Αν οι άνθρωποι άφηναν ελεύθερη τη φαντασία τους, θα είχαμε ένα κόσμο με λιγότερη συννεφιά και περισσότερα ουράνια τόξα, με περισσότερες κόκκινες κλωστές παραμυθιών και λιγότερες αλυσίδες, με λιγότερα συρματοπλέγματα και περισσότερα τετράφυλλα τριφύλλια, με λιγότερη άσφαλτο και περισσότερες μαργαρίτες που λένε πάντα «σ’ αγαπώ», λέει ο γνωστός παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς.
Πώς μπορεί να βοηθηθεί ένα παιδί να προσαρμοστεί στο Νηπιαγωγείο;
-ενθαρρύνεται σταδιακά την αίσθηση ανεξαρτησίας του παιδιού βοηθώντας το να αυτονομηθεί.
-Φροντίστε ώστε να έρχεται από μικρό σε επαφή με συνομήλικα παιδάκια.
-Ξεκινήστε τον παιδικό σταθμό από την ηλικία των 3 (ιδιαίτερα αν το παιδί δυσκολεύεται να σας αποχωριστεί).
-Ενθαρρύνετέ το να συζητά τα συναισθήματα και τους φόβους του μαζί σας.
-Μοιραστείτε με το παιδί ιστορίες από τη δική σας παιδική ηλικία για να καταλάβει ότι δεν είναι το μόνο που νιώθει έτσι.
-Μην το φοβίζετε ή το αγχώνετε σχετικά με το σχολείο.
-Βοηθήστε το να εξοικειωθεί με το καθημερινό σχολικό πρόγραμμα χωρίς να το πιέζετε ή να το αγχώνετε.
-Η τρυφερότητα, η αποδοχή του παιδιού, η ενθάρρυνση καθώς και η συχνότητα του επαίνου βοηθούν ιδιαίτερα.
Μην ξεχνάτε να αφιερώνετε χρόνο ουσιαστικής επαφής μαζί του δίνοντάς του την αμέριστη προσοχή σας.
Η μεγάλη μέρα που το παιδί μας θα κάνει τα πρώτα του βηματάκια στον κόσμο, χωρίς εμείς να βρισκόμαστε δίπλα του πλησιάζει. Το νηπιαγωγείο είναι μια σημαντική αλλαγή στη ζωή του κι αυτό προκαλεί φόβο για το άγνωστο και άγχος αποχωρισμού. Εμείς θα πρέπει να το προετοιμάσουμε για να μπορέσει ανώδυνα να αντεπεξέλθει σ’ αυτή τη νέα κατάσταση.
Το πρώτο διάστημα στο νηπιαγωγείο συνοδεύεται από κλάματα, ατέλειωτους αποχαιρετισμούς και ψυχική ταλαιπωρία για παιδιά και γονείς. Ο αποχωρισμός είναι ένα γεγονός που προκαλεί άγχος και ένα σορό αρνητικά συναισθήματα, τα οποία μπορεί να ακολουθήσουν το παιδί για τα επόμενα χρόνια της ζωής του.
Σ’ αυτό το στάδιο, οι γονείς, με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, όσον αφορά στην ικανότητα του παιδιού να προσαρμοστεί γρήγορα και ομαλά στη νέα κατάσταση. Μια καλή αρχή είναι το πρώτο βήμα για τη σωστή κοινωνικοποίηση του παιδιού και απαλλάσσει γονείς και παιδί από το άγχος και το στρες, που δημιουργεί η αλλαγή της καθημερινής ρουτίνας.
