυνση της γ΄λυκείου. Και αυτό ήταν η αφορμή να δούμε, όλοι μαζί οι θεωρητικοί, την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με τον Ηλία Λογοθέτη και τη Μαρία Ζαχαρή την Κυριακή, 30/11/2008.
Φοβόμουν λίγο μήπως τα παιδιά δεν αντέξουν το λόγο του Βιζυηνού και όταν είδα το λιτό, απέριττο σκηνικό οι φόβοι μου δυνάμωσαν.
Όμως η παράσταση ήταν κάτι το ασύλληπτο! Ήταν μαγεία, ήταν μέθεξη, ήταν μυσταγωγία….
μπορούσες να ακούσεις την αναπνοή του κοινού κρατημένη από τη δύναμη του παλλόμενου, ασυγκράτητου συναισθήματος που πλημμύριζε την αίθουσα! Οι άνθρωποι κρατούσαν την ανάσα τους από φόβο μήπως με μια αναπνοή καταστρέψουν τη μαγεία!!!!!!!!!!
Και όσο για το σκηνικό, αβάσιμοι οι φόβοι μου!!! Όσο τα σκηνικά απουσίαζαν τόσο γιγαντωνόταν η φαντασία για να αναπληρώσει το κενό!
Παρόλη την άκρα λιτότητα (που αγγίζει την προχειρότητα) του σκηνικού χώρου, η δεσπόζουσα μορφή του Λογοθέτη στο ρόλο του γιου που με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό χάνεται σε φλας-μπακ στις παιδικές και νεανικές του αναμνήσεις και τις διηγείται στο κοινό, κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, τόσο που σχεδόν η βοηθητική παρουσία των υπόλοιπον ηθοποιών περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και της μητέρας, που η εμμονή της με τα κοράσια και ο κρυφός πόνος της είναι στην ουσία η αιτία της διήγησης.
Με εκφορά του λόγου που κάνει το κράμα δημοτικής και καθαρεύουσας ξεκάθαρο και εύληπτο ο Λογοθέτης ζωντανεύει το κείμενο αφήνοντας να διαφανεί εκτός από τα βάσανα και ο χιουμοριστικός τόνος του διηγήματος, και θυμίζει το πλέξιμο της γλώσσας, ώστε να βγει απ’ αυτήν όχι μια στεγνή διήγηση, αλλά μια που μοιάζει λίγο με κέντημα. Αυτό όμως για όσους έχουν αδυναμία στην πορεία της ελληνικής γλώσσας και εξοικείωση με τα διάφορα στάδιά της.
Και τα παιδιά και εμείς, οι καθηγητές που τα συνοδεύαμε, συγκλονισθήκαμε από τις ερμηνείες! άξιζε τον κόπο!!!
Αφήστε μια απάντηση