Με αφορμή την επέτειο θανάτου του μεγάλου Έλληνα ποιητή, Κωστή Παλαμά, στις 27 Φεβρουαρίου, γνωρίζουμε τον σπουδαίο αυτό ποιητή μέσα από το βιβλίο ‘Μαγικές διαδρομές στην Τέχνη: Κωστής Παλαμάς”! Στο βιβλίο αυτό, μας μιλάει για τη ζωή του παππού Κωστή η φοινικιά που μεγάλωνε δίπλα στο σπίτι του ποιητή!

Επιλέγουμε να επεξεργαστούμε το ποίημα “Το σπίτι μου”!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
στη μοναξιά και στη σιωπή.
Ξέρω μια πράσινη ραχούλα…
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη
τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,
με τα παλάτια και τους κήπους…
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,
όλο το κύμα το φιλεί,
κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του…
Δε θα το χτίσω εκεί.

Ατέλειωτη τραβάει μια στράτα,
σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,
σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι
κι ο λίβας τη χτυπά.

Μια στράτα χιλιοπατημένη,
τον καβαλλάρη νηστικό,
τον πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.

Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω
με μια βρυσούλα στην αυλή,
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του θα’ ναι ανοιχτή.

 

               Κωστής Παλαμάς

Ακούμε την απαγγελία του ποιήματος , καθώς και το ποίημα μελοποιημένο και τραγουδισμένο από τον Λεωνίδα Μπαλάφα.

Αναλύοντας το ποίημα, καταλαβαίνουμε ότι εκφράζει την επιθυμία του ποιητή να χτίσει ένα διαφορετικό σπίτι. Ένα σπίτι που θα είναι καταφύγιο για τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Και  η πόρτα του θα είναι πάντα ανοιχτή για να τους προσφέρει στέγη, νερό και ζεστασιά.

Συζητάμε για “σπίτια – οργανώσεις” που βοηθούν όσους έχουν ανάγκη.

α) Θυμόμαστε τη Φιλοζωική Εταιρεία που μας επισκέφτηκε το Φθινόπωρο και τον “Αρχέλων” που επισκεφθήκαμε διαδικτυακά.

β) Καλούμε τη μαμά της συμμαθήτριάς μας, την κυρία Δήμητρα Κουμπούνη, η οποία είναι κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη για τους πρόσφυγες στον “Πάρνωνα”. Μας μιλάει για τη δουλειά της για τους πρόσφυγες. Την ευχαριστούμε πάρα πολύ!

γ) Γνωρίζουμε τον Ερυθρό Σταυρό και συμμετέχουμε στη βοήθεια που οργανώνει, συγκεντρώνοντας τρόφιμα για την Ουκρανία.

Στη συνέχεια τα παιδιά ζωγραφίζουν ένα σπίτι που θα ήθελαν να χτίσουν. Κολλάμε τη ζωγραφιά σε ένα χάρτινο σπιτάκι με το ποίημα του Κωστή Παλαμά. Στο σπίτι τους τα παιδιά με τη βοήθεια των γονιών τους συνθέτουν ένα μικρό ποίημα που περιγράφει το σπιτάκι που ζωγράφισαν. Κρεμάμε όλα τα έργα των παιδιών στην αγαπημένη φοινικιά του Κωστή Παλαμά.

Τέλος, ως αποκορύφωμα των δράσεών μας, οργανώνουμε έναν ενδοσχολικό Διαγωνισμό Ποίησης με τις δημιουργίες των παιδιών. Όλες οι οικογένειες ψηφίζουν από το σπίτι τους και τη Δευτέρα, 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, μετράμε τις ψήφους στο σχολείο μας και αναδεικνύουμε νικητή.

Όλα τα παιδιά παίρνουν έπαινο συμμετοχής και  ως ενθύμιο ένα απόσπασμα από το ποίημα “Αν” του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, με την ευχή να αποτελέσει φάρο και οδηγό στη ζωή τους!

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς

τον ίδιο τον εαυτό σου,

όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει

κι αν μπορείς να του σχωρνάς

αυτή τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς

δίχως να χάνεις την υπομονή σου.

Κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ

σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

μα να μην κάνεις τον καλό

ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν κρατιέσαι πάντα ορθός,

όταν δε σούχει τίποτε απομείνει

παρά μονάχα η θέληση,

κράζοντας σ’ όλα αυτά: «ΒΑΣΤΑΤΕ».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς

 και να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες να γυρνάς

δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.

Όλο τον κόσμο αν αγαπάς,

μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.

Αν του θυμού σου τις στιγμές

που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,

μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν

την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη.

 

Δική σου θάναι τότε η Γη,

μ’ όσα και μ’ ό,τι απάνω της κι αν έχει

και κάτι ακόμα πιο πολύ:

Άνθρωπος αληθινός θάσαι παιδί μου.

 

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Απόδοση: Κώστα Βάρναλη

 

Ο νικητής παίρνει ως βραβείο το ποίημα αυτό σε εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!