Τι είναι το άγχος του αποχωρισμού;
Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία για κάθε παιδί. Ορισμένες φορές όμως μπορεί να εκφράζει μια διαταραχή στην ανάπτυξη του. Συνήθως εμφανίζεται μεταξύ των πρώτων 6 και 8 μηνών της ζωής του παιδιού. Το μωράκι σ’ αυτή την ηλικία αρχίζει να δυσανασχετεί κάθε φορά που ο μπαμπάς και η μαμά εξαφανίζονται από το οπτικό του πεδίο ή αναθέτουν σε κάποιον άλλον να το φυλάξει. Δυστυχώς αυτή η ηλικία, πολλές φορές, συμπίπτει και με τη χρονική στιγμή που η μητέρα θα πρέπει να επιστρέψει στην εργασία της.
Η ομαλή επίλυση αυτού του άγχους προϋποθέτει ότι το παιδί έχει περάσει από τρία βασικά για την ανάπτυξη του, στάδια: (α) ανάπτυξη σύνδεσης με το γονέα (β) συνειδητοποίηση της μονιμότητας των αντικειμένων και (γ) ανάπτυξη σχέσης εμπιστοσύνης.
Ένα κοριτσάκι 6 μηνών κλαίει όταν ο γονιός που το φροντίζει φεύγει από το δωμάτιο, γιατί αισθάνεται ότι το εγκατέλειψε. Το κλάμα του εκφράζει τον ισχυρό δεσμό που έχει αναπτύξει με το γονιό.
Από την άλλη πλευρά, αν δεν καταλάβει ότι οι γονείς θα επιστρέψουν, αν δεν συνειδητοποιήσει, δηλαδή, τη μονιμότητα των αντικειμένων, θα συνεχίσει να κλαίει όσο δεν τους βλέπει κοντά του. Δεν έχει μάθει ότι οι γονείς του υπάρχουν ακόμη κι όταν δεν τους βλέπει. Στο τελικό στάδιο μαθαίνει ότι οι γονείς θα επιστρέψουν (τους εμπιστεύεται) και καταλαβαίνει ότι συνεχίζουν να το αγαπούν ακόμη κι όταν δεν είναι κοντά του.
Παρά το γεγονός ότι το άγχος του αποχωρισμού εμφανίζεται στην ηλικία των 6 – 8 μηνών και η συνειδητοποίηση της μονιμότητας των αντικειμένων επέρχεται στην ηλικία των 9-10 μηνών, το άγχος του αποχωρισμού συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τα 2 με 3 χρόνια του παιδιού. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, που έχουν σχέση με την ανάπτυξη, η ιδιοσυγκρασία του παιδιού καθορίζει, εν μέρει, την αντίδραση του. Ένα παιδί που προσαρμόζεται εύκολα σε νέες καταστάσεις, αποβάλλει ευκολότερα αυτό το άγχος σε σχέση με ένα άλλο παιδί που δυσκολεύεται με οτιδήποτε καινούργιο.
Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους με διάφορους τρόπους, θα πρέπει να επιλέγουν γνωστά πρόσωπα για να αναλάβουν τη φροντίδα του παιδιού, όταν χρειάζεται, και θα πρέπει να υπολογίσουν ότι θα είναι μαζί του την πρώτη ή τις πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό, θα πρέπει επίσης να έχουν υπ’ όψη τους ότι μέχρι ενός σημείου το άγχος του αποχωρισμού είναι φυσιολογικό.
Πότε το άγχος του αποχωρισμού γίνεται διαταραχή;
Αυτό συμβαίνει όταν το παιδί έχει φτάσει στην ηλικία που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει τα τρία στάδια, αλλά συνεχίζει να εμφανίζει έντονο άγχος όταν θα πρέπει να αποχωριστεί τους γονείς του. Η διαταραχή αυτή μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες. Το παιδί μπορεί να μη νιώθει ασφάλεια στη σχέση του με το γονιό ή να μην πιστεύει ότι ο γονιός θα επιστρέψει κοντά του. Αυτό συμβαίνει όταν έχουν μεσολαβήσει μεγάλα διαστήματα κατά τα οποία ο γονιός έχει εξαφανιστεί από τη ζωή του παιδιού, λόγω ασθένειας ή παραμονής στο εξωτερικό. Άλλος παράγοντας κινδύνου μπορεί να είναι η ύπαρξη ανάλογης διαταραχής σε κάποιον από τους γονείς. Τα συμπτώματα που εμφανίζει το παιδί είναι:
– Επανερχόμενη έντονη ανησυχία κατά το διάστημα που οι γονείς δεν είναι κοντά του.
