Το σχολείο δεν δίνει μόνο βαθμούς. Σχεδιάζει επίσης δρομολόγια για τη σκέψη… Pierre Bourdieu

 «Το Σκασιαρχείο» (L’ Ecole Buissonniere) είναι μία ταινία μυθοπλασίας βασισμένη στη ζωή του του γάλλου μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ, του εκπαιδευτικού που έθεσε τις βάσεις για μια νέα εκπαιδευτική αντίληψη.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γαλλία λίγο μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας δάσκαλος, ο κ. Πασκάλ φτάνει σε ένα μικρό χωριό για να αντικαταστήσει τον προηγούμενο δάσκαλο που βγαίνει σε σύνταξη. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό χωριό με πατριαρχική δομή. Ο δάσκαλος, έχει στο μυαλό του νέες παιδαγωγικές μεθόδους που επιθυμεί να εφαρμόσει. Είναι αντίθετος με την αυστηρή πειθαρχία και την αποστήθιση.

Στο δικό του σύστημα, οι μαθητές είναι αυτόνομες προσωπικότητες κι ο δάσκαλος έχει καθήκον να τους οδηγήσει στη γνώση μέσα από την ανακάλυψη της φύσης και της κοινωνίας. Οι χωρικοί αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη τις νέες μεθόδους.  Ανάμεσα στα παιδιά υπάρχει ένα «μαύρο πρόβατο»: ο Αλμπέρ, που έχει αποτύχει τρεις φορές στις εξετάσεις για το απολυτήριο του δημοτικού.  Όταν η σύγκρουση του δασκάλου με τους συντηρητικούς προύχοντες του χωριού κορυφώνεται κι αυτοί ζητούν την απομάκρυνσή του, το δημοτικό συμβούλιο τον βάζει μπροστά στην εξής πρόκληση:  θα διατηρήσει τη θέση του μόνο αν ο Αλμπέρ  περάσει τις εξετάσεις.

Ετικέτες: άλλες τέχνες

Μια φορά και έναν καιρό, στα αρχαία χρόνια, ζούσε ένας ξυλοκόπος, που η δουλειά του ήταν να κόβει ξύλα στο δάσος και να τα πουλάει στην αγορά.

Μια μέρα, καθώς πελεκούσε ένα δέντρο δίπλα στην όχθη ενός ποταμού, με ένα δυνατό χτύπημα στον κορμό του δέντρου, γλίστρησε το τσεκούρι μέσα από τα χέρια του, έπεσε μέσα στο ποτάμι και βυθίστηκε στα γάργαρα νερά του.

Ο ξυλοκόπος έτρεξε δίπλα στο ποτάμι να το βρει, αλλά τα νερά ήταν πολύ βαθιά και το τσεκούρι του δεν φαινόταν πουθενά. Περπατούσε αναστατωμένος πάνω κάτω στην όχθη του ποταμού μήπως το δει, αλλά τίποτα.

Λυπημένος, κάθισε στην άκρη του ποταμού και άρχισε να σκέφτεται. «Τι θα κάνω τώρα;» μουρμούρισε απελπισμένος. Ο φτωχός ξυλοκόπος είχε μόνο ένα τσεκούρι και τα χρήματα που χρειαζόταν για να αγοράσει καινούριο ήταν όσα έβγαζε δουλεύοντας μια ολόκληρη εβδομάδα. -Διαβάστε περισσότερα->

Ετικέτες: λογοτεχνία

“Πολύχρονη, σύνθετη, όμορφη…”

“…Το 30% των παγκόσμιων αρχαιολογικών μνημείων βρίσκεται εδώ. Όμως το πιο σημαντικό «μνημείο» μας είναι ο Νείλος: Ο Νείλος δίνει τη ζωή. Οι αγρότες μας, οι Φελάχοι ζουν απ’ αυτόν. Όμως το φράγμα του Ασουάν άλλαξε τη δραστηριότητα του ποταμού, διπλασίασε τον πληθυσμό, αύξησε 30% τις καλλιέργειες και εξαφάνισε τους Νούβιους…”

“Η Αίγυπτος ήταν ήδη αρχαία όταν ήταν σε ακμή η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και οι Κέλτες κυνηγούσαν αγρίμια στην Ευρώπη. Οι Φαραώ κυβέρνησαν την Αίγυπτο πριν από το 5.000 π.Χ, τον 16ο αιώνα π.χ. ξεχώρισαν ο Amenofis με τη σύζυγό του Nefertiti, ο Μέγας Φαραώ Ramsi Β΄ άφησε το Αμπού Συμπέλ. Οι αρχαίοι διακρίθηκαν στη μηχανική, την ιστορία, τις αγροτικές καλλιέργειες, την αστρονομία και την ιατρική. Παρατηρώντας τις πλημμύρες του Νείλου έφτιαξαν το ημερολόγιο των 365 ημερών, τους μήνες, τις εβδομάδες. Τον 5ο αιώνα κατακτηθήκαμε από τους Πέρσες και μετά από το Μέγα Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους”. Usama Mohamed Abdel-Magid Ebraheem, καθηγητής στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Sohag

.

Tο πρώτο πράγμα που ‘κανε ο Θεός είναι το ταξίδι…

“ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ”/ Αν μόνο λέξεις/ με τους ρυθμούς τους/ μπορούσαν να χαϊδέψουν/ την παλλόμενη καρδιά σου/ θα άνοιγα το στόμα μου/ και θα έσκιζα τη γλώσσα μου/ σε χίλια και ένα κομμάτια./ Στέκομαι/ μέσα στα κοφτερά σπαθιά/ της μοναξιάς/ Στέκομαι/ κάτω από το φεγγάρι και τ’ άστρα/ στάζοντας δάκρυα./ Στέκομαι/ περιμένοντας εσένα/ κατανοώντας/ και δεν θα διστάσω./ Η βροχή θα αρχίσει να πέφτει./ Στέκομαι/ περιμένοντας/ τη δροσερή σου αύρα/ και τραντάζω τη ζεστή καρδιά μου/ στα τρεχάμενα νερά/ του ποταμού Νείλου» (Nasibu Mwanukuzi, Αίγυπτος).

Ετικέτες: λαοί της γης, ταξίδια