“Κάθε ημέρα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες και να συζητούμε για τη διαφορετικότητα, την αναπηρία, την αποδοχή και την ισότιμη συμμετοχή όλων των ατόμων σε κάθε έκφανση της δημόσιας και κοινωνικής ζωής”
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) έχει καθιερωθεί από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Δεκέμβριος του 1992) στο πλαίσιο υιοθέτησης του Προγράμματος Δράσης, Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης της κοινωνίας γύρω από την αναπηρία και γιορτάζεται στις 3 Δεκέμβρη. Ιδιαίτερα, η εν λόγω ημέρα έχει συνδεθεί και με την υπογραφή της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ανάπηρων ατόμων που πραγματώθηκε στις 30 Μαρτίου του 2007 και η οποία επικυρώθηκε στην Ελλάδα το 2012.
Προτού όμως προχωρήσουμε στο σχολιασμό για τη θεσμοθέτηση αυτής της ημέρας κρίνεται αναγκαίο να παρατεθεί ένας ορισμός για την αναπηρία. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του ν.4074/2012, Άτομα με Αναπηρίες νοούνται « τα άτομα με μακροχρόνιες σωματικές, ψυχικές, διανοητικές ή αισθητηριακές δυσχέρειες, οι οποίες σε αλληλεπίδραση με διάφορα εμπόδια, ιδίως θεσμικά, περιβαλλοντικά ή εμπόδια κοινωνικής συμπεριφοράς, δύνανται να παρεμποδίσουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή των ατόμων αυτών στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άλλους ».
Εξ’ ορισμού, λοιπόν, καθίσταται σαφές ότι η ίδια η κοινωνία δυσχεραίνει την ισότιμη συμμετοχή των ανάπηρων ατόμων στο κοινωνικό, και όχι μόνο, γίγνεσθαι. Στη χώρα μας περισσότερο από το 10% του πληθυσμού είναι ανάπηροι και το μεγαλύτερο ποσοστό των ανάπηρων ατόμων συναντά εμπόδια σε καθημερινή βάση τα οποία όμως δεν επαφίονται στην αναπηρία τους. Η έλλειψη ενημέρωσης, παιδείας, ενσυναίσθησης καθώς και η αναλγησία που χαρακτηρίζει τους δημόσιους/ιδιωτικούς φορείς αλλά και το ίδιο το κοινωνικό σύνολο δυσχεραίνει την καθημερινή διαβίωση και την ισότιμη συμμετοχή και ένταξη των ανάπηρων ατόμων.
Γι’ αυτό και καθίσταται τόσο βαρυσήμαντος ο ρόλος του σχολείου, καθώς δύναται να εμφυσήσει στους μαθητές από τις πολύ μικρές, κιόλας, ηλικίες τις αξίες εκείνες του σεβασμού, της αποδοχής, της αλληλεγγύης και να αναπτύξει την εν συναίσθηση στα παιδιά, δίνοντας τους καθημερινά τη δυνατότητα να γνωρίσουν, να ενημερωθούν και να εξοικειωθούν με τη διαφορετικότητα και κατ’ επέκταση με την αναπηρία. Η δημιουργία ενός Συμπεριληπτικού Σχολείου για Όλους είναι και θα είναι ο στόχος όλων των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα, εκείνων που βρίσκονται στο χώρο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Οφείλουμε, λοιπόν, όλοι να τιμούμε και να «γιορτάζουμε» κάθε ημέρα τη διαφορετικότητα, να ενστερνιζόμαστε και να εφαρμόζουμε τις αρχές της συμπερίληψης στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια, και να σεβόμαστε τα ανάπηρα άτομα, θέτοντας τα ίδια και τις επιθυμίες τους στο προσκήνιο.
«Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.
Ήταν ένα δικαίωμα».
Οδυσσέας Ελύτης
Πανίδου Μαρία
Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής ΠΕ71