– Έντονη ανησυχία ότι κάτι κακό θα συμβεί στο γονιό.
– Άρνηση να πάει οπουδήποτε χωρίς τη μαμά ή τον μπαμπά.
– Άρνηση να μείνει μόνο του.
– Άρνηση να κοιμηθεί σε άλλο σπίτι, ακόμη κι αυτό της γιαγιάς.
– Επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες με θέμα τόν αποχωρισμό.
– Παράπονα ότι πονάει η κοιλιά ή το κεφάλι του κάθε φορά που ξέρει ότι ο γονιός θα λείψει.
Και οι γονείς έχουν άγχος
Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια φυσιολογική αντίδραση των παιδιών, αλλά… και των μεγάλων.
Ορισμένες φορές ο αποχωρισμός μπορεί να είναι δυσκολότερος για τους γονείς, οι οποίοι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στην έκφραση των συναισθημάτων τους. Τα παιδιά έχουν μεγάλη ευκολία να «διαβάζουν» τις αντιδράσεις μας. Συναισθήματα όπως το άγχος, η αμφιβολία και οι τύψεις, επειδή αναγκαζόμαστε να το αφήσουμε στη φροντίδα άλλων, αποκωδικοποιούνται από το παιδί και του δημιουργούν αίσθηση ανασφάλειας.
Θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι το παιδί έχει τα μάτια του στραμμένα επάνω μας για να βεβαιωθεί ότι θα είναι ασφαλές στο νέο του περιβάλλον και ότι έχουμε εμπιστοσύνη στην ικανότητα του να προσαρμοστεί σ’ αυτό.
Σχολική άρνηση-φοβία
Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας κ. Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει:
Ανοίγουν τα σχολεία και κάθε φορά που το αναφέρετε στο παιδί σας αντιδρά έντονα! Αναρωτιέστε τι είναι η σχολική άρνηση και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται;
Η άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο σε τακτική βάση αλλά και τα προβλήματα που παρουσιάζει όταν αναγκάζεται να παραμένει στο σχολικό χώρο είναι, σύμφωνα με την κυρία Καππάτου, από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που καλούνται να διαχειριστούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί. Παλαιότερα αποκαλούνταν σχολική φοβία, σήμερα όμως είναι παραδεκτό ότι πίσω από την άρνηση του παιδιού για το σχολείο κρύβονται διάφοροι λόγοι που δεν είναι απαραίτητα φοβία. Επίσης, γεγονότα που έχουν συμβεί στην οικογένεια μπορεί να επηρεάσουν στην εμφάνιση της άρνησης όπως διαζύγιο γονιών, αλλαγή σχολείου, μετακόμιση, θάνατος αγαπημένου προσώπου. Κάποιες φορές μπορεί να παρουσιάσουν άρνηση για το σχολείο παιδιά που έχουν υποστεί συστηματικά σχολικό εκφοβισμό από ένα ή περισσότερα παιδιά. Αυτή η διαταραχή παρουσιάζει αύξηση τα τελευταία χρόνια, πιθανώς εξαιτίας της πίεσης που ασκείται στον έφηβο από το σχολείο καθώς και από τους γονείς του. Εκτιμάται δε ότι εμφανίζεται στο 1-5% του πληθυσμού σχολικής ηλικίας, κυρίως στα πρωτότοκα, στα μοναχοπαίδια και στα τελευταία σε σειρά γέννησης παιδιά.
