Φέτος είχαμε την τιμή και την τύχη να έχουμε στη γιορτούλα μας έναν καλεσμένο, στον οποίο και την αφιερώσαμε. Ο παππούς του Δημήτρη μας, φοιτητής της Φαρμακευτικής στο ΑΠΘ το 1973 έζησε τα γεγονότα ως φοιτητής και μας μετέφερε την εμπειρία και τις αναμνήσεις του! Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να κάνουν ερωτήσεις , να ακούσουν τα γεγονότα από κάποιον που έζησε το κλίμα και τα γεγονότα της εποχής. Απηγγειλαν ποιήματα του Γιαννη Ρίτσο , του Μανόλη Αναγνωστάκη και άλλων ποιητών και τραγούδησαν αντιδικτατορικά τραγούδια μαζί με τον κύριο Βασίλη. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για την όμορφη εμπειρία!
Λίγα λόγια για Το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης : Είχε και η Θεσσαλονίκη το δικό της “Πολυτεχνείο”, τις δικές της μεγάλες αντίστοιχες αντιδικτατορικές- και πολύ λίγο μέχρι σήμερα γνωστές- εκδηλώσεις. Τα γεγονότα στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης, εκείνο το Νοέμβρη του 1973, δεν ήταν τόσο μεγαλειώδη τα αντίστοιχα της Αθήνας, ούτε πήραν πανελλαδικές διαστάσεις. Το Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης καταλήφθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου 1973. Η ιδέα ξεκίνησε από μια ομάδα 50 φοιτητών που βρέθηκαν στο κυλικείο της Σχολής. Σύντομα το νέο διαδόθηκε σε όλες τις Σχολές, φοιτητές από τα αμφιθέατρα και τις αίθουσες βγήκαν και πήγαν τρέχοντας στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές της κάθε σχολής έκαναν συνελεύσεις εκλέγοντας την επιτροπή τους και από αυτές τις επιτροπές στη συνέχεια εκλέχτηκε και η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης, της οποίας το πρώτο μέλημά της, ήταν να οργανώσει τις λειτουργίες μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Έτσι, δημιουργήθηκαν επιτροπές περιφρούρησης, σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Το απόγευμα της 17ης Νοέμβρη, νωρίς είχε πλημμυρίσει το Πολυτεχνείο από φοιτητές και οι εκδηλώσεις έπαιρναν έντονο αντιδικτατορικό χαρακτήρα,. Άρχισε τότε η πολιορκία του χώρου από την Ασφάλεια. Νωρίς μάλιστα, οι αστυνομικοί, αφού έσπασαν με τούβλα και πέτρες τα παράθυρα από την πίσω πλευρά του Πολυτεχνείου, προσπάθησαν να μπούνε μέσα, αποκρούστηκαν όμως από τους συγκεντρωμένους φοιτητές. Γύρω στις 8 το βράδυ, άρχισε να λειτουργεί και ο μικρής εμβέλειας ραδιοφωνικός σταθμός που είχε εγκατασταθεί στα υπόγεια της Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης, εκπέμποντας στους 1.450 χιλιόκυκλους. Από τα μεσάνυχτα, πέρα από την αστυνομία και τους εγκάθετους της, ο χώρος του Πολυτεχνείου είχε περικυκλωθεί και από στρατό. Από λοκατζήδες και τεθωρακισμένα. Γύρω στις 3 τα ξημερώματα η Πολυτεχνική Σχολή περικυκλώθηκε από μονάδες του στρατού και της αστυνομίας και δύο άρματα μάχης πάτησαν στα πρώτα σκαλοπάτια της εισόδου και έστρεψαν τις κάννες τους προς την κεντρική είσοδο του κτιρίου, που την φώτιζαν με τους προβολείς τους. Ένας αξιωματικός του στρατού με ένα τηλεβόα διαβεβαίωνε τους φοιτητές ότι αν βγουν από το κτίριο, δεν θα τους πειράξουν. Αυτό αποδείχθηκε ψέμμα, καθώς όταν οι φοιτητές αποφάσισαν να βγουν, οι αρχές δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους και άρχισε επιτόπου άγριος ξυλοδαρμός τους από τους αστυνομικούς και τους άνδρες της ασφάλειας. Ακολούθησαν συλλήψεις και βασανιστήρια σε όσους φοιτητές μεταφέρθηκαν στην Ασφάλεια και σε αστυνομικά τμήματα. (Η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου είναι από το Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης)
Ο Γιάννης Γαΐτης ήταν από τους πρώτους εικαστικούς που αντέδρασαν στο καθεστώς της δικτατορίας ήδη από το 1967 με τα έργα «Tiens», όπου ένας μοτοσικλετιστής κοιτάζει ένα λευκό περιστέρι που κείτεται στη γη και το «Η δολοφονία της ελευθερίας» όπου μια ομάδα στρατιώτες, με τη γνώριμη όψη που έχουν τα ανθρωπάκια του, πυροβολούν ένα περιστέρι.Τα Ανθρωπάκια του είναι πια διάσημα. Παθητικά, ακίνητα, αμίλητα. Μοναχικά, ίδια το ένα με το άλλο, στριμωγμένα σε ριγέ –ασπρόμαυρα συνήθως– κοστούμια, με στενές γραβάτες και καπέλα, σε απόλυτη υπακοή. Τα παιδιά ονόμασαν δικτάτορα τη μαύρη φιγούρα και τους ανθρώπους στη δικτατορία τα ανθρωπάκια στο παρακάτω έργο του και να δημιούργησαν, παίζοντας με το φως και τη σκιά, ένα αντίστοιχο έργο.
