Στα χρόνια του Όθωνα οι άνθρωποι του Παλατιού και οι πλούσιοι ομογενείς που βρέθηκαν στην Αθήνα φρόντιζαν να γιορτάζουν τις Απόκριες συνδυάζοντας τον κοσμοπολιτισμό τους με τα λίγα μέσα που διέθεταν στη μικρή ελληνική πρωτεύουσα.
Στα πρώτα χρόνια της απελευθερωμένης Αθήνας λίγες χιλιάδες κάτοικοι πλημμύριζαν τις μικρές ρούγες και τα πλατώματα που συνωστίζονταν γύρω από την Ακρόπολη. Χαρές και πανηγύρια στο εσωτερικό των σπιτιών και στις αυλές και μικρές ομάδες αναλάμβαναν δράση. Περίεργα, άκομψα, αλλά αγνά και κυρίως αυθόρμητα. Μασκαρεμένοι και μη τριγυρνούσαν στα δρομάκια πετώντας στα παράθυρα, όπου στεκόταν ο θηλυκόκοσμος, άβραστα φασόλια, ρύζι, κριθάρι και καλαμπόκι! Τη θέση των δημητριακών πήρε αργότερα ο περίφημος χαρτοπόλεμος. Και στα παιδιά, στη «μαρίδα» που τους έπαιρνε στο κατόπι, πετούσαν ζαχαρωτά, τα οποία είχαν φροντίσει να γεμίσουν με πιπέρι. Τα έτρωγαν και μόρφαζαν ανάλογα προκαλώντας γέλιο και ευθυμία.
Απ’ την άλλη, στο πρόχειρο Παλάτι της πλατείας Κλαυθμώνος, οι Απόκριες γιορτάζονταν με χορό ή επίσκεψη στο ένα και μοναδικό θέατρο της πόλης. Εκεί συναντιούνταν οι κυρίες επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας «με παρισινάς περιβολάς άκρας φιλοκαλλίας και κατά τον τελευταίον συρμόν» και νεωτερίζουσες Ελληνίδες με «πλουσίας εκ μετάξης αμφιέσεις μετά συνδυασμού αλλοκότου χρωμάτων και ατεχνίας κατασκευασμένας»! Ο εξευρωπαϊσμός είχε αρχίσει.
Πηγή: Ο μικρός Ρωμηός