Προειδοποιητικά σημάδια
Το παιδί παραπονιέται συχνά επειδή είναι αναγκασμένο να πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο, συνήθως καθυστερεί να ετοιμαστεί με διάφορες προφάσεις, άλλοτε χάνει την πρώτη ώρα, κάνει απουσίες σε μέρες που έχει τεστ ή κάποια εκδήλωση ή κατά την ώρα της γυμναστικής, συχνά ζητά να πάει στο σπίτι του, ανησυχεί υπερβολικά για τον ένα γονέα του ενώ βρίσκεται στο σχολείο ή κλαίει και επιθυμεί να επιστρέψει στο σπίτι. Αν παρατηρήσετε κάποια από αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια, αμέσως να απευθυνθείτε σε ειδικό πριν γενικευτεί το πρόβλημα.
Τι πρέπει να κάνετε
Είναι απαραίτητο να επανέλθει κανονικά στο σχολείο γιατί, όσο περισσότερο αποφεύγει το συγκεκριμένο χώρο, τόσο θα επιδεινώνεται η κατάσταση. Ωστόσο, η επάνοδος στο σχολείο θα πρέπει να μεθοδευτεί σωστά.
Στις σπάνιες περιπτώσεις που υποχωρείτε και κρατάτε το παιδί σπίτι, θα πρέπει τουλάχιστον να μην το “επιβραβεύετε” με έμμεσο τρόπο. Δε θα πρέπει, για παράδειγμα, να παρακολουθείτε με το παιδί τηλεόραση την ώρα που γνωρίζει ότι όλοι οι άλλοι μαθητές κάθονται στη σχολική αίθουσα και κάνουν μάθημα.
Περιορίστε την υπερπροστατευτική σας συμπεριφορά που ενδεχομένως πνίγει το παιδί, δώστε του πρωτοβουλίες.
Αν υπάρχουν συγκρούσεις ή άγχος στην οικογένειά σας, προσπαθήστε να τις μετριάσετε.
Αν έχετε αποκοπεί από τους φίλους σας, δοκιμάστε να ανοιχτείτε έστω λίγο.
Τα συμπτώματα της σχολικής άρνησης μπορεί να υποκρύπτουν σημαντικά επίπεδα άγχους ή κατάθλιψης που θα πρέπει να αξιολογηθούν και να αντιμετωπιστούν από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ακολουθήσετε και εσείς τις συμβουλές του ειδικού και να ενημερώσετε σωστά τους εκπαιδευτικούς που έχουν στενή σχέση με το παιδί.
Σε σπάνιες περιπτώσεις με πολύ έντονα συμπτώματα μπορεί να χρειαστούν φάρμακα.
Η εξέλιξη της σχολικής άρνησης εξαρτάται από τα ψυχοπαθολογικά στοιχεία που ενδεχομένως παρουσιάζει το παιδί, καθώς και από τη δυναμική των οικογενειακών συγκρούσεων. Πολύ σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι το 30-50% των περιπτώσεων έχουν μια ευνοϊκή εξέλιξη τόσο στο πλαίσιο της σχολικής επανένταξης όσο και σε αυτό της εξωσχολικής ζωής, στο 30% υπάρχει επιμονή των δυσκολιών με την παραμονή της άρνησης αλλά η κοινωνική ένταξη είναι ικανοποιητική και το 20-30% τελικά έχουν μια δυσμενή εξέλιξη που χαρακτηρίζεται από την παραμονή της σχολικής άρνησης αλλά κυρίως από την ύπαρξη διαφόρων συμπτωμάτων που προκαλούν αξιοσημείωτες δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή.
News.gr
http://www.news.gr/gynaika/paidi-oikogeneia/article/171990/sholikh-arnhsh-fovia.html
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ…;
Να μια ερώτηση που οι περισσότεροι γονείς ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν… Αν και οι πληροφορίες πλέον ταξιδεύουν με απίστευτη ταχύτητα είναι πραγματικά ανεξήγητο πώς πολλοί γονείς ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουν τι είναι το νηπιαγωγείο.
