Οδός Γαληνού 110. Κάπου ανάμεσα στις άψυχες πέτρες και την ζωή που σφύζει, υπάρχω εγώ. Την ιστορία μου θα την βρείτε γραμμένη στα θεμέλια, στους αρμούς και στις πόρτες των παραθύρων μου.
Δεν ξέρω ο χρόνος τι είναι αλλά τον βλέπω να ανακλάται πάνω στους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν. Οι πρώτοι που ήρθαν, αυτοί που με δημιούργησαν, άφησαν στην νοτιοδυτική γωνία του περίβολου, στις παραστάδες της αυλόπορτας δυο επιγραφές σε αραβική γραφή “1893-1905”. Αυτή ήταν η αρχή μου.
Μέσα μου οι άνθρωποι γεννιόντουσαν και πέθαιναν, φρόντιζαν τους αρρώστους, ανάρρωναν. Όταν οι ήχοι τους άλλαξαν, απλώθηκε ένα κλίμα απελευθέρωσης που έφερε και σε μένα μια νέα εποχή επέκτασης. Μεγάλωσα και μαζί μου μεγάλωσε ο χώρος για φροντίδα.
Τις μέρες των κίτρινων φύλλων και των βροχών, σηκώθηκαν στην πόλη πολεμικές δονήσεις. Μέσα από την ομίχλη και τον καπνό αντιλαλούσαν οι κραυγές των σφαγιασμένων. Τι είχα να προσφέρω παραπάνω από το πλάτος μου για να ακουμπήσουν τα πληγωμένα κορμιά; Όλος ο ανθρώπινος σπαραγμός πότισε στους τοίχους και τα πατώματά μου.
Την μνήμη ήρθε για να σβήσει η φωτιά. Να με εξαγνίσει, να εξαϋλώσει ό,τι δεν χρειαζόταν να υπάρχει και να κρατήσει μόνο αυτό που έπρεπε να συνεχίσει. Γιατί εγώ δεν τελείωσα με την φωτιά αλλά αναγεννήθηκα σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάτι σπουδαιότερο.
Και τώρα τα παιδικά ποδαράκια που ανεβαίνουν διστακτικά τις σκάλες μου, τις κατεβαίνουν τρέχοντας μεγαλύτερα και σοφότερα.
Μετά από καιρό με επισκέπτονται και αναφωνούν “Το θυμόμουν μεγαλύτερο”. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Εγώ ήμουν εδώ με όλο μου τον όγκο αδιάκοπα, να ακραγγίζω την ζωή που μου δίνεται από εσάς.
Βασιλείου Γεωργία
BSc Political Science | ΜΒΑ
Απόφοιτη του 5ου Δημοτικού
