“Οι κούκλες των συναισθημάτων”

Οι κούκλες των συναισθημάτων πήραν μορφή. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Κάθε κούκλα είχε δυο όψεις, μια που αποτύπωνε τη χαρά και η άλλη τον θυμό. Για ρούχα, τις φορέσαμε από μια ζωγραφιά που έδειχνε τι είναι αυτό που μας κάνει χαρούμενες και χαρούμενους και από την άλλη τι είναι αυτό που μας θυμώνει.

Εννοείται ότι προσθέσαμε μαλλιά στα κεφάλια από τις κούκλες, πόδια χέρια παπούτσια και ότι άλλο ήθελε το κάθε παιδί για να διακοσμήσει την κούκλα του.

Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν πολύ την συγκεκριμένη κατασκευή και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι κούκλες ο καθένας την κρατούσε στο χέρι είτε από την χαρούμενη είτε από την λυπημένη μεριά και το παιχνίδι ξεκίνησε. Οι κούκλες ζωντάνεψαν και ξεκίνησαν να μιλάνε μεταξύ τους.

“Επιδαπέδιο  παιχνίδι συναισθημάτων”

Μία ακόμη δραστηριότητα, σχετικά με τα συναισθήματα ήταν το επιδαπέδιο επιτραπέζιο των συναισθημάτων.

• Με κιμωλία χαράξαμε γραμμές στο πάτωμα και δημιουργήσαμε το ταμπλό στο οποίο θα παίζονταν το παιχνίδι μας. Για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι θα έπρεπε να φτάσουμε στην καρδούλα.
• Φτιάξαμε ένα ζάρι όπου η κάθε πλευρά του «έδειχνε» κάποιο συναίσθημα (φόβο, λύπη, αγωνία, χαρά, έκπληξη ).
• Τα παιδιά, θα ήταν τα πιόνια. Το παιχνίδι θα παίζονταν ανά 2 παιδιά
• Κάθε φορά, ο παίκτης που θα έριχνε το ζάρι ανάλογα με το τι θα έφερνε θα κινούνταν ένα βήμα προς την καρδιά ή θα παρέμενε ακίνητος.
• Τα συναισθήματα που έδιναν κίνηση στα πιόνια ήταν τα θετικά ενώ αν τύχαινε αρνητικό συναίσθημα δεν προχωρούσαν.

Το παίξαμε αρκετές φορές και τα παιδιά κάθε φορά αγωνιούσαν για να φτάσουν στην καρδιά. Τις επόμενες ημέρες, κατά την διάρκεια των ελεύθερων δραστηριοτήτων τα παιδιά πήραν το ζάρι και ξεκίνησαν να οργανώνουν μόνοι τους το παιχνίδι για να παίξουν. Δεν χρειαζόταν πλέον να πούμε τους κανόνες. Τα παιδιά είχαν κατανοήσει τον σκοπό του παιχνιδιού και μπορούσαν να παίζουν μόνα τους χωρίς την παρέμβαση της δασκάλας.