Ας ξεκινήσουμε όμως με το τι δεν είναι το νηπιαγωγείο.
Σίγουρα δεν είναι ένας παιδικός σταθμός ή προέκτασή του. Δεν περιμένουμε από το νηπιαγωγείο να έχει το πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του.
Δεν είναι χώρος «παρκαρίσματος» των παιδιών, που επειδή δεν έχουμε που να τα αφήσουμε τα αφήνουμε εκεί… Δεν είναι ένα μέρος, όπου αφήνουμε τα παιδιά μας για να μας τα ταΐσουν , να τα διασκεδάσουν να τα αφήσουν να παίξουν και με τα άλλα παιδάκια και να γυρίσουν στο σπίτι ήρεμα και υπάκουα. Δεν είναι ένα μέρος, που τα παιδιά μας μαθαίνουν τραγουδάκια, παιχνιδάκια και περνάνε την ώρα τους έτσι απλά χωρίς νόημα και ουσία…
Δεν είναι δημοτικό σχολείο με βιβλία, γραψίματα και διαβάσματα με καθημερινές υποχρεώσεις για το σπίτι και ούτε πρέπει να γίνεται.
Και τότε τι είναι; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο νηπιαγωγείο; Σε τι χρησιμεύει; Ποιος είναι ο σκοπός και ο ρόλος του στη ζωή του παιδιού μας;
Είναι το μέρος εκείνο, που συνήθως καθορίζει το αν το παιδί μας θα αποκτήσει θετική ή αρνητική στάση για το σχολείο και τη γνώση γενικότερα. Είναι ίσως η μόνη βαθμίδα εκπαίδευσης που θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει βιωματικά, να κοινωνικοποιηθεί, να γελάσει και να μάθει παίζοντας γιατί το παιχνίδι γίνεται μέσο μάθησης και κυρίως να μάθει πώς να μαθαίνει. Να κάνει λάθη χωρίς να φοβάται και να μαθαίνει από αυτά. Άλλωστε τα λάθη στο νηπιαγωγείο όχι απλά επιτρέπονται, αλλά χρησιμεύουν ως μέσο μάθησης.
Το νηπιαγωγείο είναι η ευκαιρία για το παιδί να αποκτήσει γενικές γνώσεις, την ικανότητα να τα πηγαίνει καλά με άλλα παιδιά και να αρχίσει να ενδιαφέρεται για το πώς θα βγει στον έξω κόσμο στηριζόμενο στις δυνάμεις του.
Μπορεί το νηπιαγωγείο να είναι ένα μεταβατικό στάδιο από τον παιδικό σταθμό ή το σπίτι στο δημοτικό σχολείο, να είναι το μέρος εκείνο που το παιδί μας θα αποκτήσει τις δεξιότητες και τις ικανότητες που θα το βοηθήσουν να προχωρήσει στο επόμενο βήμα του, αλλά είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να παραμείνουν παιδιά. Δε σημαίνει λοιπόν ότι περιμένουμε από το παιδί μας να αποκτήσει με το ζόρι τις γνώσεις και τις δεξιότητες της πρώτης δημοτικού.
Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά έχουν συγκεκριμένη ώρα για φαγητό και ξεκούραση, αλλά και συγκεκριμένες ώρες κατά τις οποίες δουλεύονται ομαδικά και ατομικά εκπαιδευτικές δραστηριότητες . Σταδιακά -όταν η δουλειά στο νηπιαγωγείο γίνεται όπως πρέπει- τα παιδιά αναπτύσσουν την αυτοεκτίμησή και την αυτοπεποίθησή τους, την πολιτιστική τους ταυτότητα, την ανεξαρτησία τους και την προσωπικότητά τους, ως μοναδικές οντότητες ξεχωριστά από την οικογένεια και το οικείο τους περιβάλλον. Στο νηπιαγωγείο τα παιδιά θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της δικής τους συμπεριφοράς με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των νηπιαγωγών.
Είναι το μέρος που καλύπτει την ανάγκη των παιδιών για μάθηση , το μέρος που ανταποκρίνεται στην έμφυτη και έντονη περιέργειά τους. Το νηπιαγωγείο είναι το μέρος που ακούγεται συνέχεια ένα «γιατί» και ένα «πως».
Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας έχουν πρόσβαση σε διάφορων ειδών δραστηριότητες όπως χτίσιμο με τουβλάκια, παιχνίδια ρόλων, διάβασμα βιβλίων, ζωγραφική, επιτραπέζια παιχνίδια με κανόνες και παζλ.
Τα παιδιά μαθαίνουν τους αριθμούς (συνήθως μέχρι το 20 ) να αριθμούν και να απαριθμούν να προσθέτουν και να αφαιρούν κυρίως εμπειρικά. Επίσης, εξερευνούν τον κόσμο των γραμμάτων και αποκτούν μια πρώτη επαφή με την αλφαβήτα και δειλά δειλά αρχίζουν να γράφουν λεξούλες και το όνομά τους όπως μπορούν και χωρίς πίεση. Εξερευνούν το φυσικό κόσμο, τα ζώα, επιχειρούν να μαγειρέψουν και ασχολούνται με δραστηριότητες που έχουν γι’ αυτά νόημα.
Χρειάζονται όμως και παιχνίδι γι΄ αυτό και παίζουν τουλάχιστον μια ώρα στην τάξη και αν ο καιρός το επιτρέπει και έξω στην αυλή. Το να συμπληρώνουν φύλλα εργασίας δεν πρέπει να είναι η πρωτεύουσα δραστηριότητά τους.
Δεν υπάρχουν βιβλία, ούτε και αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα για το νηπιαγωγείο, όπως στις υπόλοιπες βαθμίδες. Αυτό κάνει τη δουλειά της νηπιαγωγού ακόμη πιο δύσκολη και πιο σύνθετη καθώς καλείται να φτιάχνει το πρόγραμμά της καθημερινά με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών στην τάξη της.
Οι νηπιαγωγοί δεν είναι κάποια κορίτσια που απλά αγαπούν τα παιδιά και βρέθηκαν σε μια τάξη για να υποκαταστήσουν την νταντά στο σπίτι… Έχουν σπουδάσει στο πανεπιστήμιο για τις βιολογικές ανάγκες, την ψυχολογία και την ανάπτυξη των παιδιών σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία. Έχουν σπουδάσει επίσης, τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν τα παιδιά σ΄ αυτήν την ηλικία και οφείλουν να εφαρμόζουν αυτά που έχουν διδαχθεί. Το project και η Διαθεματική Προσέγγιση είναι δυο τρόποι με τους οποίους προσεγγίζουν τα θέματα στο νηπιαγωγείο. Πολλές φορές χρειάζεται να μελετούν αρκετά προτού ξεκινήσουν να ασχολούνται με ένα θέμα με τα παιδιά. Εκτός αυτού οφείλουν να είναι «ετοιμοπόλεμες» για κάθε «γιατί» που θα ακουστεί από τους λιλιπούτειους μαθητές τους. Οι νηπιαγωγοί δουλεύουν – εκ περιτροπής – ξεχωριστά με το κάθε παιδί, με μικρές ομάδες και με ολόκληρη την τάξη.
Και πάνω απ’ όλα οι νηπιαγωγοί είναι υπεύθυνες για την ασφάλεια του κάθε παιδιού ξεχωριστά σε αίθουσες και αυλές, που πολλές φορές είναι το λιγότερο ακατάλληλες και ίσως και επικίνδυνες για νηπιαγωγεία.
Αυτό λοιπόν είναι με πολύ απλά λόγια το νηπιαγωγείο… και πιστεύω ότι τόσα χρόνια το έχω αποδείξει.
Ένας χώρος που γίνεται πραγματική δουλειά με αγάπη και σεβασμό για το παιδί, για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί. Και εμείς οι νηπιαγωγοί κάνουμε ό,τι πιστεύουμε καλύτερο για το κάθε παιδί και το δικό σας παιδί…
Στόχοι και σκοποί του νηπιαγωγείου
Το νηπιαγωγείο ως φορέας κοινωνικοποίησης του παιδιού, μετά την οικογένεια, πρέπει να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την ολόπλευρη και ισόρροπη ανάπτυξή του.
Βασική επιδίωξη του προγράμματος του Νηπιαγωγείου μας είναι να προσαρμόζεται με ευελιξία στις ανάγκες και ιδιαίτερες κλίσεις του μαθητή.
Να εξασφαλίζει την ενεργή συμμετοχή του μέσα σε ένα πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον, που ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις του και κινητοποιεί το ενδιαφέρον του να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του.
Φροντίζουμε το περιβάλλον αυτό να αποπνέει όλη τη ζεστασιά, τη φροντίδα την αγάπη και την ασφάλεια που κάθε παιδί έχει ανάγκη.
Βασικοί στόχοι των δραστηριοτήτων του Νηπιαγωγείου μας είναι:
Τα παιδιά να ωριμάσουν συναισθηματικά. Να αναπτύξουν την αυτοεκτίμησή τους, το πνεύμα αποδοχής, φιλίας και συνεργασίας με τα άλλα παιδιά και τις παιδαγωγούς τους.
Να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν τη μοναδικότητα τους, να εντοπίσουν τις ομοιότητες και τις διαφορές με τους άλλους και να μάθουν να τις σέβονται.
Να υιοθετήσουν τους στόχους, τους κανόνες και τις μεθόδους εργασίας κοινής αποδοχής του νέου κοινωνικού χώρου στον οποίο κινούνται.
Να καλλιεργήσουν και να εμπλουτίσουν τη μητρική τους γλώσσα ώστε να αναδυθεί η ικανότητα πρώτης γραφής και ανάγνωσης.
Να έχουν καθημερινή επαφή με την αγγλική γλώσσα μέσα από το μάθημα, αλλά κυρίως μέσα από το παιχνίδι.
Να αναπτύξουν την λογικομαθηματική τους σκέψη, κατανοώντας τις βασικές έννοιες των μαθηματικών και κυρίως μαθαίνοντας να συγκρίνουν, να συσχετίζουν, να συνδυάζουν και να μετρούν.
Να συμμετέχουν ενεργά σε προγράμματα βιωματικής διδασκαλίας (μέθοδος Project) προωθώντας το ομαδοσυνεργατικό πνεύμα.
Να εξοικειωθούν με απλές βασικές λειτουργίες του Η/Υ.
Να μάθουν να εκφράζονται δημιουργικά μέσα από τις εικαστικές τέχνες και να νιώθουν τη χαρά της προσωπικής δημιουργίας.
Να έρθουν σε επαφή με διάφορες μορφές τέχνης όπως το θέατρο, η μουσική, ο χορός, η κίνηση που βοηθούν το παιδί να νοιώσει ευχάριστα, να γυμναστεί και παράλληλα να ενεργοποιήσει τη φαντασία του, τη μεθοδικότητα, την ερευνητική του διάθεση και την κριτική του σκέψη.
Να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που προάγουν τη σωματική τους ανάπτυξη και να αποκτήσουν υγιεινές συνήθειες.
Τελικός μας σκοπός είναι η ανάπτυξη μιας χαρούμενης και ολοκληρωμένης προσωπικότητας, εφοδιασμένης με όλες τις απαραίτητες γνώσεις που θα κάνουν ομαλή τη μετάβασή τους στο Δημοτικό.